Dream world | 6

Als ik wakker word open ik mijn ogen. Ik staar naar de mooie heldere blauwe lucht boven mij. Waar ben ik? Ben ik in slaap gevallen? Ik weet niet eens meer dat ik in slaap gevallen ben. Ik haal mijn schouders op en ga dan recht zitten en kijk om mij heen. Wow, het is werkelijk prachtig. Recht voor mij licht een prachtige vijvers met waterlelies en een kleine waterval. Voor de rest bestaat alles uit grasvlaktes met verschillende soorten bloemen, Rozen, Tulpen, zonnebloemen en nog veel meer. Hier en daar vliegen wat kleine vlinders rond. Het ruikt naar rozen parfum en de tempratuur is precies goed. Niet te warm maar ook niet te koud, ik gok rond de 26 graden. Ik geniet even van het zonnetje dat mijn koude lichaam op aan het warmen is en probeer dan op te staan, Maar net als ik sta word alles weer opnieuw zwart.

‘Hij doet het weer!’ Ik hoor een heleboel paniekerige stemmen door elkaar heen praten. Wat is hier aan de hand? Ik wil het vragen maar besef dan weer dat het geen zin heeft wat ik kan nog steeds niets bewegen. ‘Meisje toch, je liet ons wel even schrikken zeg.’ Klinkt de stem van Eva dan zacht. ‘je had zonet een hartaanval en het heeft zeker vijf minuten geduurd voordat we je hart weer aan de praat kregen.’ Had ik een hartaanval gehad? Was ik net even in de hemel? Als dat de hemel was ben ik niet bang om dood te gaan. Het was er prachtig en ik kon er weer zien en bewegen. Meteen mis ik het gevoel van de warme zon die mijn gezicht verwarmt. Ik haal diep adem en blaas dan alles in een keer weer uit. ‘Zodra je uit deze coma komt zal alles weer beter worden. Ik heb er vertrouwen in!’ Vanbinnen glimlach ik door de lieve woorden van Eva. Zou ze tegen iedereen zo aardig zijn? Ik denk het wel. Ik weet zeker dat ze thuis super lieve kindjes heeft en een leuke man. Tenminste… Ze zou het verdienen. ‘Mijn dienst zit er nu op maar ik zie jou morgenvroeg weer.’ Zegt Eva. Niet veel later hoor ik de deur dichtgaan. Zou het nu avond zijn? Ik denk terug aan wat Soraka vanmiddag in mijn oor gefluisterd had. Ze zij dat ze in mijn studio geweest was. Zou ze dat echt gedaan hebben? Normaal gesproken kwam Soraka daar nooit. Zou ze een eigen liedje gemaakt hebben? Ze zij wel dat ze er een op aan het nemen was maar of ze hem dan ook zelf geschreven had weet ik niet. Ik houd me voor dat als ik uit mijn coma raak ik aan Soraka ga vragen of ik het mag horen. Het is echt lang geleden dat ik Soraka voor het laatst heb horen zingen of piano heb horen spelen. Soraka was altijd erg goed in piano spelen. Alles wat ik op de piano ken heb ik van haar geleerd.

Ik schrik weer op uit mijn gedachten zodra ik een harde boem hoor. ‘Oeps dat was mijn boek.’ Ik herken de stem van Eva meteen. Is het al weer ochtend? Automatisch open ik mijn ogen om te kijken wat er aan de hand is. Pas als ik aan het felle licht gewend ben besef ik dat ik mijn ogen open heb. Ben ik uit mijn coma? Ik knipper een paar keer met mijn ogen en wil dan mijn hoofd draaien om te kijken of ik Eva kan zien, ik zet mijn hersenen aan tot het draaien van mijn hoofd maar er gebeurt helemaal niets. Wat ik ook probeer ik krijg mijn hoofd niet gedraaid. Ik probeer mijn arm op te tillen maar dit lukt ook niet. Langzaam raak ik weer in paniek. Waarom kan ik niet bewegen? Ik ben toch uit mijn coma? De hartmonitor die naast mijn bed staat begint steeds iets sneller en onregelmatiger te piepen, dit zorgt ervoor dat Eva haar aandacht word getrokken en ze komt kijken naar wat er aan de hand is. ‘Rustig maar, goed door blijven ademen.’ Dan pas valt het haar op dat ik mijn ogen open heb. ‘Je bent wakker?’ Vraagt Eva verbaasd. ‘Dat had ik eerlijk gezegd nog niet verwacht.’ Ik wil tegen Eva zeggen dat ik me niet kan bewegen maar ik krijg mijn lippen niet van elkaar af. Ik doe mijn ogen een paar seconden dicht en probeer het dan opnieuw. Weer lukt het niet. Ik raak steeds meer in paniek en begin te hyperventileren. ‘Rustig Vanessa, alles komt goed. Oké?’ Het lukt me niet om rustig te worden en langzaam komen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik knijp mijn ogen stevig dicht in de hoop dat ze weggaan maar als ik ze weer open zijn ze alleen maar groter geworden. ‘Oké rustig, ik ga je een klein spuitje geven wat er voor zorgt dat je rustiger gaat worden.’ Ik voel niks van het prikje maar merk wel dat ik na een tijdje rustiger word. Langzaam verdwijnen de zwarte vlekken en adem ik weer normaal. ‘Ik haal er even een dokter bij en die doet dan een paar testjes, oké?’