31.

Nog steeds zoekend naar sam betreed ik de woonkamer. Ik loop naar mijn laptop om die vervolgens open te slaan. Mijn oog valt op een wit blaadje dat op de grond ligt. Nieuwsgierig raap ik het blaadje op en open het.

Lieverd ik ben voor een paar dagen bij een vriend. Hij heeft zijn moeder verloren dus ik moet er nu echt voor hem zijn. Ik kom over een paar dagen thuis. Ik hoop dat je het zonder mij zult redden. Bel me als je me nodig hebt. 

Liefs,

Sam

Gefrustreerd grijp ik naar mijn rinkelende telefoon. 'Hallo met Rania.' 'Je bent nog niet van ons af meid. De oorlog tussen jou en mij is nog net begonnen. Vertel je zielige vriendjes dat ze niet hoeven te zoeken naar mij. Want mij, tja die zullen ze niet vinden. Nooit. Ik zal je volgen, waar jij bent daar ben ik. Dus nogmaals, wees op je hoeden.' 'Ach jongen, dat de oorlog tussen jou en mij nog net begonnen is daar ben ik me al van op de hoogte. Dat mijn zogenaamde vrienden jou niet zullen vinden geloof ik best. Je bent te zwak om zelf naar mij opzoek te gaan. Daarvoor gebruik je je zielige mannetjes die ik één voor één uit de weg zal ruimen.' Zeg ik op een uiterst kalme toon. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Vervolgens word er zomaar opgehangen. 'Die heeft vast zijn tong verloren.' Fluister ik verbaasd. Zijn stem kwam me zo bekend voor. Ik kan het alleen niet plaatsen. Ik heb hem eerder gesproken. Dat durf ik zweren. Snel ren ik naar mijn kamer en haal de schilderij van de muur. Ik open de kluis en bekijk de hoeveelheid wapens die ik heb. Voor de zekerheid stop ik één pistool in mijn tas en één tussen mijn onderbuik en strakke broek. 'I will win this war!' 

Al vloekend kom ik mijn kantoor binnen. Waar Amal enthousiast op me staat te wachten. Ze kijkt me met pretoogjes aan. Haar pretoogjes veranderen al snel in een bezorgde blik. 'Wat is er lieverd?' Vraagt ze me lief. 'Niks, ik heb gewoon slecht geslapen. Vertel wat doe je hier op mijn kantoor?' 'Ik kom je geweldig nieuws vertellen.' Brengt ze er enthousiast uit. Nieuwsgierig ga ik naast haar zitten. 'Vertel..' 'We gaan naar New York!!' Roept ze blij uit en staat vervolgens in een ruk op. 'Zeg niet tegen Reda dat ik het je heb vertelt. Hij was van plan om het zelf te doen maar ik was hem voor. We gaan samen met The Slimani's. Althans niet allemaal. Wij gaan met z'n vijfen en hun gaan met z'n drieën. We zullen daar met hun in één hotel overnachten. Hopelijk neemt Zakaria zijn neef Yessine mee.' Zegt ze en kleurt rood. 

'Oh trouwens, heb je het al gehoord? Zakaria heeft zijn broertje verloren. Zijn naam was volgens mij Fouad. Het was echt een toffe gast. Ik ben hem vaak in clubs tegengekomen.' Bij het horen van die zin lijkt het net alsof mijn wereld in elkaar stoort. De kleur in mijn gezicht verdwijnt. Mijn handen beginnen hevig te trillen en ik voel de tranen al achter mijn oogleden branden. 'Ik ben verantwoordelijk voor Zakaria zijn broertje's dood.' Galmt er door mijn hoofd...

Dagen verstreken en ik bereid me voor op een reis waar ik helemaal geen zin in heb. Natuurlijk wil ik mijn eerste ontwerpen showen in New York maar ik kan het niet volhouden om dan vaak met Zakaria in één ruimte te zitten. Wanneer ik hem zie zal ik aan Fouad herinnert worden. Ik pak mijn laatste spullen in en vertrek.