Hoofdstuk 1 --- deel 1

Het perron is leeg. Nou ja, wat kan je anders verwachten als je om kwart over tien 's ochtends er bent. De meeste gezinnen zullen pas rond half elf hier aankomen, waardoor ik nog even de tijd heb voordat ik mijn rust kwijt ben.
Niet dat ik er niet naar uitkijk om mijn vriendinnen weer te zien. Deze zomer hadden mijn ouders me meegenomen naar Italië, ver van ze vandaan. Ik had wel brieven gestuurd, en er ook wat ontvangen, maar het was alweer zes weken geleden sinds ik ze voor het laatst had gezien. En dat terwijl zij elkaar zo vaak konden bezoeken als ze zelf wouden. Het was makkelijker om tegen mezelf toe te geven dan dat het zou zijn bij hen, maar stiekem was ik jaloers.
Ja, ik wist dat ze graag in mijn schoenen zouden willen staan, met de mogelijkheid om in de dreuzelwereld te komen. Een leven zonder magie. Zij zouden er alles voor geven.
Eigenlijk zouden ze dit jaar ook mee gaan naar Italië, tot mijn ouders roet in het eten begonnen te gooien. Na vele argumenten - "Je kent die meiden niet! Misschien willen ze je wel vermoorden, weet jij veel" tot "En dan ken jij ze wel, maar wij niet, en dat telt!" - had ik de hoop opgegeven. Het voelde zo vervelend om tegen ze te zeggen dat ze niet mee konden. Ik had verwacht dat ze naar me zouden schreeuwen of zouden zeggen dat ze niet meer tegen me hoefden te praten.
Ze hadden het - gelukkig - goed opgevat. Sterker nog, ze vonden het helemaal niet erg.
"We halen die tijd wel in na de vakantie." had Zoe gezegd. Ik kan eigenlijk niet wachten op die tijd. Maar voordat die tijd is aangebroken, dood ik hem door te lezen.

"Boe!"
Van schrik laat ik mijn boek op de grond voor me vallen. Ja, ik schrik snel. Het is een eigenschap die niet goed van pas komt als je te dicht in de buurt van Foppe komt zonder het door te hebben. Helaas ook niet als je vriendinnen Zoe, Iris of Maisy heten. Vooral dan niet.
Terwijl ik mijn boek oppakte klonken drie stemmen in koor.
"Jees Jeanne schrik toch niet zo!"
"Het was bedoeld als grapje joh."
"Mogen we erbij zitten?"
Ik knik 'ja' als antwoord, en leg snel het boek weg als ik doorkrijg dat ze er echt zijn. Voor me, of ja, naast me. Het klinkt eigenlijk te mooi om waar te zijn.
"Zeg, Jeanne, hoe lang zit je hier al te lezen?"
Maisy kijkt me vragend aan, en door de toon van haar stem krijg ik het idee dat ik hier al langer zit dan de bedoeling is. Pas nu krijg ik door dat het station al redelijk vol staat, en dat er veel gelach komt uit de richting van de trein.
"Hij gaat zo vertrekken, neem ik aan?"
Ze hoeven me geen antwoord te geven. Het feit dat ik door twee van hen wordt meegetrokken en dat Iris mijn koffers pakt bevestigt mijn vermoeden.