14.

Hoe ze daar gebroken op de grond zit met haar handen voor haar gezicht. Haar schouders die schokken door het gehuil. Een golf van emoties borrelen zich in me op. Emoties en een onbeschrijfelijke gevoel die ik niet kan plaatsen. Haar zo gebroken te zien doet iets met me. Iets raars. Het maakt me kwaad. Zonder het te beseffen loop ik op haar af en sla mijn armen om haar heen. Ik voel haar verstijven en het gesnik word minder. Ze kijkt me met haar sombere blik aan en rond haar mond vind zich een zwakke glimlach plaats. 'Het spijt me dat ik zo in jou kantoor sta te snikken. Ik kan het niet meer verdragen. Bedankt dat je het me heb verteld.' zegt ze hees en staat snel op om vervolgens haar tranen weg te vegen. 'Waar ga je naartoe?' vraag ik haar verbaast. 


'Terug naar mijn werk.' beantwoordt ze mijn vraag kortaf. 'Nee, jij blijft hier. Wij moeten nog heel veel dingen bespreken.' 'Wat wil je met me bespreken?' merkt ze met een opgetrokken wenkbrauw op. 'Je weet wel, wie hier achter zit en waarom ze je dit aandoen. Ik wil dat allemaal weten Rania.' 'Begin dan maar een onderzoek hé. Want zelf weet ik ook niet wat ze van mij willen en het boeit me niet meer. Als ze oorlog willen dan krijgen ze die ook!' zegt ze vastberaden. Ze is zo zeker van haar zaak dat ik een lach met moeite kan onderdrukken. 

'Dit is een serieuze zaak Rania. Hier over moet je geen grappen maken. Ik zal alles tot de bodem uitzoeken maar daar heb ik jou bij nodig.' 'Oh dus je gelooft me niet?' zegt Rania beledigt. 'Ga zitten en luister eens goed.' voegt ze eraan toe. Ik ga zitten en luister aandachtig naar wat ze te zeggen heeft.

'Mijn hele leven zijn ze me achterna. Van jongs af aan. Waarom weet ik tot aan de dag van vandaag nog steeds niet. Vreemd is het zeker. Maar nooit hebben ze me iets aangedaan. Ze volgden me en dat merkte ik al te vaak. Maar nooit gaf ik er aandacht aan. Ik liet het gaan. Tot op een dag. Een dag dat ik een telefoontje kreeg van één van hen. Ze vertelden me dat ze mij zouden halen. Dat ik me niet kon verstoppen. Ik was 15 jaar Zakaria, 15 jaar. En toch snapte ik ze. Ik weet niet waarom maar ik snapte ze toen. Ik wist dat ik gevaar liep maar liet niets merken. Ik vertelde mijn vader niks en mijn moeder die niet wist wat zich afspeelde. Sindsdien werd ik vaker gebeld en kreeg ik veel briefjes waarin stond dat ze me wel te pakken kregen. Hoelang het ook zou duren ik zou van hun worden. Ze hebben me nooit duidelijk gemaakt waarom. Waarom ze me zo graag wouden. Waarom ze me zo graag willen. En elke dag vraag ik het me af. Ik hoopte dat het zou stoppen maar toen...' 

Ze haakt af en kijkt me met vochtige ogen aan. 'Ga verder' zeg ik rustig. Ik weet niks over haar situatie en wil dus meer duidelijkheid. Ik wil weten waar ik aan begin en waarom ik het doe als ik de onderzoek ga starten. Mijn mannen hebben het één en ander al kunnen vinden over Mounir. Hij heeft een uitgebreide strafblad en is dus al bekend bij de politie. 'Ik kan niet meer verder. Het is nog te vroeg om erover te praten. Het is nog zo moeilijk voor me. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd maar ik kan het gewoon niet.' brengt ze er rustig uit. 'Dat maakt niet uit. Het spijt mij, ik wist echt niet dat het zo diep zit.' zeg ook ik rustig. 'Dit is toch een Modebedrijf?' vraagt ze me verward. 'Ja' beantwoord ik haar vraag niet begrijpend. 'Waarom houd jij je dan zo bezig met onderzoeken en wat deed je gisteren in die lege gebouw.' Ik zag deze vraag niet aankomen en weet dus ook niet wat ik moet antwoorden. Moet ik haar de waarheid vertellen? Nee daar is het nog te vroeg voor. Wat moet ik nu zeggen?