O13 - Those Bastards

---

Ze sloot haar ogen en niet veel later lag ze vredig te slapen. De blonde jongen keek even met een glimlach toe maar verliet al snel de kamer zodat ze rustig kon slapen.
Zo zacht mogelijk liep hij de trap af, de blonde jongen had geen idee of het meisje een diepe slaap had of juist helemaal niet.
“Slaapt ze alweer?” vraagt John, haar vader, dan aan de jongeman. Hij knikt naar de man, haar vrienden uit Nederland waren er ook nog steeds. Aan het einde van de week zouden ze pas weer terug naar Nederland.
“Het was gezellig vandaag” zei Niall met een glimlach tegen iedereen in de woonkamer.
“Zeker, en dan te bedenken dat ik jullie altijd bevooroordeelde dat jullie van die sukkeltjes zouden zijn” lachte een andere blonde jongen met een wilde bos krullen, Jonah.
Niall grinnikte zachtjes om die reactie.
“Let maar niet op die sukkel” lachte de jongen met het gezicht vol sproeten, Finn was zijn naam.
“Hé!” klonk het weer van Jonah, dit keer klonk het eerder beledigt dan grappend, iedereen schoot in de lach.
“Maar ik zal die kant op” zei de blonde Ier met een glimlach naar de rest, hij stak zijn hand op en liep naar de deur. Voor hij de voordeur van het huis dicht had getrokken hoorde hij iedereen nog een keer ‘Doei!’ roepen. Hij riep een ‘Doei’ terug en sloot de deur.

De jongen ging naar huis met de benenwagen, te voet. Het was een aardig stukje lopen naar huis, maar hij vond het fijn om te lopen. Tijdens het wandelen hoefde hij niet veel na te denken, alleen uitkijken voor oversteken en niet tegen lantaarnpalen aan lopen. Dat waren zijn enige zorgen, en zijn gedachten gingen de vrije loop. Net zoals het moment voor dat hij ging slapen, of wanneer hij wakker werd. Die momenten waren voor hem fijn, soms ook beangstigend maar vaker fijn.
Onderweg dacht hij na over het meisje, iets wat hij vaker deed dan hem lief was. Hij was weg van haar, maar Niall was bang dat dit niet wederzijds zou zijn. Ze gedroeg zich bij hem het zelfde als hoe ze zich bij de rest van de groep gedroeg, en daardoor dacht de blonde jongen dat ze hem wel gewoon zag als een vriend.
Wat hij niet zag was de kleine vonkelingen in haar ogen als hij verscheen, terwijl hij praatte en terwijl hij zong… Hij mistte elk teken dat zij hem gaf, al gaf zij die zonder het ook maar door te hebben. Geen beide hadden ze door hoe de ander over hen dacht, en zo bleven ze maar om elkaar heen draaien.

Toen Niall thuis kwam liep hij direct naar de keuken, het lopen had hem hongerig gemaakt. Eenmaal in de keuken opent hij het kastje met alle snacks en alle snoepjes. Een gil klinkt door het huis, alsof er iemand bruut vermoord werd. De blonde Ier rende naar de woonkamer, waar zijn vier beste vrienden voor de tv zaten met ieder een zak chips of nootjes bij zich. Alle vier keken ze geschrokken naar Niall.
“Gast, wat is er?” Zayn keek de blonde jongen vragend aan.
“Jullie hebben mijn chips!” gilde de jongen hysterisch “Ik had hongeerr!” vervolgde hij als een klein kind dat zijn zin niet kreeg, wat honger al niet met deze jongen deed.
De jongens schoten in de lach, “Sorry Niall. Wij hadden ook honger” klonk het van Louis.
“Ik koop een kluis” zei Niall met een diepe zucht.
“Goed idee” lachte Liam vrolijk.
“Nou kom er bij zitten en kijk tv, er is nog genoeg chips over voor jou hoor kleintje” klonk het van Harry. Niall zuchtte weer diep maar uiteindelijk kwam hij er toch maar bij zitten..

~×××~
Volgende keer weer een langer stukje, maar ik had geen idee hoe ik deze langer kon maken zonder het langdradig te maken :')
Ben blij dat jullie zo begripvol reageren<3
Hoop dat ik binnenkort weer meer inspiratie en motivatie heb..
Hope u Like it!
Love you all<3
Leave a comment below(flower)

××Roww