Opdracht 1 - 2 = Necessity

Voordat Oliver de deur geopend had, wist hij al wie hij aan zou treffen. Dit was niet goed. Hij hoorde hier niet te zijn. Niet vandaag, niet in het licht.
Toch liet hij de roodharige jongen binnen en draaide vervolgens de deur op slot. De gordijnen werden gesloten zodat niemand de twee jongens zou kunnen zien.
"Wat- wat doe je hier?" bracht Oliver uiteindelijk uit. Zijn mond was droog en zijn handen waren klam. Paniek raasde door zijn lichaam heen. Dit was niet goed, dit was helemaal niet goed. Hij hoorde hier niet te zijn. Straks werden ze ontdekt!
De ander deed een stap naar voren om Oliver in zijn armen te nemen maar Oliver stapte achteruit. Hij kon het niet. Niet terwijl het zo gevaarlijk was om jezelf te zijn in deze maatschappij.
"Het is niet veilig," fluisterde Oliver met schorre stem.
"Dit is je eigen huis!" riep de ander gefrustreerd uit. "Als je hier niet veilig bent, waar dan wel?"
Nergens. Het antwoord was wreed, maar het was de waarheid. Nergens was het meer veilig voor hem en dat was iets wat hij allang geaccepteerd had.
Iedere dag was een gevecht met zichzelf om normaal te doen, zich onder de mensen te begeven en vooral niemand iets te laten merken. Het was een eeuwigdurende oorlog met zijn hoofd en hij was langzaam aan het verliezen. Hij vocht wel voor wie hij was, maar hij was bang. Bang voor de gevolgen van ontdekking. Hij zou niet sterven, maar dat was geen troost. De dood was slechts de dood, zijn lot zou erger zijn. Studiemateriaal zou hij worden voor de overheid. Ze zouden hem observeren, als een proefdier behandelen. Voor hen zou hij ook niks anders zijn dan een proefdier. Hij was tegennatuurlijk, vonden ze. Ziek. Nee, de dood was allang niet meer het ergste wat gebeuren kon. Hij zou zichzelf kunnen doden. Dan zou dat allemaal niet gebeuren, maar sinds wanneer was dat zo'n geruststellende gedachte geworden?
"Ga," fluisterde Oliver. "Alsjeblieft." De ander zei niks, maar draaide zich om en liep langzaam naar de deur. Hij was gekwetst, dat wist Oliver, maar hij kon er niks tegen doen. Ze konden nu niet samen zijn. Niet als ze normaal moesten zijn.
Toen de deur in het slot viel, kon Oliver zich niet meer inhouden en hij brak in duizenden stukjes. Tranen liepen over zijn wangen, niet van plan nog langer binnen te blijven. Het deed pijn, deze oorlog. Hij leed verliezen aan beide kanten en misschien had hij nu het allerbelangrijkste verloren: degene om voor te vechten.
Uiteindelijk viel hij uitgeput in slaap, de sporen van tranen nog steeds zichtbaar op zijn wangen, maar hoe erg hij ook toe was aan rust, hij kreeg niet waar hij zo naar verlangde. In plaats van een paar uur helemaal niks, geen zorgen en geen angsten, waren er dromen. Dromen over blauwe ogen die hem beschuldigend aankeken.
Het was alweer licht tegen de tijd dat hij zijn ogen opende. Voor een seconde kon hij glimlachen, toen kwamen de gebeurtenissen van de dag ervoor weer terug en zijn glimlach vervaagde. Hij wilde het niet opnieuw meemaken. Gisteren was al erg genoeg zonder dat het in zijn hoofd zou blijven spoken.
Toch bleven de beelden terugkomen, keer op keer, tot Oliver bijna gek werd. Telkens weer hoorde hij die gekwetste stem, zag hij de pijn in die blauwe ogen en hij wist dat het zijn schuld was. Hij kon het niet meer aan.
Het lawaai in zijn hoofd werd ruw onderbroken door de deur die met een knal openging en de mensen die naar binnen kwamen. Handen grepen hem vast en Oliver verzette zich. Hij vocht zonder iets van zijn tegenstanders te zien, op één detail na: de gele kraai op hun kleding, het teken van de overheid.
Steeds meer handen grepen hem vast en hoe hard hij ook vocht, hier kon hij niet tegenop. Hardhandig werden zijn handen samengebonden en een blinddoek werd omgedaan. Ze dwongen hem het huis uit in een busje.
"Is dit de verdachte?" klonk een onbekende stem.
"Ja." Dat ene simpele woordje zorgde ervoor dat Oliver stopte met vechten. Hij kon de spreker niet zien, maar hij wist hoe hij eruit zag. Rood haar. Blauwe ogen. Sproeten. Het gezicht van zijn geliefde en van zijn verrader.