Geheim 9

Dennis schrok zich rot en keek op. Hij wist zeker dat hij een geluid had gehoord, een diep gegrom. Het leek wel... nee, dat kon niet. Draken konden niet ondergronds komen, of wel? Uit voorzorg pakte hij zijn deken en het overige vlees van zijn konijn en liep naar Sarahs kant. Ze leek nog rustig te slapen, maar het was duidelijk dat haar wond nog steeds pijn deed. Opeens werd ze wakker en ze probeerde recht te zitten, wat na een paar pogingen ook lukte. Verdraaid, daar was die lach weer! En het was niet Dennis... “Dennis, wat is er?” vroeg ze terwijl ze met zijn hulp opstond. “We moeten gaan” zei hij, maar verzweeg dat hij een geluid had gehoord. Toen ze allebei klaar waren en een mager ontbijt hadden genomen gingen ze op stap. Nu begonnen er echter een heleboel mossen op de wanden te groeien. Ook was het best vochtig geworden. Misschien liepen ze onder een rivier of zo... Ze stapten tot de avond door, zonder pauze. Opeens zagen ze een groene glinstering en toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat het een smaragd was. Zonder aan enige gevolgen te denken pakte Dennis de smaragd al, opgelucht dat ze klaar waren. Maar achter hen viel een ijzeren poort neer en de grond begon weer te daveren. Ook nu was de wand weer verdwenen en ze gingen er snel door, want het plafond begon het te begeven. Nu hadden ze geen andere keus...

“Nicola, ik begin me om twee dingen zorgen te maken!” riep Christophe naar beneden. Hij zat in de top van de boom en Nicola leunde ongeïnteresseerd tegen de boom aan. Hij zuchtte en vroeg: “Oké, fijn voor jou. Moet ik me dan ook zorgen maken?” Eigenlijk wist hij al deels wat Christophe ging zeggen. Terwijl Christophe naar beneden vloog, zei hij: “Nee, of toch een beetje als je geen oorlog wilt. Ten eerste: Sarah is niet in het bos, in het paleis of naar een ander rijk. Maar waar is ze dan?” Nicola begon te lachen. Nee, daar maakte hij zich dus geen zorgen over. Als ze weg was, fijn, weer een lastiger persoon minder. Hij besloot om Christophe eens wat te plagen en zei terwijl hij de volgende boom in kroop: “Misschien is ze ergens met Dennis iets gaan doen, je weet wel... Dwergen zijn nu niet bepaald heel slim...” Toen Christophe hem ernstig aankeek, zei hij: “Kom op! Ze zijn waarschijnlijk dieper in het bos aan het zoeken. En ten tweede?” “Wij hebben nog maar één edelsteen, en de rest al twee of zelfs al drie!” zei Christophe teleurgesteld. Terwijl hij dat zei, keek Nicola verbaasd naar zijn vondst. “Treur niet langer, Christophe! Ik heb een robijn en een saffier!” zei hij terwijl hij terug naar beneden kwam geklommen met de twee edelstenen in zijn zak. “Nu kunnen we opzoek gaan naar die dwerg en die knappe Sarah”, zei Nicola plagend tegen Christophe en vloog meteen weg. Christophe kleurde rood en zei woedend: “Wacht maar totdat ik je te pakken krijg!” Toen ging hij achter Nicola aan.

Dennis en Sarah volgden de gang al een inti lang. Ongelooflijk hoe lang die gang was. Maar zoals altijd komt er een lichtje aan het einde van de tunnel, en zo was het ook op Uranus. Opgelucht liep Dennis er al naar toe, maar hij zag niet dat er iets niet klopte... Enkel op het laatste merkte hij dat dit een hol van een tarantula was, voor de duidelijkheid: een reuzentarantula. Uit angst sloot Dennis zijn ogen. Het wezen liep op Dennis af en... slaagde een kreet van pijn. Toen Dennis zijn ogen terug opende, zag hij dat Sarah een poot had afgehakt, waardoor nu de vloer besmeurd werd met grijsachtig bloed. Walgelijk gewoon. Ze was moe, was uitgeput, maar toch bleef ze hem nog verdedigen! Razend viel de spin haar aan. Het was een gruwelijk gevecht. Soms kreeg Sarah de boven hand en dan weer de spin. Maar opeens gleed Sarah door de smurrie uit en viel op de grond. De spin spande zijn borstkast op om de fatale beet te geven, maar met een laatste stoot van haar zwaard in de borstkast van de reuzentarantula, viel het dier dood op de grond. Helaas moest het dier ook nog eens stuiptrekken, waardoor Sarah werd weggeslingerd en haar gewonde schouder weer tegen een scherpe steen terecht kwam. De wonde was terug open en door de pijn en uitputting viel ze bewusteloos op de grond.

Geschokt keek Dennis naar zijn vriendin en hoorde opeens een bekende stem achter zich. “Wat is hier gebeurt?” vroeg Christophe.
“Christophe, zorg dat Nicola hier weg blijft”, zei Dennis haastig, want hij had gemerkt dat Sarah en Nicola totaal niet overeen kwamen. Wie dat niet zag moest wel blind zijn. Christophe knikte en vloog weg.