36.

Rania:

Met grote passen loop ik naar Zakaria zijn kamer. Hoe moet ik mijn excuses aanbieden? Wat nou als hij mij vraagt wat ik hem vertellen wou? Ik zou echt niet weten wat ik daarop moet antwoorden. Ik wil het hem niet meer vertellen. Gisternacht heb ik de hele tijd wakker gelegen. Denkend aan wat er zou gebeuren als ik het hem toch verteld had. Ik ben verliefd op hem. Ik heb gevoelens voor hem. Maar of ik van hem hou, dat weet ik niet. Wat betekent houden-van nou? Het zijn slechts 4 woorden die je tegen iedereen wel kan zeggen. Het gevoel is er gewoon nog niet. Het gevoel dat ik van hem hou. Maar dat gevoel zal er jammer genoeg wel snel zijn. Dat weet ik gewoon. Hoe zal ik leven wanneer hij weet van mijn zogenaamde relatie met zijn broer? Zo snel ik kan schud ik mijn hoofd. 'Denk er niet aan Rania!' 

'Heey wat doe jij hier?' Vraag ik Miryam nieuwsgierig. Ze kijkt verschrikt op en begint ongemakkelijk van de ene been op de andere te staan. 'Ik uh.. ik wacht uh.. ik wacht op Zakaria.' Stamelt ze merkwaardig. 'Oh nou dat kan toch ook binnen?' Vraag ik haar verbaasd. Ze gedraagt zich ineens zo vreemd. 'Hij kleedt zich om.' 'Maar waarom staat zijn deur dan open?' Ik merk dat er hier iets heel anders aan de hand is en doe nog een stap dichterbij waarna zij een stap achteruit doet. 'Laat me er even langs Miryam. Ik ga kijken of hij al klaar is.' Zeg ik en duw haar rustig opzij. 'Dat kan niet.' Roept ze nerveus uit. Ze bijt zo hard op haar onderlip dat het begint te bloeden. Ze komt weer voor me staan en zonder het echt te beseffen duw ik haar hardhandig weg. Ze staat op en haalt haar pistool tevoorschijn. 'Haal het niet in je hoofd naar binnen te gaan!' Beveelt ze me kil. Ik begin zonder vreugde te lachen. 'Ik wist al dat er hier iets aan de hand is. Vertel Miryam, wat zoek je? Laat het me je anders vragen, wie wil je?' Ze kijkt verbaasd op. Dacht ze nou echt dat ik bang zou zijn voor die miezerige pistool in haar hand? Nou niet dus!

Ze zet dreigend een stap dichterbij waarna ik precies hetzelfde doe. 'Wie is binnen?' 'Dat gaat jou helemaal niks aan Rania. Misschien eindigt het wel hier voor jou en zal je daar nooit achter komen.' 'Ach hou toch je smoel.' Zeg ik geïrriteerd en sla zo snel ik kan haar pistool uit haar handen. Ze pakt me vervolgens bij mijn haar vast en al snel raken we verwikkeld in een meiden gevecht. Wanneer ik haar een paar stompen in haar gezicht geef en zij mij even hard in mijn gezicht slaat besluit ik dit gevecht te eindigen door haar met alle kracht die ik in mijn been heb naar achter te trappen. Het lukt me haar op de grond te krijgen en zonder te aarzelen loop ik naar de deur van Zakaria's kamer en schiet de man die ik met een pistool zie zwaaien neer. Hij is gelukkig nog niet dood.
Ik kan het niet verdragen nog iemand te vermoorden en daarom heb ik hem expres twee keer op zijn beide benen geraakt. Hij zakt als een zak patat in mekaar en schreeuwt het uit van de pijn. De andere mannen laat ik over aan Zakaria en met een glimlach op mijn gelaat verlaat ik weer zijn kamer. In de gangen ga ik opzoek naar Miryam die nergens te bekennen is. Ze lijkt van de aardbodem verdwenen te zijn. 'Waarom heb je haar laten gaan sukkel?' Zegt er een stemmetje in mijn hoofd. Damn wat ben ik dom geweest. Teleurgesteld in mezelf ga ik naar mijn kamer om me even op te frissen en bij te komen. Wat er net is gebeurt is niet niets. Ik weet dat de hele hotel dit hebben gehoord. Het verbaasd me dat niemand is komen kijken. Zelfs Reda, Yessine en de rest niet. Misschien zijn ze niet in het hotel. Dat kan best. Er bevinden zich nu vast tientallen agenten in Zakaria zijn kamer. Net wanneer ik mijn gescheurde blouse – door het gevecht – uit wil doen bonst er iemand hard op de deur. Verschrikt doe ik hem weer om en loop met knikkende benen naar de deur. Wie zou het zijn? Toch niet de politie?