Distraction

Elaine zat in kleermakerszit met een boek in haar schoot. Nerveus beet ze telkens op haar pen en friemelde aan het gras met haar linkerhand. Ze moest de oplossing vinden, dat moest gewoon!
Van op een afstandje keek James gebiologeerd toe. Arm kind. Altijd maar leren. Haar papa had het Elaine ingeprent dat als ze niet slaagde, ze naar een internaat moest. James grijnsde even. Het was niet bepaald iets waar zijn ouders zouden voor instemmen, maar als zij wegging, ging hij mee. Voor die meid zou ik nog in Alaska gaan wonen, dacht hij. Hij zuchtte even.
"Hey James!! James!" Terwijl James Jesse's stem herkende werd alles rondom hem weer helder. "Wat?"
"Oh, er hangt gewoon wat kwijl op je kin." Jesse klopte hard tegen zijn schouder. Geïrriteerd gaf James hem een klop terug. "Kappen! Stelletje oenen! Hier, neem een joint." Het was Jack die tussen beiden kwam. Gretig nam Jesse het jointje tussen zijn vingers.
Jack gebaarde naar James. "Nee, bedankt. Hoe kom je trouwens aan dat blauwe oog?" vroeg James eigenlijk ongeïnteresseerd. "Gaat dat jou wat aan?!" blafte Jack. Boos balde James zijn vuisten. Ik heb hier genoeg van! "Ik ben weg, voordat ik je nog een blauw oog bij geef!" snauwde hij tegen Jack. Hij maakte aanstalten om weg te benen toen Jack hem met zijn hand tegenhield. "Wat was dat laatste?" James keek naar de hand van Jack tegen zijn borst en werd toen echt pissig. Hij moest zichzelf inhouden en keek in de ogen van Jack alsof hij de rode vlag was en James de stier.
"Dat ik wegga, voordat ik me zo hard aan je erger dat ik je nog een blauw oog bijgeef." Met ingehouden woede duwde hij Jack weg en liep over het gras naar Elaine.
Elaine hoorde de bladeren kraken onder James' voeten. Ze keek omhoog. "Hey prinsesje." Ze glimlachte. "Hey." Even keek ze in de richting van de jongens. "Ik snap niet waarom je nog altijd met die losers omgaat."
Terwijl hij naast haar ging zitten glimlachte hij een beetje. "Ik ook niet. En ik hoop dat Jack zich ooit dood zuipt of dat hij een ongeval krijgt. Figlio d'un cane!!" Zodra hij was uitgesproken legde Elaine haar warme hand op zijn onderarm en wreef met haar duim geruststellend. En toen ze naar James keek kreeg hij een warm en fijn gevoel vanbinnen. Ze kon dan ook recht in zijn ziel kijken. "Damn it", fluisterde hij. Hij voelde zich stom en verward. "Wat is er?" vroeg ze ook op een zachte toon. "Ik denk... dat ik wat in de war ben. Ik heb wat tijd nodig en..."
"Niet waar," onderbrak Elaine hem, "je hebt gewoon wat rust en kalmte nodig. En liefde. En goede vrienden." Hij keek naar de grond. Hoe kon hij haar nu uitleggen wat hij voelde? Als hij bij haar is, voelt het aan als hel. Is ze niet in zijn buurt, hel. Slaapt hij, dan droomt hij over haar en als hij wakker wordt is ze weg. Wel, ze is weg tot hij naar beneden gaat. Dan zit ze elke morgen aan de ontbijttafel, met haar linkerarm steunend op de tafel en met haar rechterhand speelt ze met de lepel in haar thee. Tegelijkertijd kijkt ze naar beneden, want ze is aan het lezen. En dan, als ze James hoort, kijkt ze op en zegt ze: "Goeiemorgen, double o seven." of "Mister Bond has entered the building." En dan grijnst ze. Haar haar in een staart, nog wat krullende slierten hangen langs haar gezicht.
De bijnamen kreeg hij omdat hij James heet en omdat hij van Ian Fleming's boeken houdt. Op een dag in de flat van zijn vader in New York, de grootste suite die het hotel had, verveelde hij zich dood en zag op de boekenplank een aantal kleine boekjes staan. "James Bond. Hmm, ik hou van de films en er is toch niets anders te doen in deze gouden kooi." Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en begon te lezen. Sindsdien had hij een minimale obsessie voor spionnen.
Er werd hard gefloten. "Hé tortelduifjes!!" Het was Jess. James werd uit zijn gedachten gerukt en keek Elaine licht schuldig aan. Maar ze haalde haar schouders op. "Laat die losers maar zagen. Kom met mij mee naar huis, ik wil niet meer in het park zijn. Niet met Jack in de buurt."
"Als je wilt stuur ik hem weg." zei James gealarmeerd. "Nee, nee hoeft niet. Ik ken jouw manier van wegsturen." James haalde zijn wenkbrauwen op. "Oh, ja?"
"Ja, binnen de kortste keren ben je weer aan't vechten. Kom gewoon." ze pakte zijn hand en ze stonden op, liepen weg van het park.