16.

Een lange tijd is hij weg geweest. Hij en de andere hebben me in de steek gelaten. Alles moest ik zelf doen. Ik moest alles in mijn leven zelf regelen. Zelfs de dood van mijn ouders had ik alleen moeten verwerken. Ik moest alleen zien te overleven. En nu duikt hij uit het niets weer op? Wat is de reden daarvan? Heeft hij het dan niet gehoord? Dat zijn broertje verdomme door mij zijn leven heeft verlaten. Zo'n kleine jochie heeft zijn leven op zo'n jonge leeftijd verlaten en dat allemaal door mij! Dit vergeef ik mezelf nooit, ik zal altijd aan zijn dood herinnerd worden. Zijn dood staat in mijn geheugen gegrift. 

'Weet je het dan niet?' huil ik. 'Ik ben de oorzaak van al jullie ellende sam. Ga alsjeblieft weg, je hoort hier niet te zijn. Je hoort kwaad op me te zijn. Je hoort me verdomme een klap te verkopen.' voeg ik eraan toe. 'STOP!! IK WIL HET NIET HOREN' schreeuwt hij. Waar Ik helemaal niet onder de indruk van ben. Snikkend schud ik hem door elkaar. 'Ga alsjeblieft weg sam.Ik ben de oorzaak van deze ellende. Vergeet je haat en vergeet mij alsjeblieft. Ik heb jullie leven verkloot!' zeg ik naar waarheid. 'NEE NEE NEE. IK HOU VERDOMD HEEL VEEL VAN JOU. HOE HEB IK HET KUNNEN OVERLEVEN ZONDER JOU? JIJ BENT MIJN LEVEN. IK ZIE JE ALS MIJN ZUSJE!' 'Wat is hier aan de hand?' hoor ik een geschrokken Zakaria zeggen die mijn kant op komt rennen. 

'Niks.' beantwoord ik zijn vraag zonder hem aan te kijken. 'Nou ik ben volgens mij niet de enige hier die hem hoorde schreeuwen' zegt hij bot en wijst met zijn vinger naar sam. Hij kijkt vervolgens om zich heen en schatert het uit. Ook ik kijk om me heen en sla een hand voor mijn mond. 'Iedereen heeft ons gehoord.' piep ik tegen sam. Ineens barst ik samen met sam en Zakaria in lachen uit. Als we weer bijkomen kijk ik Zakaria aan. 'Er is echt niets. Je kunt gaan.' zeg ik rustig om niet bot over te komen. Hij kijkt me onderzoekend aan en knikt vervolgens. 'Is goed dan. Ik ga al, nog veel plezier samen hé.' zegt hij en schud sams zijn hand. Hij stelt zichzelf nog even voor en loopt weer weg zonder mij een blik te gunnen. Wat is zijn probleem? 

'Weet je sam, ik kan nog steeds niet geloven dat jij hier tegenover me staat. Dat ik net jou armen om me heen heb gevoeld. Ik dacht jou nooit meer terug te zien.' zeg ik rustig en veeg een traan die mijn ooghoek verlaat meteen weg. 'Rania?' 'Ja?' 'Neem jij het jezelf echt kwalijk dat jimmy het leven heeft verlaten?' Ik zie de pijn in zijn ogen wanneer hij die vraagt stelt. De tranen vinden hun weg weer terug. Als watervallen rollen mijn tranen naar beneden. 'Ik wil je niet zien huilen Rania. Beantwoord alsjeblieft mijn vraag.' 'Ja, ik neem het mezelf kwalijk omdat het ook allemaal mijn schuld is. Als ik er niet was geweest op deze wereld zou dit nooit gebeurd zijn. Dan hadden ze geen reden om het te doen. Waarom doen ze dit sam? Wie zijn hun? Wat willen ze van mij?' vuur ik de vragen op hem af. Wat ben ik een slappeling zeg. Telkens rollen mijn tranen weer naar beneden. Mijn tranen zouden een heel oceaan kunnen vormen. Zoveel waren het er. 

'Sam blijf alsjeblieft bij me. Ik wil niet weer alleen zijn.' 'Ik blijf bij je lieverd, voor altijd. Mijn besluit staat vast, ik ga hier een huis kopen zodat ik vaker bij jou kan zijn. Zodat ik je kan beschermen.' 'Nee, ik heb een beter idee. Jij komt bij mij wonen. Stribbel niet tegen want ik ben nu echt prikkelbaar.' zeg ik fel. Hij kijkt me bedenkelijk aan en loopt heen en weer. Hij kijkt me vervolgens lang in de ogen aan en knikt. 'Is dat een ja?' Hij knikt weer. Schreeuwend vlieg ik hem om zijn hals. Het boeit me niet als iedereen naar me kijkt. Ik ben blij om mijn beste vriend weer terug te hebben. Gelukkig heeft mijn baas me vrij gegeven nadat ik hem heb verteld wat me dwars zit. Hij condoleerde me meteen en besloot me voor een paar dagen verlof te geven. Ik vind het geen gek idee, ik moet echt rusten.