6.

Wat is dit? Wie verwacht mij om 15:00? Waren zij het? Al die vragen die in mijn hoofd rond spoken. Vragen waar ik maar geen antwoord op kan krijgen. Het zal altijd een raadsel voor mij blijven. Nooit zal ik er een normaal antwoord krijgen. Nooit zal ik te weten komen wie ze zijn en wat ze willen. Mijn neefje? Welk neefje? Wat willen ze van hem? Waarom gebruiken ze hem als lok aas om te krijgen wat ze willen? Zijn ze echt zo harteloos? Verdomd! Ze moeten ophouden met dit. Waarom doen ze me dit aan? Ik ken ze niet, waren mijn ouders niet genoeg voor ze? Ik moet er naartoe, ik moet mijn neefje beschermen. Alhoewel ik niet weet welke neefje ze gevangen houden. Dit is zo'n reden, zo'n reden dat mijn familie afstand van mij hebben gehouden. Zouden ze nu niet hier moeten zijn? Om een hele preek te houden, dat het bijvoorbeeld allemaal mijn schuld is dat ze hem hebben ontvoerd? Of was dit allemaal een grote leugen? Houden ze hem niet gevangen en zeggen ze dat alleen omdat ze willen dat ik naar ze toe ga? Ik snap echt niet waarom ze mij willen. Waarom ze mijn leven proberen te verpesten! Althans proberen is niet het juiste woord. Ze hebben mijn leven al verpest! Ik besluit te gaan koken voor mezelf en daarna gelijk mijn bed in te duiken. Het is vroeg maar ik kan niks anders doen. Het is saai. Altijd is het saai. Het enige wat ik kan doen is tv kijken en op de bank zitten om een goed boek lezen. Maar daar heb ik vandaag helemaal geen zin in. Ik moet veel dingen verwerken, veel dingen op een rijtje zetten. Wat er vandaag is gebeurt was niet zomaar wat. Het was echt heel wat. Zoiets maak je niet vaak mee. Tenminste anderen, normale mensen maken dit niet mee. Voor mij was dit niks. Ik heb erger meegemaakt, veel erger. 


Terwijl ik heerlijk voor me zelf zit te koken zet ik een liedje op en begin mee te zingen. Ik probeer alles te vergeten, en dat lukt niet als ik niks doe. Als ik maar zit te piekeren over alles en nog wat. 

Ik snijdt de salade in kleine stukjes en doe dat allemaal in een kom. Vervolgens voeg ik de saus toe bij de macaroni. Daarna doe ik de macaroni in een bord en pak een pakje drinken om dat vervolgens voor mezelf in te schenken. Met alles in mijn handen loop ik rustig naar de woonkamer en leg alles op tafel neer. Ik doe de tv aan en kijk of er een leuke film bezig is. Niet dus. Op deze tijdstip beginnen er nog geen films. Ik doe de tv weer uit en begin rustig aan mijn eten. Ik maak mijn hoofd leeg en geniet er oprecht van. Als ik klaar ben met eten was ik alles af en ga naar mijn kamer toe. Ik doe mijn pyjama aan en duik mijn bed in. Niet veel later voel ik mijn oogleden zwaar worden en val ik in een diepe slaap. Op weg naar een wereld, een wereld waar ik weer met mijn ouders kan zijn. Waar ik van hun liefde kan genieten. Dus op weg naar dromenland. 

De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Het is inmiddels al 8 uur. Vol energie sta ik op en duik meteen de douche in. Ik geniet van de warme stralen die langs mijn lichaam glijden. Na een kwartiertje te hebben gedoucht begin ik mijn zwart haar steil te föhnen. Daarna doe ik de rok aan die net boven mijn knieën komt. Vervolgens doe ik mijn zwarte colbert aan en doe mijn haar in een strakke maar vooral mooie knot. Ik breng een beetje make-up aan en klaar is kees. Met een glimlach die mijn gelaat siert kijk naar mijn spiegelbeeld. Nog steeds staan mijn zeeblauw ogen leeg. Ik negeer het verdrietige meisje die mij aankijkt en doe mijn pumps aan die ik ook speciaal voor vandaag gekocht heb. Ik kijk nog even op mijn horloge en zie dat het al 9 uur is. Ik moet me haasten als ik de trein nog wil halen. Nog even check ik mezelf in de spiegel en loop mijn huis vol energie uit. Mijn glimlach verdwijnt zo snel als ie gekomen is. Snel ren ik terug naar huis en ren direct naar mijn kamer toe. Ik haal de schilderij rustig van de muur en doe de kluis die er achter verschuilt zit vol zenuwen open. Het is een wonder dat ik die code nog weet. Ik pak mijn pistool en stop die zo snel ik kan in mijn tas. Zoals ze al aangaven in de brief, houden ze me in de gaten dus moet ik extra op mijn hoeden zijn. 

20 minuten later stap ik de trein uit en loop haastig naar mijn eindbestemming. Mijn hart voel ik in mijn keel kloppen en mijn armen en benen beginnen langzamerhand al te trillen. Ik weet niet waarom ik zo zenuwachtig ben maar iets zegt me dat me vandaag veel te wachten staat.