30.

Dat heb je goed gedaan.' Hoor ik iemand achter me roepen. Met een kloppende hart draai ik me om. Wanneer ik oog in oog kom te staan met Zakaria voel ik mijn lichaam warm worden. Waar het gevoel vandaan komt weet ik niet. Maar het voelt verdomd goed. 'Dankjewel.' Fluister ik hees. Hij glimlacht breed maar toch doen zijn ogen niet mee. Tot mijn verbazing staan die dof en verdrietig. Zo dof en verdrietig als de mijne. Ook al probeer ik de blik in mijn ogen te veranderen. Het zal me niet lukken. Ik zal een tijdje lang met hetzelfde blik rondlopen. De pijn is onbeschrijfelijk. De schuldgevoelens worden echt met de dag erger. Zelfs de gaten in mijn hart beginnen weer eens dieper te worden. Alsof mijn hart nooit mag helen. 

Ik voel hoe de warme tranen langs mijn wangen naar beneden biggelen. Zakaria kijkt verschrikt op. 'Gaat het? Wat is er?' Fluistert hij zachtjes. Ik veeg de tranen ruw weg. Waarom moet ik toch elke keer weer huilen? Zo snel ik kan maak ik me uit de voeten. Onbewust loop ik naar het dak waar ik even bij kan komen. Voor het eerst in mijn leven sta ik hier boven op het dak. Het is hier erg mooi. Nu kan ik me eindelijk laten gaan. Nu hoef ik mijn tranen eindelijk niet te verbergen voor iemand. Niemand die ze toch zal zien. Alsof de hemel me hoort huilen begint het ineens te regenen. Ik hef mijn gezicht naar de hemel. De tranen die langs mijn wangen stromen mengen zich met de regen. Ik voel me nu zo opgelucht. Alles is eruit. De tranen die zich al deze dagen achter mijn oogleden hebben opgestapeld zijn er eindelijk uit. 

Verstijft blijf ik stil staan als ik voetstappen hoor naderen. 'Wat doe je hier?' 'Wat doe jij hier?' Breng ik er met een trillend stem uit. Hij pakt me bij mijn pols vast en draait me naar hem om. Zijn ogen die al die tijd dof en verdrietig stonden kijken me nu bezorgd aan. 'Waarom heb je gehuild? Het regent, dadelijk word je nog ziek.' Hij doet zijn colbert uit en slaat die om mij heen. Vervolgens legt hij zijn vinger onder mijn kin en dwingt me door mijn hoofd omhoog te duwen in zijn ogen te kijken. Hij veegt mijn tranen teder weg. 'Zo'n prachtige dame als jij mag niet huilen.' Verward kijk ik hem aan. 

Hij lijkt ook geschrokken te zijn van zijn eigen woorden. Daar staan we dan zwijgend naar elkaar te kijken. Midden op een dak waar het hevig regent. Zakaria heft zijn hand op en streelt zachtjes over mijn wang. Een warme gevoel neemt bezit van mijn lichaam. Hij komt dichterbij met zijn gezicht. Zo dichtbij dat ik zijn adem in mijn nek kan voelen. 'Ik wil jou niet verdrietig zien Rania.' Fluistert hij in mijn oor. Hij kijkt me weer diep in de ogen aan waarna zijn ogen naar mijn lippen afdwalen. Met zijn wijsvinger gaat hij zachtjes over mijn onderlip. Voor even voel ik de kriebels in mijn buik. Wanneer ik naar zijn prachtige gezicht kijk schrik ik me rot. Vervolgens doe ik een stapje achteruit waarna hij een stapje dichterbij doet. 'Wat doe je?' Vraagt hij me totaal in de war. Ik schud mijn hoofd wild heen en weer. 'Wat is er?' 'Jij...Het...' Ik haak af en kan geen woord meer over mijn lippen krijgen. Hij lijkt zo verdomd veel op Fouad. Wat nou als hij zijn broer is? Snel schud ik die gedachten weg. Nee dat mag niet. Dat kan niet. 'Sorry' snel stond ik op en zo had als ik kon rende ik naar huis.

~thuis~
Met trillende handen sluit ik de huisdeur achter me. Nog steeds met mijn gedachten bij Zakaria. Ik huiver bij de gedachten dat het echt kan dat hij zijn broer is. Ik weet echt niet of ik me dan nog in zijn buurt kan vertonen. 'Sam? Ben je thuis?' Geen gehoor. 'Sam?!!' Waar kan hij zo laat nog zijn?