9.

Mijn ouders? Als ik weer aan ze begin te denken verdwijnt de kleur uit mijn gezicht. Met mijn lege ogen blijf ik hem strak aankijken. Ik geef geen kick. Ik ben weer helemaal in mijn eigen wereld. Hij heeft me mijn ouders ontnomen. Ik heb mezelf beloofd dat de dader zou boeten en nu staat hij vlak voor me? 'Je moet je kans grijpen Rania, je moet wraak nemen!' zegt een stemmetje in mijn hoofd. Hoe wraak? Moet ik hem vermoorden? Nee dat doe ik niet, want dan is hij er te snel van af. hij moet op een andere manier worden gestraft. Het moet een lange tijd pijn doen. Hij moet zijn leven haten voordat hij het leven mag verlaten. Hij moet spijt krijgen!

'Doe het dan? Schiet dan! Denk je dat het iets met me doet? Ik ben niet bang voor jou klootzak. Integendeel. Ik zou zeggen SCHIETEN' breng ik er zonder het te beseffen uit. Hij kijkt me verbaast aan en het lijkt net alsof hij aan iets begint te twijfelen. Dat is net goed, ik moet hem afleiden. 'Je hebt gelijk' zegt hij en haalt de trekker over. Ik blijf hem met grote ogen aankijken en doe niet eens de moeite op weg te rennen. Hij krijgt wat hij wilt, toch? Ik sluit mijn ogen en hoor dat er een paar kogels worden afgevuurd. Is dit het? Ben ik nu dood? Ik voel niks, hoe kan dat? Rustig open ik mijn ogen en kom oog in oog te staan met een gewapende man. Hij kijkt me strak maar ook geschrokken aan. Ik blijf hem een tijdje aankijken. Hij komt me bekend voor. Ik kijk naast hem en zie dan een grote plas bloed. Hij is dood! Verdomme hij is dood! 'Wat heb je gedaan!' schreeuw ik boos naar de man die mij zo bekend voor komt. 'Rania?' vraagt hij me geschrokken. Nu weet ik het weer, het is Zakaria. Wat doet hij hier? Volgt hij me? Dit is de tweede keer dat hij me heeft gered. Dat kan toch niet? Verdomd hij moest niet komen. Ik kon dit wel zelf afhandelen. 'Wat zeg je nou?' zegt er een irritante stemmetje in mijn hoofd. Ja ik weet het, ik zou nu dood zijn geweest als hij niet kwam opdagen. Maar dat betekent niet dat die vuile schoft dood moet. Hij moet boeten, boeten voor wat hij me aan heeft gedaan!

'Zakaria, wat heb je gedaan?' piep ik dit keer. 'Ik snap het niet Rania wat doe je hier?' 'Wat ik hier doe? Wat doe jij hier en waarom heb je hem neergeschoten? Ik kon het heus wel alleen hoor!' snauw ik. Ik ben zo kwaad! Zonder te luisteren naar wat hij te zeggen heeft loop ik weg. Hij loopt me zoals verwacht achterna en beveelt me te stoppen. Zo eigenwijs als ik ben loop ik sneller door en negeer hem volkomen. 'Die sukkel, hoe durft ie!' mompel ik terwijl ik nog sneller begin te lopen. Zakaria komt naast me lopen en houdt me bij mijn pols vast zodat ik kan stoppen. Ik kijk hem ongelovig aan. Als ik zie dat hij me niet begrijpend aankijkt trek ik me ruw los. 'Blijf van me af' roep ik hem boos toe. Hij rolt met zijn ogen en kijkt mij vervolgens diep in de ogen aan. Zijn donkere ogen zijn zo mooi. Snel schudt ik mijn hoofd. 'Vertel me wat dat was Rania. Wat je hier doet en waarom je zo boos bent.' zegt hij tot mijn verbazing rustig. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoeken. Ik veeg hem snel weg in de hoop dat Zakaria het niet zag. 

Zakaria:

Ik ben blij, super blij dat mijn mannen en ik net op tijd zijn geweest. We hadden iets anders verwacht, dit kwam onverwachts. Rania die bijna werd beschoten door een man met wie ik zaken wilde doen? Gekker kan het niet worden toch? Mijn mannen en ik hadden meer informatie moeten zoeken over hem. Hij is dus niet iemand met wie je normale zaken kan doen, daar kwam ik jammer genoeg net achter. Maar waarom is Rania dan zo boos? Haar ogen spreken boekdelen. Als ze me aankijkt lijkt het net alsof ik in haar ogen verdrink. Die o zo mooie zeeblauw ogen waar zoveel verdriet achter verschuilt. Waarom? Waarom is ze zo verdrietig? Denkt ze dat niemand het zou zien?