23

Fouad:

Wauw, dat is het enige dat ik kan zeggen over dit verschijning. Nog nooit heeft iemand zo erg mijn aandacht getrokken. De schoonheid die deze dame bezit, bezit geen één ander. Haar blauwe emotieloze ogen spreken boekdelen. Ze staan leeg maar als je dieper kijkt kan je een ziel vol emotie zien. Verdriet, woede, teleurstelling. Dat is wat ik kan lezen in haar ogen. Waarom? Wat heeft zij moeten doorstaan? Haar lippen. Tja die zal ieder man wel willen proeven. Ze zijn zo vol en roze. Haar zwarte lokken die over haar schouders hangen ook zo prachtig. 'Je moet je kans pakken Fouad.' Spreek ik mezelf toe. Deze dame laat ik niet gaan..

Rania:

'Oh mijn zoon.' Horen we een emotionele vrouw die opgelucht binnen komt roepen. De tranen stromen langs haar wangen als ze hem ziet. Ze tilt hem op en hij slaat zijn kleine armpjes om zijn moeders hals. 'Mama.' Krijst hij vrolijk. Zijn ouders barsten samen met ons in lachen uit. Ze kust hem op allebei de wangen en zijn vader neemt hem van haar over. 'Bedankt.' Fluistert hij. Ik knik aangezien ik niks kan uitbrengen. De brok in mijn keel lijkt maar niet te willen verdwijnen. Dwalend in gedachten staar ik emotieloos voor me uit..


'Rania kom hier!' Schreeuwde mijn moeder me lachend toe. 'Pak me dan als je kan.' Krijste ik opgewonden. Ik rende krijsend door de straten met mijn moeder achter me aan. Een paar straten verder stopte ik hijgend van het rennen en keek om me heen. Mijn moeder was nergens te bekennen. Nog een keer keek ik om me heen maar ze leek net van de aardbodem verdwenen te zijn. 'Mama?!!' Schreeuwde ik bang. Ik bevond me in een afgelegen straat. Waar moest ik naartoe? 'MAMAA!!' Schreeuwde ik dit keer harder. Ik was 10 jaar en wist niet waar ik naartoe moest. Ik had beter moeten opletten toen ik aan het rennen was. Want hier, hier ben ik nog nooit eerder geweest. De tranen stroomden inmiddels al langs mijn wangen. Rennend en nog steeds zoekend naar mijn moeder veegde ik ruw mijn opkomende tranen weg. Nadat ik voelde dat mijn benen het bijna zouden begeven stopte ik. 'BOEE!!' Ik slaakte een kreet en draaide me geschrokken om. 'Mama.' Huilde ik van opluchting. 'Oh schatje toch, heb ik je laten schrikken?' Vroeg ze me spijtig. Mijn moeder tilde me op en ik sloeg mijn kleine armpjes om haar hals. 'ik wil naar huis.' Bracht ik er zachtjes uit. Ze keek me diep in de ogen aan. 'Lieverd, ik wil je nooit meer bang zien begrepen?' Zei ze bezorgd. Ik knikte en met mij in haar armen liep mijn moeder naar huis.

Een brede grijns siert mijn gelaat. Denkend aan mijn ouders loop ik het politie bureau uit nadat ik afscheid heb genomen van Safouane. De grijns verdwijnt zo snel als ie gekomen is als ik een zwarte bmw met donkere ramen naast me zie rijden. Ik versnel mijn passen en ook de auto past zich aan mijn tempo aan. Mijn hart slaat op volle toeren als ik zie dat de raam rustig naar beneden gaat. 'Heb je een lift nodig?' Hoor ik een zware stem vragen.