41.

De man leek verbaast bij het zien van een heel andere verschijning dan hij verwachte. Hij had verwacht dat Stefan vandaag tegenover hem zal staan. Nog voordat ik wat kan zeggen grijpt hij naar zijn vuurwapen en richt die op mij. Ik schrik hier totaal niet van, dit zag ik al aankomen. 'Kalm. Stefan stuurde mij om deze deal met u af te handelen.' de kalme toon in mijn stem doet zelfs mij opkijken. Hij lijkt te twijfelen en besluit dan maar toch zijn wapen te laten zakken. De man een paar meters voor mij ziet er alles behalve betrouwbaar uit. De litteken op zijn gezicht die van zijn wenkbrauw tot zijn oor loopt maakt het plaatje helemaal compleet. 'Die litteken.' Fluister ik zachtjes. Dat litteken op zijn gezicht komt mij zo bekend voor. Ik heb hem eerder gezien. Maar waar? De vragen worden mij eventjes te veel. Ik besluit mijn verstand op nul te zetten en te doen wat ik moet doen. 

'Ik zou graag willen dat je een paar vragen beantwoord.' Breng ik er uiterst kalm uit. De man kijkt verbaast op. Vervolgens schiet hij in de lach. 'Meid, ik ben hier enkel en alleen om te krijgen wat mij toe behoort. Ik heb een afspraak gemaakt met Stefan en zoals ik mijn afspraak na ben gekomen, is het ook aan hem zijn afspraken na te komen. Dus vertel me, waar is het geld?' 'Het geld krijg je wanneer ik mijn antwoorden heb!' Ik ben totaal niet van plan op te geven. Dit spelletje speel ik zo mee. Ik zal hem winnen, koste wat het kost! 'Zo te zien ben jij niet op je mondje gevallen.' De irritatie is duidelijk op te merken in zijn stem. Ik haal verveeld mijn schouders op. 'Komt er nog wat van?' Dit keer is het mijn beurt om me te irriteren. Het gaat allemaal veelte traag. Dat willen we niet hebben. 

'Wat wil je weten?' Geeft hij uiteindelijk toe. 'De oorzaak van de dood van mijn ouders. De dader! De grote baas. De man die hier achter zit. Je hebt een groot netwerk heb ik begrepen. Dus probeer me niet in de maling te nemen door te zeggen dat je die ene man niet kent.' Vuur ik alle vragen op hem af. Hij lijkt hiervan te schrikken. Ik zie hoe zijn mannen een stap naar voren zetten. 'Ik heb meer informatie nodig.' Zegt hij uiteindelijk zachtjes. 'Nou mijn vader heet Khallid en werd in zijn kantoor om het leven gebracht. Mijn moeder..' Ik stop meteen. 'Dat moest je niet zeggen.' Sist er één van Stefans mannen in het zendertje in mijn oor. Verschrikt kijk ik op wanneer ik hoor dat er schoten worden gelost. Snel grijp ik naar mijn vuurwapen en begin ook te schieten. De oorverdovende knallen weergalmen in de lege ruimte. Ik raak een man in zijn been en eentje in zijn schouder. Vervolgens word ik geraakt in mijn schouder. Net boven mijn borst. Verdoofd val ik op de grond. Ik hoor nog de laatste paar woorden die de man uitbrengt. 'Zij word van mij!' Na die worden werd alles zwart..

Zakaria:

Een naar gevoel bekruipt me. Een vreemd gevoel, alsof me iets te wachten staat. Snel stap ik met Amin in de auto. Onopvallend laadt ik mijn vuurwapen. Ik vang een glimp van een zwarte auto op. 'Verdomme.' Sist Amin woedend. Ook hij laadt zijn vuurwapen. Ik weet al hoe laat het is. Er stond ons duidelijk iets te wachten. Er word in ons richting geschoten. Gelukkig hebben mijn mannen het gehoord en haasten ze zich naar de poort. 'Zorg ervoor dat Amira binnen blijft.' Schreeuw ik naar een paar mannen. Ik zet mijn verstand op nul en begin te schieten. Ik raak een paar mannen. Amin raakt een paar mannen. Eén van mijn mannen word neergeknald. Vloekend been ik op hem af. 'Breng hem naar binnen, zorg voor hem. Ik en Amin regelen het hier.' 'Meneer.' Fluistert er iemand en kijkt dwars door me heen. Ik draai me om en zie dat Amin bloedend op de grond ligt. 'VERDOMME!!'