Dream World | 5

Zwart is alles wat ik zie, Als je het zien kan noemen tenminste. Ik probeer mijn ogen open te doen maar dit lukt niet. Het lijkt net alsof mijn oogleden met lijm vastgeplakt zitten. Langzaam begin ik in paniek te raken. Ik probeer met mijn armen te zwaaien en met mijn benen te schoppen maar mijn ledematen blijven rustig op zijn plaats liggen alsof ze baas over zichzelf zijn en ik niks meer over ze te vertellen heb. Na een tijdje begin ik het benauwd te krijgen en besef ik me dat ik mijn adem ingehouden heb. Ik adem langzaam uit en probeer dan weer in te ademen. Het ademen gaat zwaar, het voelt alsof er bakstenen op mijn ribbenkast liggen die ik elke keer als ik inadem mee omhoog moet duwen.

‘Ze ademt weer!’ Hoor ik een vrouwelijke stem in de verte roepen. Wat Ademt weer? Ik heb geen idee waar de vrouw het overheeft. Uit automatisme probeer ik mijn ogen te open om te zien wat er aan de hand is maar dan bedenk ik me weer dat ik dit helemaal niet kan. Opnieuw raak ik in paniek. ‘Rustig maar meisje, alles komt goed.’ Ik schrik van de stem die nu opeens zo dichtbij klinkt. Tegen wie praat ze? Ik hoor wat gerommel maar daarna word het weer helemaal stil. Ik probeer me op mijn ademhaling te focussen en word zo langzaam weer rustig. Na een tijdje begin ik moe te worden en val ik langzaam in slaap.
‘Is ze wakker? Hoe weten we of ze ons kan horen? Word ze ooit nog beter?’ Ik schrik wakker van een stem die ik ergens vaag herken. ‘Ik weet zeker dat ze je hoort, zeg maar iets tegen haar.’ Dit is de vrouwelijke stem die vanmiddag ook gehoord had. ‘Vanessa, lieverd. Ik ben het, Mama. Je hebt een auto ongeluk gehad en je ligt nu in het ziekenhuis.’ Auto ongeluk? Ziekenhuis? Ik probeer terug te denken aan wat ik aan het doen was voordat ik wakker werd in deze zwarte wereld. Ik herinner me Soraka haar feest en Saffier in een roze jurk, dan mam die vraagt of ik brood wil halen. Het laatste wat ik me herinner is dat ik samen met Hera in de auto stap. Maar als ik hier nu lig, waar is Hera dan? Meteen begin ik weer in paniek te raken en vergeet ik adem te halen. Plotseling hoor ik een of ander hard piepend geluid. ‘Haar hartslag gaat te snel, geef jij haar een spuit Eva?’ Zegt een zware stem die ik nog niet eerder vandaag gehoord heb. De Vrouwelijke stem antwoord en dan hoor ik weer wat gerommel boven mijn hoofd. Even later houd het piepje op en gaat mijn ademhaling weer normaal, waaruit ik op kan maken dat Eva dat spuitje zojuist gegeven heeft.

‘Rustig maar, alles komt goed.’ Begint mijn moeder weer te praten. ‘Er zijn geen doden gevallen er zijn alleen een paarandere bestuurders gewond geraakt maar jij hebt de zwaarste klap gehad.’ Oké dit betekend dus dat Hera niet dood is maar zal ze net als ik nu hier ergens in een ziekenhuis bed liggen? Of zou ze gewoon thuis zijn? Zal ze pijn hebben? Ik weet dat ik niet altijd de beste vrienden met Hera ben maar het is wel mijn zusje en ik maak me zorgen om haar. Ik probeer mijn mond open te doen om te vragen hoe het met Hera is maar ik krijg mijn lippen nog geen millimeter van elkaar. Ik probeer het nog een keer maar geef het daarna op. Ik blaas mijn adem uit en luister naar wat de er allemaal gezegd word in door de mensen in mijn kamer. Of ja, ik gok dat ik in een kamer lig.
Misschien lig ik wel in de gang. Na een tijdje laat ik alle stemmen maar een beetje links liggen en ga ik op in mijn eigen gedachten. Ik schrik pas weer op als ik de stem van Soraka hoor. ‘Gaat alles goed met haar? Wanneer mag ze weer naar huis? Kan ik met haar praten?’ Net zoals mam komt ze met een stortvloed aan vragen. ‘Naar omstandigheden gaat alles goed met haar.’ Begint Eva te vertellen. ‘Wanneer ze naar huis kan is afwachten aangezien ze op dit moment in een lichte coma ligt en wij niet precies weten wat ze allemaal nog meer heeft, dat kunnen we pas onderzoeken zodra ze uit haar coma ontwaakt.’ Een tijdje blijft het stil totdat de stem van Soraka plotseling in mijn oor fluistert. ‘Ik ben stiekem naar jou studio geweest en ben daar bezig om een liedje op te nemen.’ Ik hoor dat Soraka Grinnikt en dan hoor ik weer voor een lange tijd niets meer.