15.

'Ik... Ik ben gewoon nieuwsgierig, dat is alles.' Ik zie aan haar ogen dat ze me niet gelooft. Ze zegt verder niks en pakt haar tas weer. 'Ik moet echt gaan Zakaria. Is mijn familie op de hoogte gebracht van zijn dood?' fluistert ze met vochtige ogen. Ik knik en vraag me af waarom ze me niet vraagt hoe ik erachter ben gekomen dat het haar neefje is. Ik besluit verder niks te zeggen en laat haar gaan. 'Sterkte.' 'Bedankt.' Ze verlaat mijn kantoor en zo ook het gebouw. Ik heb echt met haar te doen. Ze ziet er zo gebroken, zo kapot en verdrietig uit. Ze leidt pijn, teveel pijn. Hoe kan ik me nu nog concentreren op mijn werk? Mijn gedachten dwalen de hele tijd af naar Rania. Hier moet echt een einde komen maar hoe? Ik ken haar verhaal nog geen eens en wil nu al actie ondernemen? 'Laat het gaan Zakaria. Je kan niks voor haar doen.' zeg ik met een zucht tegen mezelf. 

'Het maakt niks uit. Jullie hoeven niet meer verder te gaan.' 'Hoe bedoelt u meneer?' zegt één van mijn mannen. 'Zoals ik zeg nick. We gaan niet meer verder met dat onderzoek.' 'Maar waarom?' 'Omdat het geen zin heeft. Het enige wat jullie moeten doen is haar in het oog houden.
Voor de rest hebben wij niks met haar te maken.' 'Waarom?' 'Waarom wat?' vraag ik hem verbaasd. 'U weet wel wat ik bedoel. Waarom stopt u het opeens?' Ik slaak een diepe zucht en vouw mijn handen in mekaar. 

'Luister eens nick. Ik heb vandaag met haar gesproken. Ja ik heb haar vertelt over haar kleine neefje. Ze is er kapot van. Ze heeft me een paar dingen vertelt maar niet genoeg om deze onderzoek voort te zetten. We zullen echt moeten stoppen. We blijven haar beschermen maar ze mag er niet achter komen. Ze mag niet weten dat we haar proberen te beschermen. Ze zal kwaad worden. Je weet hoe eigenwijs meisjes kunnen zijn.' zeg ik het laatst lachend. Nick is nog niet helemaal overtuigd maar toch besluit hij na mijn gevoel te zwijgen. 'Kom op we gaan lunchen.' zegt hij. 'Ga maar alvast ik kom er zo aan.' 'Kan je charlain even voor me bellen en haar vertellen dat ik later thuis kom. Vertel haar ook gelijk dat zij en mike niet op mijn hoeven te wachten.' voeg ik er meteen aan toe. 'Ik ga haar nu meteen bellen.' zegt hij en staat meteen op. 

Ik sla al mijn werk op mijn computer op en sta vervolgens op. Vandaag zou ik de hele dag door moeten werken wat dus erg frustrerend is. Morgen heb ik een afspraak met een belangrijke zakenman. Hij heeft de meest unieke en verdiende modebedrijf. Het zal een eer zijn als we samen zaken zullen doen. Ons familie naam zal ook aan de top komen te staan. Maar aangezien Reda ook een eerdere afspraak met hem heeft is het even slikken. Vlak na hem heb ik met hem een afspraak en ik hoop zo erg dat hij Reda zal afwijzen. Ik vertrouw die gast voor geen cent. Waarom is Rania niet bij mij komen solliciteren? Hier is ze veel beter af dan daar. Ach wat zeur je toch Zakaria. Ze zal het vast geweldig vinden om met die klootzak te werken. 

Nick en ik zitten ontspannen op een terrasje. Ik geniet van mijn koude cola. De zon schijnt heerlijk in mijn gezicht. 'Net wat ik nodig heb.' fluister ik. 'Wat zei je?' 'Oh niks. Kom laten we terug gaan.' We staan samen op en lopen naar buiten. Tot mijn verbazing komen we Rania tegen. Ze heeft ons nog niet opgemerkt. Ik zie dat ze in gesprek is met een jongen en vervolgens vliegt ze hem om zijn hals. Met grote ogen blijf ik naar haar staren. Is dat haar vriend?

Rania: 

'Rania. Wacht even!' hoor ik een diepe en bekende stem roepen. Ik wil niet geloven dat hij het echt is. Ben ik aan het hallucineren of hoor ik hem echt. Ik kijk zoekend om me heen en zie een jongen op me af komen. Ik kan het niet geloven. 'Sam, ben jij dat echt?' piep ik en breng mijn hand naar zijn gezicht. 'Oh Rania ik heb je zo gemist.' Zegt hij en omhelst mij stevig. Nog steeds kan ik niet beseffen dat hij echt tegenover mij staat. Mijn steun en toeverlaat, droom ik?