004

Ze waren bij het kasteel aangekomen en stapten uit de bootjes. Daar volgden ze Hagrid naar het kasteel en werden opgewacht door professor Anderling. Ze vertelde dat de rest van de leerlingen in de zaal zat en dat zij voordat het feestmaal zou beginnen werden gesorteerd over de vier afdelingen. Toen ze klaar was met vertellen moesten we haar volgen en kwamen we een immens grote zaal binnen. Ze liep langs Roos en samen volgden ze professor Anderling naar de verhoging. Professor Anderling liep de verhoging op en pakte de oude hoed die op een krukje lag. Daarna nam ze een perkament rol en begon voor te lezen: "Roos de Ruiter" zenuwachtig liep Roos de verhoging op en ging op het krukje zitten en naar een paar minuten riep de hoed: "Ravenklauw" ze sprong op en liep naar de tafel van Ravenklauw. Na een tijdje waren er al veel kinderen ingedeeld en zat ook Eva in Ravenklauw. Ze was blij voor haar vriendinnen want dan zaten ze waarschijnlijk alle drie in dezelfde afdeling. "Simona Vissers" riep professor Anderling. Zenuwachtig liep ik de verhoging op en ging zitten. Ze schrok toen de hoed ineens begon te praten. "Mmm, moeilijk erg moeilijk. Trouw genoeg voor Huffelpuf, dapper genoeg voor Griffoendor, slim genoeg voor Ravenklauw maar ook sluw en ambitieus genoeg voor Zwadderich. Maar wat het meest?" Ze dacht na in welke afdeling wilde ze nog meer? Ze vroeg zich ook af waarom de hoed over Zwadderich sprak, dat was toch alleen voor halfbloeden en volbloeden? Het leek alsof de hoed haar gedachten las want hij sprak:" Over Zwadderich heb je gelijk, maar jij kent je eigen geschiedenis niet". En toen sprak de hoed weer hard op: "Zwadderich". Een beetje verbaasd liep ze naar de juichende tafel in de hoek toe. Ze baalde dat ze niet bij Eva en Roos zat maar was ook nieuwsgierig naar wat de hoed bedoelde met dat ze haar eigen geschiedenis niet kende. Ze ging zitten en werd meteen gefeliciteerd door de andere zwadderaars.Toen de sorteerceremonie voorbij was hield het schoolhoofd een korte toespraak over het nieuwe jaar en wenste iedereen veel succes. Toen hij klaar was met spreken verschenen er ineens schalen met heerlijk eten en begon iedereen te eten. Tijdens het eten maakte ze kennis met haar eigen jaarlaag: vier meisjes en vijf jongens. Toen het over bloedstatussen ging werd ze wel bang maar drie van de meisjes en twee van de jongens maakte het niet veel uit maar de anderen gingen ineens een meter uit haar buurt alsof ze ineens een besmettelijke ziekte had. Ze maakte zich er verder geen zorgen om, hun probleem. Naar de maaltijd riep een van de ouderejaars dat iedereen hem moest volgen. Samen met de meisjes die haar niet zagen als iemand met een besmettelijke ziekte volden ze de rest.