5.

Moet het echt elke dag zo gaan? Moet ik me elke dag zo ellendig voelen? De wereld sluit me als het ware gewoon buiten. Niemand die me nog heeft aangekeken na de dood van mijn ouders. Mijn familie die me de rug toekeert. Mijn neven en nichten waarvoor ik nu niks beteken. Eerst waren zij het die mij steunden in goede en slechte tijden. Maar nu, nu zijn ze gewoon verdwenen, verdwenen uit mijn leven. Ze maken geen deel meer uit van mijn leven. Niemand maakt een deel uit van mijn leven. Ik zal er altijd alleen voor staan. Niemand die me ooit gaat kunnen steunen, niemand die mijn pijn kan verzachten. Alleen mijn ouders kunnen dat doen, mijn ouders die me zijn ontnomen. 'Ik hou van jullie' fluister ik zacht en sluit mijn ogen om mijn tranen die opkomst zijn tegen te houden. Ik slaak een diepe zucht en ga rustig op mijn bed zitten. Mijn gedachten dwalen weer af naar een jaar terug. Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt ga ik weer in mijn gedachten herleven. Altijd, altijd gaat dat weer vanzelf. Dan heb ik ineens geen controle meer van mijn eigen gedachten. De pijn neemt het dan over en ik laat het gaan. 

Ik word verstoord door de deurbel. In een reflex sta ik op en kijk verbaast om me heen. Wie kan dat nou zijn? De buurvrouw? Nee dat kan niet, die is vanochtend vertrokken naar België toch? Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al 18:00 uur is. Wie kan er nog zo laat voor mijn deur staan? Nieuwsgierig en bang loop ik de trap af. Ik ben het niet gewend om bezoek te ontvangen of iets in die richting. Met kleine stapjes loop ik naar de deur, doe die in een ruk open en zie tot mijn verbazing dat er niemand is. Ach dat waren vast kleine kinderen die even dachten, laten we de buurvrouw lastig vallen. Ik begin inwendig te grinniken en net dat ik de deur wil sluiten valt mijn oog op een witte envelop die net voor mijn deur op de grond ligt. Ik pak de envelop op en sluit de deur achter me.

Terwijl mijn hart razend tekeer gaat open ik het envelop. Rustig lees ik wat er in staat en voel me tegelijkertijd duizelig worden. Daarna lees ik het nog één keer door en houd me even vast aan de deur. Dit kan toch niet? Wat bedoelen ze hiermee? Wat willen ze me duidelijk maken? Ik moet, ik moet gaan! 


Rania,

Wij verwachten jou morgen om 15:00 uur in het afgelegen schoolgebouw bij jou om de hoek. Zorg ervoor dat je er bent. Kom je niet, zul je er spijt van krijgen. Je wilt toch niet dat je neefje van 10 zo vroeg het leven verlaat? Haal het niet in je hoofd om de politie in te schakelen. Wij houden jou 24 uur in de gaten. Één verkeerde beweging en hij is weg, voor altijd