31/05/2015 | Herrinneringen, Het verdriet achter onze voordeur

31|05|2015| Dit is het verhaal achter mijn onuitgesproken woorden. Ik sprak nooit veel maar dit legde mij volledig het zwijgen op. Want sommige gevoelens zijn zo groots de ze de ruimte vullen en geen plaats laten voor woorden. Ik kon alleen maar schrijven maar nooit over mezelf. Dus dit is een primeur. Wat jij hier leest zijn mijn woorden, zijn mijn gevoelens. Dit is mijn verhaal achter het verhaal van mijn zus.
Mijn zus was plots ongelukkig. Zij kon plots niet meer zeggen wat zijn voelde alleen dat zij zich slecht voelde. En die slechte dagen telden op en werden jaren. Dit is geen lang verhaal noch een moeilijk verhaal ik kan het in slechts enkele zinnen vertellen. Maar het was lang en moeilijk en zo wil ik het vertellen.
Het begon bij een immens onverwachts gevoel. Een gevoel dat noch zij noch wij konden omschrijven. Mijn zus wilde niet meer vooruit. Van de ene op de andere dag stond zij stil en dat was al wat zij wilde. Hele dagen bracht zij door op de zetel onder haar deken, steeds op diezelfde plek. Misschien is die plaats vervloekt, misschien rust het ongeluk in die kussens. Natuurlijk niet. Was het maar zo eenvoudig. Dan konden we die sofa buiten gooien en in brand steken. Zodat er louter assen overbleven die we vervolgens onder de nieuwe zetel konden vegen. Maar het was niet die plaats, die plaats was voor haar gewoon veilig. Dat was haar cocon, daar was het verdriet niet zo groots en ingrijpend. En daar moest zij niet vooruitgaan. Want vooruitgaan betekent vechten, vooruitgaan is je door donkere wolken wringen en jezelf tegenkomen in duisteren plekken, in een realiteit die nooit de dromen zal kunnen benaderen.
Maar al wat mijn zus kon doen was signalen geven, aantonen dat ze niet verder kon. En zo bleef zij thuis van school, eerst enkele maanden en toen jaren. En nu zit zij nog steeds hier in diezelfde zetel, al sinds haar veertiende. En er werd naar oorzaken gezocht. Want verdriet komt niet uit het niets er moet een oorzaak zijn en daarbij ook een oplossing. En zo ging zij naar een psycholoog die haar vervolgens doorstuurde naar een instelling en weer terug naar een psycholoog en naar een andere instelling. Zo kwam zij terecht op plaatsen waar zij niet thuishoorde. Tussen mensen die haar louter meer verdriet inboezemde. Een oorzaak werd nooit gevonden. Zij creëerde haar eigen ziektebeelden. Verzon symptomen die nooit de hare waren. Men gaf haar pillen en dacht vervolgens dat het beter zou gaan. Dat zij beter zou worden. Maar zij lag nog steeds op haar zetel. En gaf nog steeds signalen.
Wij gingen naar de musical van Ben X en zij schoor al haar hoofdhaar af. En al wat wij konden doen was lachen terwijl we niets liever wilden doen dan huilen. Maar onze tranen waren reeds op. Ze kwamen echter terug toen zij in de zoveelste instelling al haar pillen in één keer innam en vervolgens uit het raam sprong omdat zij rust wilde in haar hoofd. Dat was al, rust in haar hoofd. Angst was nog nooit zo dichtbij. Ik lag naast haar in haar ziekenbed ,zij volledig van de wereld en ik hard in het gezicht geslagen door de realiteit. Waarom slaat de realiteit ook zo hard?
Dat was mijn zus die daar lag, gedrogeerd en uitgeput. Dat was mijn zus die ik in mijn armen had, als een lappenpop. Waarom was zij zo ongelukkig? En hoe kon dit in godsnaam de realiteit zijn? Is dit niet gewoon een nachtmerrie waarin wij gevangen zitten? Ik wil gewoon ontwaken, samen met haar uit bed stappen en weer gelukkig zijn. Maar ons hele gezin was ongelukkig en we verdronken allemaal in hetzelfde water. En des te meer wij naar lucht hapten des te meer water wij binnen kregen.
Tijd ging aan ons voorbij. We gaan allen op onze eigen manier om met het verdriet van mijn zus, rationeel, emotioneel. Maar geen van ons kon zich van haar verdriet distantiëren. We staan allen te dichtbij.
En toen vond men ineens een oorzaak, na jaren van zoeken. Alsof men eindelijk die speld in de hooiberg had gevonden. Mijn zus zou een licht mentale achterstand hebben en dat moet zij nu aanvaarden. En wij ook. Haar kinderlijk enthousiasme was voor ons geen geheim.. Dat zij kind wilde blijven evenmin maar is dat ook echt de oorzaak van haar verdriet? Schijnbaar wel.
En zo gaat zij voortaan met dat label door het leven. Doch is zij zo verstandig en dat maakt het moeilijk om dat label te aanvaarden niet alleen voor haar maar voor ons als gezin. Want zij wilt reeds aanvaarden wat ik nog steeds wil ontkennen. Bovendien is zij zo hard veranderd. Mijn zus van vroeger is niet terug gekomen en zij gaat ook nooit terugkomen. Ik maak deel uit van een drieling en mijn andere zus heb ik altijd gekend. Mijn andere zus kan ik lezen als een boek maar mijn verdrietige zus, zij is nog een ongeschreven boek en ik moet wachten totdat zij begint te schrijven.
Het gaat nu beter soms is zij gelukkig maar soms is zij ook heel ongelukkig. Soms gooit zij alles kapot en begint zij te gillen totdat de vermoeidheid het van haar overneemt. En dan verliezen wij weer even de hoop maar uren later is zij terug gewoon gelukkig. Wat de toekomst brengt is een vraagteken, morgen is reeds ver genoeg.
Dit is geen lang noch moeilijk verhaal maar het was lang en moeilijk en zo vertel ik het.

06|01|2023| Er is zoveel veranderd. Hierboven spreek ik over een lang vervlogen tijd, een verleden. Maar een verleden dat me nog steeds iedere dag achtervolgt. Gedempte voetstappen in mijn schaduw die me herinneringen toefluisteren. Ik moet nog zoveel praten, nog zoveel schrijven en wellicht nog zoveel therapie volgen om het hele gebeuren een plaatsje te kunnen geven.
Jaren lang heb ik het gewoon laten gebeuren. Ik heb het zich zien afspelen als een film. Een oude film, zo eentje die je niet kon pauzeren, waar je niet kon terugspoelen of voor uitspoelen. Ik was een figurant in een film waarvan ik het script niet eens kende. Ik volgde de meute. Maar ook de meute wist niet waar ze naartoe moest. We stonden zo vaak op de verkeerde sets. Werden geholpen door mensen die evenmin wisten waar ze mee bezig waren. En steeds meer en steeds sneller liepen we verloren. Niets is zo beangstigend als verloren lopen. Maar uiteindelijk vonden we onze weg. Uiteindelijk vond zij haar weg. Ik kan mijn zus enkel maar bewonderen. Ze is van zo ver gekomen. En het is nog steeds met vallen en opstaan maar God wat doet ze het goed! Van jaren vrijwilligerswerk op onze oude school en in een voor - en naschoolse opvang tot opnieuw studeren. Ze heeft intussen haar middelbaar diploma gehaald. En studeert nu op haar 28ste voor kleuterjuf. En dat doet ze met zo'n overtuiging en zo'n wilskracht. Ik zou applaudisseren maar ze zit er niet bij. Zij doet het in ieder geval super goed!
Nu is het aan mij. Nu is het mijn beurt om alles te verwerken, Om mijn plaatsje in de maatschappij opnieuw te vinden want mijn plaats was altijd naast haar. En dat zal ook altijd zo blijven. Maar ze heeft me niet meer zo frequent nodig. Er komt tijd vrij, die ik moet zien op te vullen. Dus mijn reis begint hier.