4.

Met grote passen loop ik de vergaderruimte uit en laat iedereen verbaasd achter. Ik kan het niet meer sterk houden! Dit word me teveel. De tranen beginnen inmiddels al naar beneden te stromen. Ik heb mijn best gedaan om ze nog tegen te houden maar het lukte me op een gegeven moment niet meer. Ze horen hiervoor te boeten! Verdomme ze horen hier niet meer te zijn! 'Rania kom terug.' hoor ik Reda nog achter me zeggen. Ik negeer hem volkomen en loop stevig door. Waar ik naartoe moet gaan weet ik niet precies maar ik moet hier weg. 'Wie is zij?' hoor ik Zakaria nog vaag vragen aan Reda. Voordat ik het weet sta ik weer buiten en laat mijn tranen de vrije loop gaan. Ik loop een paar lege straatjes in en hoop niemand te treffen. Wat zeg ik nou? Ik kan niemand treffen, want ik heb niemand! Ze hebben me alles ontnomen, alles!! Ze zullen er hoe dan ook voor boeten. Wat ik ervoor zou moeten doen boeit me niet, als ze maar worden gestraft voor hun wandaden. Ik pak mijn Iphone en toets hem nummer in. Ik weet precies wie hier achter zit, en wie me vandaag kwam bezoeken in die groot gebouw. Waar halen ze het lef vandaan om te schieten in één van de belangrijkste bedrijven in Nederland? In de hele wereld eigenlijk! 'Het is oorlog' zeg ik nadat hij opneemt en leg meteen neer. Ik heb hem nog nooit gezien maar wat ik wel weet is dat hij me mijn ouders heeft ontnomen en daarvoor zal hij boeten! Met een glimlach die mijn gezicht mooi siert loop ik zelfverzekerd door. Ik voelde mijn telefoon trillen in mijn broekzak en wist dat ik een bericht had ontvangen. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak, open het bericht en lees het volgende:

Ik verwacht je morgen op kantoor om half 10.
Ik hoop dat je er iets van bakt Rania.

X Reda

Met open mond tik ik het volgende in als antwoord:

Betekent dit dat ik de baan heb? 

Mijn hart gaat nu echt razend tekeer, heb ik de baan? Oh ik hoop zo graag dat ik hem heb! Sinds wanneer boeit mij dit? 'Ach stop met die poppenkast Rania, je weet zelf dat je die baan met hart en ziel wilt' zeg ik tegen mezelf. Niet veel later ontvang ik weer een bericht en open het met trillende handen:

Dat zeg ik niet, zorg er gewoon voor dat je er bent. Trek wel iets zakelijks aan anders kom je niet binnen! 

Ik moet lachen om zijn opmerking en besluit het verder te negeren. Waar moet ik naartoe? Ik wil niet naar huis. Dan maar lekker shoppen! Ik ren naar de bushalte en wacht geduldig op de bus. Ik zie de bus al aankomen, gelukkig. Ik maak mijn hoofd even leeg en stap in. Met mijn dopjes in loop ik naar achteren en neem plaats bij het raam. Een paar minuten later stap ik de bus weer uit en loop ik richting de Bijenkorf. Verlangend naar nieuwe kleren en andere nodige dingen stap ik de Bijenkorf in en begin te pakken en te passen. Ik besluit nog even snel een nette colbert met een bijpassende rok te halen voor morgen. Aangezien ik dat nooit draag ik het dagelijkse leven. Nadat ik dat heb gehaald en nog een paar winkels, in en uit ben gelopen besluit ik om naar huis te gaan. 

Thuis aangekomen loop ik direct naar mijn slaapkamer en stop alle kleren en tassen in mijn kleren kast. Als ik klaar ben met dat pak ik mijn handdoek en badjas en loop de douche in. Ik neem een overheerlijke warme douche en verwen mezelf even met allerlei bodylotions. Daarna loop ik weer naar mijn kamer en pak ik mijn mobiel. Ik zie een paar gemiste oproepen van hetzelfde nummer die ik net gebeld heb. 'Verdomme, Verdomme idioot!!' schreeuw ik naar mezelf. Ik ben helemaal vergeten om deze mobiel kapot te slaan nadat ik hem opbelde. Ik ren vliegensvlug naar de schuur en zoek naar een hamer, die ik jammer genoeg nergens kan vinden. Rennend naar de gang verwijder ik de simkaart en breek die in tweeën. Ik pak een pump en sla mijn mobiel helemaal kapot. Daarna haal ik opgelucht adem en loop weer op mijn gemak naar mijn kamer om een nieuwe mobiel te pakken.