22.

Kom eens hier.' Roep ik de kleine jongetje toe en reik mijn hand uit. Hij loopt verward naar mij toe en legt zijn hand in de mijne. 'Waar zijn je ouders?' Vraag ik de huilende kind vriendelijk. 'Papa en mama weg.' Piept hij en het gesnik word minder. Ik breng mijn hand naar zijn gezicht en veeg de tranen teder weg. 'Laten we samen gaan zoeken naar je ouders. Wees niet bang voor mij. Wil je eerst een lolly kopen?' Hij knikt blij met zijn hoofd en hand in hand lopen we naar een winkeltje in de buurt van het park. Ik koop een grote lolly voor dit schattige kind en ga samen met hem opzoek naar zijn ouders in het park. Tot mijn schrik kan ik ze nergens vinden. Ik heb ook gevraagd of iemand hem misschien kent. Nu moet ik maar met dit kind naar de politie. 'Hoe heet je?' Vraag ik hem onderweg. 'Ik Safouane.' Zegt hij verlegen. 'Oh wat is dat toch een mooie naam.' Hij kijkt verlegen weg en grinnikt. Oh wat een schatje!

'Kan ik u helpen?' Vraagt een jongeman me meteen wanneer ik binnen kom. Ik reik mijn hand uit die hij stevig in ontvangst neemt en stel mezelf even voor. 'Hallo, ik ben Rania.' 'met wat kan ik u helpen?' Vraagt hij me vriendelijk en kijkt de kleine jongetje wiens hand ik nog steeds vast hou met een glimlach aan. Hij heeft helemaal niet in de gaten dat hij zich bevind op de politie bureau. Hij geniet helemaal van zijn lolly die maar niet op lijkt te willen raken. 

'Dus u kunt zijn ouders nergens vinden?' Vraagt hij me bedenkelijk. Ik knik enkel. 'Heeft u in de buurt gevraagd of ze dit jochie kennen?' 'Ja dat is het eerste wat ik deed nadat ik ze niet kon vinden.' Zeg ik een beetje geïrriteerd. Zijn ouders zijn vast heel bezorgd. 'Ik zal zo opzoek gaan naar zijn ouders.' Hij staat op en pakt zijn mobiel die staat te rinkelen uit zijn zakken. Hij neemt op en gebaard me hier te blijven. Als hij weg loopt bestuur ik hem bedenkelijk. Hij ziet er best wel knap uit. Nee, heel knap moet ik eerlijk toegeven. Hij heeft een licht getinte kleurtje en blauw/grijs kleur ogen. Zijn haarkleur is bruin en opgeschoren. Hij heeft mooie roze lippen en heeft een breed postuur. Ja, hij ziet er goed verzorgd uit en doet me een beetje denken aan Zakaria. Zakaria heeft geen blauwe ogen maar juist heel donker. Hij heeft net als hem bruin haar en een licht tintje. Alleen heeft Zakaria mooiere lippen maar toch doet deze jongeman mij aan hem denken. 

'KLOOTZAK WAAR...' Hoor ik een meisje die de kantoor schreeuwend binnenstormt. 'Oh het spijt me. Ik dacht dat Fouad hier zal zijn.' Verontschuldigd ze zich. 'Dat maak niks uit. Hij had een belangrijke telefoontje die hij moest opnemen dus hij komt er zo aan.' Zeg ik en glimlach breed. 'Die telefoontje kan hij wel opnemen.' Mompelt ze boos. Ik schiet in de lach en kijk haar hoofdschuddend aan. Ze komt naar me toe wandelen en reikt haar hand uit die ik lachend in ontvangst neem. 'Ik ben Anne.' 'Ik ben Rania.' Wauw, deze dame is prachtig. Haar blauw/grijze ogen glinsteren zowat. Ze lijkt sprekend op Fouad. Ze heeft blonde krullen en volle lippen. Een kleine neusje. Echt een prachtige dame en ook heel schattig. 

'Zijn ouders komen er zo aan.' Stelt Fouad mij gerust. 'Heeft u ze zo snel gevonden?' Vraag ik hem ongelovig. 'Nee, zij hebben zelf gebeld naar het bureau met een melding dat hun zoontje zoek is.' Hij grinnikt bij het zien van mijn grote ogen. 'Oh die ouders moeten vast heel ongerust zijn.' Fluister ik vol medelijden. Ik kijk het jongetje aan die ons met pretoogjes aan kijkt. Ik schiet in de lach en ook Fouad en Anne doen hetzelfde. 'Dat jochie is zich van niks bewust.' Lacht Fouad. 'Zeg dat wel.' Het begint langzamer hand donker te worden. 'Waar blijven die ouders nou?' Jammert anne. 'Geduld zusje.'