33.

Lachend stoeien ik en Miryam met elkaar in het water. Het lukt haar maar niet om mijn hoofd onder water te krijgen. Daar ben ik te sterk voor. In één keer duw ik haar het water in en zwem ik als een speer weg. Vervolgens zie ik hoe Yessine en Amal naar ons toe komen zwemmen. Ook zij beginnen met elkaar te stoeien. Het valt me op dat Rania afwezig is. 'Waar is Rania?' 'Ik weet het niet. Ze was gewoon in het water?' Geschrokken zoek ik om me heen. 'Waar ga je naartoe?' Hoor ik Miryam nog zeggen wanneer ik bij hun weg zwem. Zwemmend zoek ik naar Rania. Waar zou ze kunnen zijn? Als ze maar niet ver in het water ligt. 

Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en zwem nog verder het water in. Het is hier wat leger omdat het veels te ver is. Ik voel hoe de stroming mij probeert mee te trekken. 'RANIAA!!' Schreeuw ik. 'H..hellpp!' Hoor ik iemand huilend roepen. Met mijn ogen zoek ik naar Rania. Ik zie hoe ze tegen de hevige stroming probeert te vechten. Ze zwemt en gaat telkens kopje onder. Ze komt gewoon niet vooruit. Daar is ze te zwak voor op dit moment. Zo snel ik kan zwem ik naar haar toe. Ze heeft nog steeds niet in de gate dat ik nu naast haar zwem. Ik voel hoe de stroming ook mij probeert mee te trekken. Ik handel snel en sla mijn arm om Rania's middel. Ik trek haar naar me toe en zwem terug. Wanneer ik het zand weer onder mijn voeten voel stop ik en kijk haar doordringend aan. Vervolgens strijk ik een lok haar uit haar gezicht. Haar zeeblauwe ogen staren me uitgeput aan. 'Bedankt.' Piept ze schor. Haar ogen vallen dicht en met haar hoofd op mijn borstkas loop ik met haar in mijn armen naar de kust. 

Rania:


'Lieverd, ik wil niet dat je huilt.' 'Ze mochten hem niet bij ons wegnemen. Waarom doen ze dit moeder? Waarom proberen ze onze gezin kapot te maken?' Huilde ik zwak. Zwak door alle tranen die ik heb gelaten. 'Ik weet het niet mijn dochter. Wat er ook gebeurd, beloof me dat je voor altijd sterk in je schoenen zult staan. Beloof me dat je zult vechten totdat jij je doel hebt bereikt. Beloof me lieverd dat wat er ook gebeurd jij op een normale manier zult doorgaan met jou leven. Beloof me dat mijn dochter.' Smeekte mijn moeder me emotioneel. In haar ogen kon ik lezen dat er wat meer achter haar woorden schuilde. Ze probeerde me iets duidelijk te maken. Maar wat?


Denkend aan mijn moeder en vader word ik wakker. Met samengeknepen ogen kijk ik om me heen. Dit is mijn kamer niet? Verschrikt sta ik op en wankel naar de deur. 'waar ben je van plan naartoe te gaan?' Hoor ik een schorre stem zeggen. In een ruk draai ik me om en zie een vermoeide Zakaria staan. Met zijn haar in de war en alleen zijn short aan ziet hij er nog meer sexy uit. En ineens herinner ik me alles weer. 'Ik was bijna verdronken.' Zeg ik geschrokken. 'Jij hebt alweer mijn leven gered.' Voeg ik er emotioneel aan toe. Zakaria houdt mijn blik een lange tijd vast. Ik ben niet van plan om mijn ogen neer te slaan. 

'Gaat het alweer?' Vraagt Amal me oprecht bezorgd. 'Het gaat weer.' 'Voortaan moet je niet zo ver zwemmen. Wie weet is Zakaria er de volgende keer niet en kost het je leven.' Hoor ik dat ene meisje spottend zeggen. 'Oh dat zal ik ook niet doen. Toch bedankt voor je tip.' 

'Ga je vanavond met ons mee Rania?' Vraagt Selma mij wanneer ik, zij en Amal ons in haar kamer hebben opgemaakt. 'Het is al avond. We zouden toch uit gaan? De stad een beetje verkennen?' Vraag ik haar verward. 'Ja dat klopt maar daarna was ik van plan om samen met jou en Reda ergens te gaan drinken. We moeten een paar dingen bespreken dus we moeten het vanavond niet laat maken.' Bedenkelijk kijk ik voor me uit. 'Vooruit dan maar..'