Twee

Moeder Simone POV.

ik sloeg haar nog 2 keer en duwde haar tegen haar bed zodat ze tegen de stalen punt viel. haar hoofd bloede. ik liep weg, ik trok mijn jas aan en liep naar buiten, ik zou naar Sven gaan.


Simone POV.

mijn moeder stond in de deuropening van mijn kamer en ze keek me aan met in haar ogen een blik van intense haat. ik zag dat ze haar hand ophief en mij vervolgens een klap gaf. mijn wang brandde. "Waarom!? mam, alstublieft!" zei ik. haar blik werd nog woester en ze sloeg me nog een keer terwijl ze zei "Ha! jij hebt mij al genoeg kwaad gedaan! dat zal je voelen ook!" ik kreeg nog een klap en werd achterover geduwd. ik kwam met mijn hoofd tegen de stalen punt van mijn bed. ik viel met een klap op de grond, ik hoorde mijn moeder wegrennen. ik voelde een straaltje langs mijn hoofd lopen. ik bracht mijn hand naar het straaltje toe en veegde erlangs, ik zag dat ik bloede. ik hoorde de voordeur dichtslaan en wilde opstaan, mijn moeder tegen houden om naar sven te gaan. toen ik dat probeerde viel ik meteen, ik probeerde het nog eens en toen werd het zwart voor mijn ogen.

Toen ik wakker werd zag ik dat het al half negen was. ik ging zitten en probeerde vervolgens te gaan staan, wat lukte als ik me aan iets vasthield. ik liep naar beneden. ik moèst koken, want als mijn moeder straks terug zou komen zou Sven er ongetwijfeld ook bij zijn. als hij kwam moest er altijd eten klaarstaan. als dat er niet was kreeg je een klap en aangezien mijn moeder hem vaak onverwachts meenam gebeurde dat mij vaak...
ik deed mijn best, maar mijn kookkunsten waren vanavond niet wat je noemt de beste, ik voelde me constant licht in mijn hoofd en ik moest me een aantal keren vastklampen aan het aanrecht om niet te vallen.
ik hoorde de voordeur opengaan, Sven en mijn moeder waren er. gelukkig was het eten net klaar.
"Simone!!" bulderde Sven toen hij de kamer binnenkwam. "is mijn eten al klaar?! want je weet wat er gebeurt als het dat niet is!"
"ja" antwoordde ik rustig.
ik gaf hem een bord met spaghetti en liep naar boven. als hij aan het eten was mocht er nooit iemand in zijn buurt komen.
"Wacht eens even jij!" ik verstijfde, dit had ik niet verwacht... "jij moet mij uitleggen waarom jij je moeder de hele tijd slaat!" ik wist hier geen antwoord op omdat hij het nooit zou geloven als ik zei dat ik haar niet sloeg. "uhm.. i- ik wa- was het niet" stotterde ik. Sven stond op, hij liep naar me toe en zei "vertel de waarheid, leugenaar! WAAROM SLA JIJ JE MOEDER! of wil je zelf voelen hoe een klap voelt" ik schrok, nog steeds verstijfd stond ik daar, onder aan de trap,ik zag dat de deur naar het halletje open stond. mijn moeder zat in de woonkamer en ik besloot dat dit mijn enige kans was om uit deze hel te ontsnappen...
ik zette het op een rennen....



Reacties??