Dream World | 9

Zodra ik mijn ogen open kijk ik recht in een paar felle ogen.
‘Gelukkig, je bent wakker.’ Zegt een stem opgelucht.
Langzaam beginnen mijn ogen aan het felle licht te wennen en verschijnen de contouren van een jongen die recht voor mij staat. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en laat mijn blik dan over de jongen glijden. Hij heeft bruin haar wat uitloopt in een kuifje, zijn ogen hebben een twijfel achtige kleur van groen en bruin. Pas als mijn ogen verder naar benijden glijden merk ik dat hij geen shirt draagt. Niet dat ik dat erg vind want zijn bijna sixpack mag er zijn. Ik richt mijn blik weer op zijn gezicht en merk dat hij een kleine glimlach rond zijn mond heeft. ‘Ik ben trouwens Jayden, Jayden Shawn.’ Zegt hij terwijl hij zijn hand naar mij uitsteekt. Ik pak zijn hand vast en hij trekt mij omhoog. ‘Vanessa, Vanessa jobs.’ Stel ik mijzelf voor als ik eenmaal overeind sta. Jayden knikt en staart mij dan een tijdje aan. ‘wat?’ Vraag ik terwijl mijn wangen langzaam rood beginnen te worden. ‘Niets.’ Lacht Jayden geheimzinnig. Ik rol met mijn ogen en kijk dan in het rond en besef me dan dat ik hier al eens eerder geweest ben. ‘wat is deze plek eigenlijk voor iets?’ Jayden haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik ook niet precies. Maar laten we eerst eens wat andere kleren voor je zoeken.’ Ik kijk naar beneden en zie dat ik een groen ziekenhuis hemdje aan heb. Dat is waar ook, ik hoor in het ziekenhuis te liggen. ‘Uhm, Hoe kom ik hier eigenlijk?’ Jayden negeert mijn vraag en pakt mijn hand vast waarna hij mij meeneemt naar een klein hutje ten midden van een paar bomen. Hij blijft stilstaan voor de deur van het hutje en gebaard dan dat ik naar binnen moet gaan. Ik twijfel of ik zal vragen waarom hij niet mee naar binnen gaat maar zodra ik de deur open kom ik daar al vrij snel achter.

Overal staan kleding rekken al snel merk ik dat ik hier niet de enige ben. Een redelijk klein meisje staat voor een rek met allerlei leuke jurkjes. Ze haalt een jurkje uit het rek, laat haar blik er over heen gaan en hangt hem weer terug. Dit gaat zo een tijdje door totdat ze merkt dat ze niet meer alleen is. ‘Oh, Hallo. Ik had je nog niet gezien.’ Zegt ze terwijl ze wenkt dat ik verder binnen mag komen. Ik zet een paar stappen zodat ik in het midden van de ruimte kom te staan. Het meisje scant snel mijn lichaam en loopt dan recht naar een rek waar korte broeken hangen. Ze pakt twee broeken uit het rek, kijkt een paar keer van de een naar de ander, hangt een broek weer terug terwijl ze de andere weer meeneemt naar een rek vol met hemdjes. Ze gaat zorgvuldig door de kleren en pakt dan een wit navel topje waar wat franjes aan hangen. Ze werpt nog een kritische blik op de kleren die ze in haar handen houd en knikt dan tevreden. ‘Hier.’ Zegt ze terwijl ze de kleren in mijn armen duwt.
Ik kijk om mij heen maar ik zie nergens een kleed ruimte wat dus betekent dat ik me hier maar gewoon om zal moeten kleden. Ik trek het lelijke ziekenhuis hemd uit en probeer het korte broekje aan te doen. Ik maak een paar rare sprongetjes maar uiteindelijk lukt het me dan toch om het wel erg strakke broekje aan te krijgen. Vervolgens pak ik het witte navel topje en trek deze over mijn hoofd heen. Ik fruts nog wat aan de kleren en draai me vervolgens om richting …,
Uhm ja, richting wie? ‘Het past perfect!’ Roept ze blij nadat ze me een tijdje aangestaard had.
Ik grinnik en stel me dan voor in de hoop dat zei mijn voorbeeld zal volgen en haar naam dan ook zal vertellen. ‘Mijn naam is trouwens Vanessa Jobs.’ Het meisje staart mij even aan en schud dan haar hoofd. ‘Sorry ik was me helemaal vergeten voor te stellen, ik zag jou prachtige lichaam en mijn hoofd vulde zich meteen met kleren die jou perfect zouden staan.’
Prachtige lichaam? Zij ze dat nou echt? Ik heb altijd al een hekel aan mijn lichaam gehad omdat ik zou goed als geen borsten had en mijn achterwerk nou juist weer veelte groot was. ‘Maar oké, mijn naam is Nanouk Down Carlon.’ Zegt ze terwijl ze een kleine buiging maakt. Ik grinnik terwijl ik nog eens goed naar Nanouk kijk. Ze heeft lang donkerbruin haar en is redelijk klein, ik schat haar rond een jaar of vijftien.
Vaag hoor ik een paar bekende stemmen praten in de verte. Ik kijk snel een keer rond maar zie niemand anders dan Nanouk. Huh, wat is dit nu weer? Ik kijk naar beneden en zie dat mijn voeten langzaam verdwijnen. Met een raar gezicht kijk ik naar mijn benen die nu boven de vloer lijken te zweven. Nanouk grinnikt en ik kijk haar vragend aan. ‘Zie jij dit ook!?’ Roep ik in paniek. ‘Ja, rustig maar. De volgende keer als je weer terug komt heb je de zelfde kleren aan als waarin je Dream World hebt verlaten.’ Ik kijk Nanouk met een vragende blik aan maar nog voordat ik kan vragen wat ze daar mee bedoeld verdwijnt alles voor mijn ogen en word alles opnieuw zwart.

De stemmen worden steeds duidelijker en wanneer ik mijn ogen open zie ik dat Eva en een paar andere dokters nogal in paniek mijn kamer rond aan het rennen zijn waarmee ze allerlei dingen van de ene kant naar de andere kant verplaatsen en wat naalden in mijn armen steken. ‘Ze is er weer!’ Roept eva opgelucht waaruit ik op kan maken dat ik waarschijnlijk weer een hartstilstand heb gehad. ‘Je moet ons echt niet meer zo laten schrikken, dit is al de tweede keer in korte tijd Vanessa.’ Zegt Eva terwijl ze haar hand op haar hart legt.