7.

Ik haal diep adem en stap vervolgens het gebouw binnen. Ik loop rechtstreeks naar de lift en druk op de 17e verdieping. Daar aangekomen stap ik vrolijk uit en loop op de balie af. Vandaag moet het goed gaan. Ik moet deze baan hoe dan ook krijgen, koste wat het kost. 'U kunt gelijk doorlopen naar zijn kantoor' zei de vrouw achter de balie vriendelijk. 'Bedankt.' 

Met een bonkend hart kom ik bij zijn kantoor aan. Slaak nog een diepe zucht en klop vervolgens op de deur. 'Kom binnen' hoor ik hem met zijn diepe stem zeggen. Ik loop zijn kantoor in en ga met een glimlach die ik op mijn gezicht tover tegenover hem zitten. Hij vouwt zijn handen in mekaar en kijkt me doordringend aan. 'Nou?' vraagt hij me serieus. 'Nou wat?' vraag ik hem verbaast. 'Wil je de baan nog?' 'Natuurlijk wil ik de baan!' 'Echt waar? Na wat er gisteren gebeurt is wil je de baan nog?' vraagt hij me verbaast. Ik slik even en kijk hem dan geïrriteerd aan. 'Dat ik een meisje ben betekent niet dat ik zulke dingen niet zie aankomen.' breng ik er overtuigend uit terwijl ik niet echt overtuigd van mezelf ben. Niemand weet dat het ook echt voor mij bedoeld was. Wat zou Zakaria denken? Zou hij weten dat die gasten voor mij kwamen in plaats voor hem? Ik hoop het niet, ik hoop dat hij net zo dom is als de rest. 'Nou dat is dan goed' haalt Reda me door zijn diepe stem uit gedachten. 'Heb ik de baan?' 'Als je er zeker weten voor klaar bent en er alles voor over hebt dan wel ja.' beantwoordt hij mijn vraag met een brede grijns. Ik kan me geluk niet op maar laat dat natuurlijk niet merken. 'Jeej' schreeuw ik inwendig als een klein kind die net een lolly heeft gekregen. 'Wanneer mag ik beginnen?' zeg ik en probeer de kalmte er nog in te houden. 'Nu meteen' zegt hij en probeert nog een grijns te onderdrukken. 'Wa.. wat? Nu, ben je gek?' breng ik er geschrokken uit en kijk hem met grote ogen aan. 

Hij slaakt een diepe zucht en kijkt mij dan hoofdschuddend aan. 'Loop met me mee naar je kantoor die je helemaal zelf mag inrichten.' 'GE-WEL-DIG!' Hij kijkt me aan en barst in lachen uit. Ik voel me mijn wangen rood worden en loop stevig door. 'Hier is het.' zegt hij en stapt een grote ruimte in. 'Wow wat groot. Word dit echt mijn kantoor?' breng ik er stotterend uit en kan het haast niet geloven. 'Dit is je kantoor Rania, Welcome to the club.' 'Dankje wel. Moet ik nu gelijk beginnen met werken?' 'Begin eerst maar aan je kantoor, je houdt toch zo veel van ontwerpen? Nou daar is een laptop op de bureau. Zo kan je leuke dingen bestellen voor je kantoor. Natuurlijk is het op de bedrijf's kosten dus maak je geen zorgen. Je moet hier tot 17:00 blijven, kan dat?' Waarom zolang?' 'Omdat ik eigenlijk wil dat je het één en ander vandaag af krijgt.' 'Sorry ik moet vandaag om 2 uur weg' breng ik er met een trillend stem uit. Ik ben zo bang voor vandaag, voor wat me te wachten staat. 

Een kwartier later zit ik achter de laptop nadat Reda me het één en ander heeft uitgelegd. Hij zou vandaag weer naar The Slimani's gaan en daar zit hij echt tegenop. Eigenlijk haat hij het gaf hij me eerlijk toe. 'Waarom?' vroeg ik toen. 'Omdat ik hem haat, Zakaria Slimani' had uit mijn vraag eerlijk beantwoord. Ik snapte hem niet maar liet het gaan. 

Eindelijk! Ik klap mijn laptop vermoeiend dicht en sta in een ruk op. Mijn benen beginnen te trillen als ik denk aan wat me zo meteen te wachten staat. Wat gaan ze met me doen? Waar is mijn neefje? Ik pak mijn tas en verlaat zo het gebouw. Ik loop meteen naar de afgesproken plek toe en tot mijn verbazing zie ik dat de deur van de school open staat. Moet ik naar binnen? Ik besluit om toch naar binnen te gaan. Het enige wat ik hoor als ik binnen ben zijn mijn hakken die vreselijk veel geluid maken aangezien het zo stil is. Met gespleten ogen kijk ik om me heen en stop mijn hand alvast in mijn tas. Aangezien ik vroeger op deze school heb gezeten, voordat ze besloten het te sluiten weet ik welke kant ik op moet gaan. Maar wat ik niet weet is waar ze me willen hebben. Waar moet ik naartoe? Tot mijn schrik zag ik een gestalte snel naar de gymzaal rennen. Het was te donker dus kon ik niet zien wie het was. Met een bonkend hart loop ik naar de gymzaal toe. Elke moment kon ik neerstorten van de zenuwen. 'HELPP!!' hoor ik een stem van een kleine jongen schreeuwen. Mijn tranen beginnen vanzelf naar beneden te stromen. Oh god sta me bij. Laat ze mijn neefje geen pijn doen. Ik begin vanzelf te rennen en ren meteen de gymzaal in. 'HELPP!!' hoor ik voor de tweede keer. 'Waar ben je?' schreeuw ik terug. Voordat de kleine jongen mijn vraag kan beantwoorden gingen de lichten aan. Ik knipper heftig met mijn ogen, het licht was te fel. Als ik weer normaal kan zien kijk ik met grote ogen om me heen. De jongetje was nergens te bekennen. Ineens hoor ik dat er geschoten word. De vreselijke geluid galmt door de ruimte heen. Uit reflex pak ik mijn pistool en draai me meteen om. Zonder erbij na te denken begin ook ik te schieten. Een paar mannen komen mijn kant op rennen en duwen me ruw tegen de grond. Daarna komt er een andere jongeman voor me staan en houdt zijn pistool op mij gericht. 'Wel, kijk eens wie we daar hebben!' zegt hij en lacht vals.