14/06/2015 | Een mening, Woorden

Zij die leven in stiltes, spreken in mooiere woorden.
Ik heb ondervonden dat woorden rijpen, zij die te snel spreken en te veel spreken, gooien met onrijpe en zwakke woorden. Woorden die bijna meteen uitdoven. Woorden die zich neerleggen en al gauw hun laatste adem uitblazen. En als de eigenaar zijn woorden daar zo ziet liggen, slikt hij ze opnieuw in of hij laat ze duizenden doden sterven. Hopelijk raapt hij ze opnieuw op en laat hij ze rijpen deze keer. Hopelijk plant, voedt en koestert hij die woorden. Want de wereld heeft geen behoefte aan zwakke woorden in een nog zwakkere context. De eigenaar en ontvanger evenmin.
Neem dus je woorden geluidloos in de mond, laat ze over je tong rollen en groeien. Geef ze de tijd om te ontplooien en laat ze elkaar aftasten, zoeken en vinden totdat zij een geheel vormen en niet langer als assen uit elkaar vallen. Geef woorden een leven. Laat ze door imaginaire vuren lopen zodat zij de echte vuren kunnen doorstaan. Laat woorden meer zijn dan woorden want mooie woorden zijn evenzeer kunst en leven een betekenisvol leven dat verder rijkt dan louter onze gedachten. Een leven dat ons leert om intelligent te zijn en woorden te dragen en koesteren. Woorden die ons leren om woorden te laten rijpen.