Dream World | 8

Als ik mijn ogen opendoe merk ik dat het weer licht is in mijn kamer wat dus betekent dat het weer ochtend is. Het bord met het ei staat ook niet meer naast mijn bed dus Eva is hier ook al geweest. Ik begin mij zo langzamerhand te vervelen in mijn bed. Ze mogen best wel een televisie ophangen en een mooie film draaien hoor, of op zijn minst een radio aanzetten. Net als ik weer bijna in slaap valt komt de zelfde dokter als gisteren binnen. ‘Vanessa? Ik kom nog een paar kleine testjes doen.’ De dokter loopt naar mijn bed en begint wat met mijn benen te doen na een paar minuten doet hij het zelfde met mijn armen. Hij tilt mijn arm een beetje omhoog en laat hem dan los. Meteen valt mijn arm weer in het matras. De dokter mompelt wat en schrijft dan weer iets in zijn boekje. ‘Ik denk dat ik al weet wat er aan de hand is.’ Zegt hij terwijl hij mijn kamer uitloopt. Doei? Langzaam vallen mijn ogen weer dicht en val ik terug in slaap.

‘Ness?’ ik word wakker van een maar al te bekende stem. Ik open mijn ogen en zie dat Hera met haar hand voor mijn ogen aan het zwaaien is. Meteen ben ik klaarwakker. Ze leeft nog! En ze is er beter aan toe dan ik. Ze heeft een paar schrammetjes op haar hoofd en handen maar ze is hier dus zal er niet veel ernstigs aan de hand zijn. ‘Ik heb iets meer geluk gehad als jij zo te zien.’ Zegt Hera met een klein stemmetje. ‘Ze hebben mij gisteren uit het ziekenhuis ontslagen. Ik heb alleen maar een lichte hersenschudding en wat schrammen maar zoals ik gehoord heb heb jij wel iets meer.’ Hera kijkt de kamer een beetje rond en zegt dan ‘jij hebt wel echt een saaie kamer. Het word tijd dat ik hem eens op ga fleuren.’ In mijn hoofd grinnik ik om Hera. Ik ben echt blij dat ze oké is. ‘Zal ik slingers maken en tekeningen ophangen? Misschien kan ik Frozen ook wel mee smokkelen en dan kan jij hem kijken. Dan hoef je hier niet zo saai te liggen.’ zegt ze terwijl ze zich omdraait en mij weer aankijkt. ‘Wacht, ik weet wat. Twee keer knipperen is ja en vier keer is nee. Oké?’ Ik knipper twee keer en Hera lacht vrolijk. ‘Zie je wel, ik ben best slim.’ Ik draai met mijn ogen en staar Hera dan aan. ´Wat?’ Grinnikt ze vrolijk terwijl ze rondjes door de kamer aan het draaien is. Opnieuw gaat de deur open. ‘Hera, het bezoek uur is voorbij.’ Klinkt de stem van Eva. ‘Ahw, mag ik nog heel even blijven? Het was net zo gezellig.’ Eva grinnikt maar knikt dan van nee. ‘Vanessa heeft veel rust nodig.’ Hera trekt een pruillipje maar loopt dan toch naar de deur. ‘Morgen kom ik weer. Dat beloof ik.’ Ik hoor de deur dichtgaan en dan ben ik weer alleen op mijn kamer. Hera weet mij altijd op te fleuren, dat is altijd al zo geweest. Ze weet het beste uit elke situatie te halen, ik denk dat dat de beste eigenschap van Hera is.
Hera is al weer een tijdje weg en ik begin me weer een beetje te vervelen. Het idee dat Hera Frozen mee smokkelt word steeds interessanter -ook al heb ik die film al eens gezien en houd ik niet zo van vaker de zelfde film achter elkaar kijken- Zou ik er op dit moment best veel voor over hebben om die film te mogen zien. Eigenlijk zou ze gewoon een hele stapel films mee moeten nemen want ik heb zo het idee dat ik hier nog wel een tijdje zal zijn.

Ik vraag me eigenlijk wel af of ik nog ooit naar huis mag en wanneer ik dan mag gaan. Maar als ik voor altijd verlamd blijft. -Ja , ik denk toch echt dat ik verlamd ben ook al heeft de dokter het nog niet officieel uitgesproken- Wat moet ik thuis dan doen? Moet ik dan gewoon voor eeuwig in mijn bed blijven liggen terwijl ze met slangetjes eten en drinken mijn lichaam in pompen? Of moet ik dan in een rolstoel die mijn familie overal mee naar toe neemt? Ben ik dan geen enorme last voor mijn familie? Want als ze mij overal mee naar toe moeten sleuren is het voor hun toch ook niet meer leuk? Ik sluit mijn ogen en haal een paar keer rustig adem. Misschien word ik wel weer gewoon beter. Ja, dat zal het wel zijn. Over een paar dagen word ik wakker en kan ik gewoon weer bewegen. Altijd positief blijven toch? Of was het dat je altijd van het slechtste uit moest gaan omdat het anders nogal eens tegen kon vallen?
Langzaam word het een zooitje in mijn hoofd. Allerlei gedachten vliegen tegelijk door mijn hoofd heen en ik begin er hoofdpijn van te krijgen. Ik hoor dat het constante piepje dat mijn hartslag aangeeft steeds sneller begint te piepen dus probeer ik rustig in en uit te ademen zodat hij weer langzamer zal gaan. Ik heb niet echt het idee dat het werkt want net voordat ik wegval -terug de zwarte diepte in- hoor ik nog net een lange eentonige piep.