20.

Ik kijk Zakaria met grote ogen aan en schraap mijn keel. 'Heey.' 'Wat doe jij hier?' Vraagt Zakaria me meteen zonder me te groeten. Ik tover een geforceerde glimlach op mijn gezicht en bedenk snel een smoes. Wat voor een smoes valt er eigenlijk te bedenken? Ik sta in een winkel vol wapens. Geen één smoes zal hem doen geloven dat ik geen wapens heb gekocht. En het erge is dat ik de twee pistolen nog in mijn handen heb. Ik kan nu wel een kogel door mijn eigen hoofd schieten. 'Dat gaat jou niks aan.' Besluit ik te zeggen en draai me in een ruk om. Ik reken mijn spullen af en pak sam bij de hand. Ik zie de blik in Zakaria zijn ogen veranderen. Zijn ogen krijgen een donkere kleur. Nog donkerder dan zijn eigen kleur ogen. Hij maakt me bang met die blik. Ook de jongeman naast hem kijkt me verward maar toch ook geschrokken aan. Wat hebben zij?


'Hoe komt het dat jij zomaar een wapen mag kopen?' Vraagt sam mij verward. Hij heeft heel wat gemist denk ik bij mezelf. 'De politie is ervan op de hoogte. Ik heb wel veel moeten doen voordat ik er één heb kunnen aanschaffen. Maar het is me uiteindelijk gelukt.' Sam schudt zijn hoofd heen en weer en kijkt me dan nieuwsgierig aan. 'Wat gaan we nu doen?' 'Ik wil een eigen onderzoek gaan starten sam. Ik wil alles zelf doen en heb geen hulp nodig. Uiteraard wel van jou maar ik wil er verder niemand bij betrekken.' Als ik deze woorden uitgesproken heb denk ik spontaan aan Zakaria. Hem zou ik er al helemaal niet bij willen. Hij heeft misschien wel ervaring en kan het misschien wel veel beter dan ik. Maar ik heb mijn eigen tactiek. Ik zal het op een zorgvuldige manier aanpakken. Op mijn eigen manier. 

Niet wetend dat ook Zakaria uit is op oorlog bedenkt ze een plan. Hoe zal ze dit moeten aanpakken? Hoe zal hij dit moeten aanpakken?


'Oh ik heb zo'n vreemd gevoel in mijn onderbuik.' Zucht ik. Sam die achter het stuur zit kijkt me bezorgd aan. 'Wat is er?' 'Ik weet het niet. Heb gewoon een raar gevoel. Het is vast niks.' Stel ik hem gerust. Het nare gevoel word steeds erger. Uit het niets begin ik hard te huilen. Een gevoel van leegte borrelt zich in me op. 'Sam stop stop!!' Schreeuw ik. Hij kijkt me geschrokken aan maar voordat hij aan de kant kan gaan is het al te laat. De auto komt met een harde klap tegen een bus aan. Ik voel een pijnlijke steek in mijn been. Ik grijp naar mijn been en voel een warm vloeistof tussen mijn vingers en op mijn handen. Ik hijs mijn hand weer op en zie dat het bloed is. 'HEELLPPP!!' Huil ik. 'Sam hou vol. alsjeblieft hou vol. laat me niet alleen sam, hou vol.' Snik ik. De gaten in mijn hart worden dieper. Zo diep dat het pijn begint te doen. 

Door schreeuwende mensen word ik uit de auto getrokken. Ze leggen me rustig neer. 'De ambulance is onderweg mevrouw.' Hoor ik iemand zeggen. Mijn ogen staan op de auto gericht. Mensen die sam eruit proberen te halen. Uiteindelijk hebben ze hem eruit gehaald en leggen ze hem naast mij neer. Zijn gezicht zit net als de mijne vol met bloed. De tranen stromen als watervallen naar beneden. Mijn hart die steeds sneller en sneller begint te slaan. 'Alsjeblieft sam, blijf bij me.' Snik ik terwijl ik over zijn gezicht strijk. Met zijn ogen gesloten en zijn bloedende gezicht ziet hij er zo kwetsbaar uit. 

De ambulance is inmiddels al gearriveerd. Sam en ik worden allebei in aparte busjes meegevoerd. Nog steeds kan je het gesnik van mij horen. Ik ben bang, bang om weer iemand te verliezen. Bang om weer alleen door het leven te moeten gaan. Ik voel me dan zo leeg, net als nu. 

'Zal hij het halen?' Schreeuw ik naar de dokters. 'Neem haar mee.' Beveelt hij de verpleegster. Die idioot negeert mijn vraag gewoon? 'IK GA MET HEM MEE!! OF JE DAT NOU WIL OF NIET!! HEB JE ME BEGREPEN?' 'Rania doe rustig aan.' Hoor ik tot mijn verbazing Zakaria roepen. Hij rent naar me toe en gaat vlak voor me staan. 'Gaat het?' Vraagt hij me rustig.