11.

Ga weg!! Laat hem alsjeblieft met rust.' schreeuwde ik naar de man die met een pistool tegenover mijn vader stond. De tranen rolden langs mijn wangen naar beneden. Ik kon het niet laten en stond in een ruk op om vervolgens zijn kant op te lopen. 'Haal het niet in je hoofd nog dichterbij te komen Rania!' beviel hij me streng. 'En anders? Wat ga je doen hé? Jij bent gewoon een vieze vuile klootzak!! Laat mij en mijn familie met rust. Laat mijn vader met rust en verdwijn!' barsten ik ineens in woede uit. 'Als je dichterbij komt zul je je vader nooit meer terug zien.' zei hij kalm. Ik keek hem geschrokken aan maar herpakte me snel. 'Je bluft!' zei ik zelfverzekerd en deed weer een stap naar voren. 'Nog een stap en ik schiet een kogel recht door zijn kop Rania!' schreeuwde de man. 'Lieverd ga weg! Het komt goed prinsesje, je bent nog lang niet van me af.' lachte mijn vader me zwakjes toe. Maar ik wist beter, hij zal alsnog een kogel vuren.

'Nee vader, ik ga nergens heen! Ik blijf hier samen met u. We komen hier samen uit, dat beloof ik u.' 'Mijn dochter, je moet echt gaan.' beviel hij me dit keer. 'Nee ik ga nergens heen.' schreeuwde ik door mijn tranen heen. Ook mijn vader had zich genoeg groot gehouden en ook bij hem rolden de tranen naar beneden. De man lachte vals en keek me vervolgens met een grijns aan. 'Je weet dat je vader hier niet levend uit komt, nietwaar?' vroeg hij me lachend. Mijn ogen spuwden vuur en mijn handen begonnen te trillen. Ik was woedend. Wat hij niet wist is dat de politie al onderweg was. Laat ze alsjeblieft op tijd aankomen. 'Hij komt hier samen met mij levend uit!' Ik keek mijn vader in zijn blauwe ogen aan en knikte naar hem. Hij wist meteen wat ik bedoelde en toverde een zwakke glimlach op zijn gelaat. 

'Ik hou van je mijn dochter, met heel mijn hart. Vergeet dat niet.' zei hij ineens met een trillende stem. Ik snapte hem niet en volgde zijn ogen. Ik keek de man met gespleten ogen aan. Hij had nog steeds een pistool in zijn handen en liep naar mijn vader toe. Hij draaide een rondje om hem heen en ging vervolgens achter hem staan. Hij drukte de pistool tegen zijn oor en hield hem strak vast. Mijn vader keek me doordringend aan en keek vervolgens naar de deur. Hij wou dat ik weg ging maar ik schudde hevig mijn hoofd. 'Ik laat u niet alleen.' sprak ik hem met een trillende stem toe. 

De deur van zijn kantoor vloog open en een menigte politie agenten stapten de ruimte binnen. 'Laat je pistool nu meteen vallen!' Ik haalde opgelucht adem en keek mijn vader blij aan. Hij keek me aarzelend aan en knipoogde. 'Ik hou van je' fluisterde ik. 'Ik ook van jou prinsesje.' fluisterde hij. 'Blijf daar!' schreeuwde de man paniekerig. 'Leg u pistool rustig neer meneer en doe vervolgens een stap achteruit.' zei één van hen koel. 'Nee!' 'U bent aangehouden. Het is beter als u zich nu meteen overgeeft.' 'Neeeee!!' schreeuwde hij dit keer en haalde de trekker over. Net voordat de politie agenten in actie konden komen vuurde hij de kogel. 'Neeeeeeee' schreeuwde ik. De politie agenten begonnen ook allemaal te schieten op de man. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren om zo het geluid te dempen. Het was een vreselijke geluid die door de ruimte heen galmde. 'PAAPPAAAA!!' schreeuwde ik en viel met een klap op de grond. Alles werd zwart...



Ik schrik wakker en kijk geschrokken om me heen. 'Niet weer hé' zeg ik hardop en sta vervolgens op. Mijn hart gaat nog steeds razend tekeer. Ik zweet van top tot teen en besluit maar een koude douche te nemen. Ik herleefde alles weer in mijn droom en voel een pijnlijke steek in mijn hart. Dat was de dag dat ik mijn vader voor het laatst heb gezien. Dat was de dag dat mijn vader me zonder pardon werd ontnomen. Ik haat het om dat elke keer weer in mijn droom te herleven. De tranen beginnen langzamerhand maar zeker langs mijn wangen naar beneden te rollen. Ik ben het huilen zat maar kan het ook moeilijk tegenhouden. Ik ben alles in het leven zat maar moet toch doorzetten. Voor hem...