35.

Zakaria:

Nieuwsgierig ga ik op het strand zitten. Met mijn handen graaf ik een kuiltje in het zand. Wachtend op wat Rania me te vertellen heeft. Wanneer ik haar hoor kuchen kijk ik weer op. 'Ik weet niet waar ik beginnen moet.' Mompelt ze bijna onverstaanbaar. 'Is het dan zo erg?' Verbaasd sta ik op en pak haar bij de hand. Stilzwijgend loop ik samen met haar naar mijn auto waar we allebei plaats nemen. Ik achter het stuur en zij naast mij. Ze kijkt me vervolgens diep in de ogen aan. Haalt haar handen door haar haar en net wanneer ze wat wil zeggen gaat haar telefoon over. Zonder te aarzelen neemt ze op en legt een paar seconden later weer neer. 'Ik moet gaan.' Ze stapt uit mijn auto en slaat de portier achter haar dicht. Zonder maar één keer om te kijken loopt ze weg. 'Ga haar achterna sukkel!' Zegt er een irritante stemmetje in mijn hoofd. Ik krijg de kans niet een keuze te maken. Miryam slaat de portier open en komt opvallend stil naast me zitten. 'Wat is er?' 'Niks. Wat deed Rania hier met jou in de auto?' Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar de zijkant van haar gezicht. Ze kijkt strak voor zich uit en is niet van plan mij maar één blik te gunnen. Wat heeft zij? 

Terug in het hotel gaat er een koude rilling langs mijn rug. Het is een vreemde gevoel. Alsof me iets te wachten staat. Ik schud het gevoel van me af en stap mijn hotelkamer fluitend in. Ik demp de lichten zodat het niet te fel is en laat het bad vol lopen. Wanneer ik in het bad zit dwalen mijn gedachten af naar net. Rania die weg liep en Miryam die binnenkwam. Net op hetzelfde moment. Ze probeerde me iets duidelijk te maken in de auto maar ik was te eigenwijs om naar haar te luisteren. Ze deed zo raar. Ik had geen zin in ruzie en stapte dus mijn eigen auto uit. Zonder om te kijken liep ik weg. En hier lig ik dan te denken aan wat ze me vertellen wou. Het was dringend, dat kon ik gewoon aan de manier hoe ze deed zien. 

Met mijn mobiele telefoon in mijn handen ga ik op mijn bed liggen. Ik toets de nummer van Jason in en breng mijn telefoon naar mijn oor. 'Hallo met Jason.' Hoor ik een hese stem zeggen. Shit, ik was vergeten dat het nu heel vroeg in de ochtend is daar in Nederland. 'Sorry dat ik je zo vroeg stoor Jason maar heb je nog iets gevonden?' 'Amin zal vandaag vertrekken naar Miami Zakaria. Hij zal het je zelf wel vertellen. Het zal je in ieder geval niet bevallen.' Hij klonk heel serieus. 'Waarom kan jij het me niet vertellen?' Ik ben eenmaal niet zo'n geduldige type. Ik hoor alles liever direct dan te moeten wachten. 'Ik kan het je gewoon niet vertellen, sorry. Het is echt Amin die het moet doen. Ik moet ervandoor.' Hoor ik hem gehaast zeggen en zonder te wachten op mijn antwoord legt hij neer. Ik besluit het erbij te laten en doe alle lichten uit. Met mijn ogen gesloten wacht ik tot dat de slaap me tegemoet komt. 

Ik schrik wakker door al het kabaal in de gangen. Verschrikt kijk ik op mijn horloge en zie dat het net 7 uur in de morgen is. Gehaast raap ik al mijn kleren op en trek ze snel aan. Chagrijnig sla ik de deur open en kom een paar schreeuwende kinderen tegemoet. Kinderen die achtervolgt worden door hun schreeuwende moeder. En ik maar denken dat er iets vreselijks aan de hand was. Zuchtend laat ik me weer op mijn bed vallen. De stilte word onderbroken door mijn deur die word open gedraaid. Denkend dat het Amin zou kunnen zijn sta ik op. Al snel besef ik dat het Amin helemaal niet kan zijn. Hij zou er nog lang niet moeten zijn. Snel grijp ik naar mijn pistool die ik in het nacht kastje naast me heb liggen. Ik ga rustig naast de deur staan en wacht tot dat die open is. Wie zou er nog meer mijn sleutels kunnen hebben. Met grote ogen kijk ik naar de gewapende mannen die mijn kamer binnen stormen. Ze hebben mij nog steeds niet opgemerkt. Wanneer ik een stap opzij wil zetten om zo mijn kamer geruisloos te verlaten word ik ruw tegen de muur aan geduwd. 'Wel, als dat Zakaria Slimani niet is.' Zegt er een zware stem spottend. De onbekende man tegenover mij haalt een pistool tevoorschijn en graait de mijne zo snel hij kan uit mijn hand. Zonder maar één word uit te brengen laat hij mij los en zet hij een stap naar achteren. Hij kijkt me grijnzend aan en haalt de trekker over. Vervolgens volgt er een oorverdovende knal..