Dream world | 7

Niet veel later komt er een man in een lange witte jas binnen die zich voorstelt als dokter van der Haag. ‘Ik ga even een paar kleine testjes bij je af nemen om te kijken of je letsel hebt opgelopen.’ Ik wil knikken maar opnieuw word ik er mee geconfronteerd dat ik mijn hoofd niet kan bewegen. ‘Oké, laten we beginnen met het checken of je geheugenverlies hebt. We beginnen met een hele simpele vraag, Wat is je naam?’ De dokter kijkt mij vragend aan en wacht op het antwoord dat ik hem niet kan geven. Niet omdat ik niet weet hoe ik heet, want dat weet ik wel ik heet Vanessa. Maar omdat ik mijn lippen niet van elkaar krijg en mijn tong niet op kan tillen. Hoe kan ik hem dat duidelijk maken? ‘het is niet erg hoor. Als je het niet weet kan je dat gewoon zeggen.’ Zegt de man met een vriendelijk gezicht. Ik staar de man aan in de hoop dat hij snapt dat ik niet kan praten. ‘je kunt het gerust zeggen dat je het niet meer weet, je hebt een behoorlijke klap opgelopen en in zeventig procent van die gevallen heeft het slachtoffer last van geheugenverlies. Jou naam is Vanessa en je bent zeventien jaar.’ De man schrijft iets op zijn kladblok en pakt vervolgens een klein lampje. ‘Ik ga even je ogen, oren en mond controleren.’ Zegt de man waarna hij met het lampje in mijn ogen schijnt en vervolgens in mijn oren. ‘Wil je je mond even goed wijd open doen? Dan kan ik controleren of er nog bloed in je keel zit.’ De dokter kijkt mij verwachtingsvol aan maar mijn mond blijft dicht. Wanneer krijgt die dokter nu door dat ik niet kan bewegen? Dat ik Niks kan bewegen!? ‘Je moet wel meewerken Vanessa, anders heeft het geen nut.’ Zegt de man. Aan zijn stem is duidelijk te horen dat hij zijn geduld aan het verliezen is.

De dokter zucht en legt zijn lampje dan weg. ‘Oké dan, ik doe eerst wel wat andere testjes.’ Hij pakt een stethoscoop en stopt de dopjes in zijn oren terwijl hij het met het ijzeren membraan over mijn buik beweegt. Af en toe klopt hij ook nog een op mijn buik. Het is een raar gezicht hoe hij zo bezig is terwijl ik niet eens voel dat hij mij aanraakt. De dokter gaat zo nog even door met wat testjes. ‘Alles is gezond alleen hier en daar wat schrammen en kneuzingen maar voor de rest is er niets aan de hand.’ De dokter legt zijn spullen op het kastje en pakt vervolgens zijn kleine zaklampje weer. ‘Wil je nu alsjeblieft je mond open doen?’ Vraagt hij terwijl hij het lampje aanknipt en wacht totdat ik in beweging kom. Na een paar seconden zucht hij en knipt hij zijn lampje weer uit. Als je niet mee wil werken ga ik mijn tijd hier ook niet aan verdoen. Hij legt het zaklampje terug op het kastje en loop dan de kamer uit. En dat noemt zich dan een dokter? Wauw.
Na een tijdje begint het me steeds meer te irriteren waarom ze niet door hebben dat ik gewoon niet kan bewegen. Mijn moeder is ondertussen alweer langs gekomen en Eva ook maar beide dachten dat ik gewoon geen zin had om iets te doen, dat ik gewoon lui ben. Maar dat is niet waar! Ik ben gewoon verlamd! Wanneer begrijpen ze dat eindelijk?

De hele middag is er niemand meer geweest. Langzaam gaat de zon onder en word het donkerder in mijn kamer. Wat zou ik nu graag opstaan en naar de zonsondergang kijken. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Zal ik ooit weer kunnen bewegen? En zo niet wil ik dan nog wel leven? Zou ik het gewoon op kunnen geven en langzaam kunnen sterven? Ik heb zoveel vragen maar ik krijg van niemand antwoorden. Als ik nu eens zou kunnen praten dan zou ik het gewoon allemaal kunnen vragen. Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik denk terug aan de prachtige plek waar ik vannacht was, aan de prachtige waterval die zo’n rustgevend geluid maakte en aan het gras wat aanvoelde alsof het gemaakt was van wol. Zou ik daar ooit opnieuw naartoe kunnen? Ik open mijn ogen weer zodra ik het geluid van de opengaande deur hoor. ‘Hey meisje, heb je honger?’ Het is de stem van Eva die dit zegt maar ik zie haar niet. Ze zal wel ergens wat verder in de kamer staan. ‘Ik heb een boterham met een gebakken ei voor je mee gesmokkeld.’ Grinnikt Eva. Ze zet het bord naast mij op het kastje. De geur van het ei ruikt verrukkelijk en als ik het kon had ik hem zeker meteen opgegeten maar ja, dat zat er op dit moment niet in. ‘Heb je geen zin in ei?’ Vraagt Eva terwijl ze het deken een beetje recht trekt. Plotseling blijft ze staan en staart ze een hele tijd naar mijn lichaam wat onder het deken licht. ‘je bent nog geen minimeter bewogen sinds vanochtend?’ Mompelt ze. Ze schud haar hoofd en loopt dan de kamer uit. Zal ze het dan eindelijk door hebben?