3.

Even later komt er een jongeman hijgend binnen. Iedereen staat geschrokken op en ook ik volg hun voorbeeld. Geschrokken kijkt iedereen hem aan en ik vraag me af waarom. Ineens gebeurt alles heel snel, er word geschoten en iedereen duikt weg. Alleen ik blijf versteend staan en kan me niet bewegen. Angstig kijk ik naar de deur die wagenwijd open staat. Een groep bedekte mannen met geweren komen de ruimte binnen lopen. Een van hun richt zijn geweer op mij en haalt de trekker over. Ik sluit mijn ogen en wacht op wat er zou komen. Ineens word ik keihard tegen de grond geduwd en hoor ik een schot door de ruimte heen galmen. Voor even is het stil en als ik voel dat ik niks mankeer open ik mijn ogen weer. Mijn hart gaat razend tekeer als ik zie dat Zakaria bloedend op de grond ligt. Ik kijk hem geschrokken aan en hij kijkt mij met een scheve glimlach aan. 'Gaat het?' vraag ik hem piepend. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, natuurlijk gaat het niet goed met hem. Hij is geschoten in zijn schouder en dat is allemaal mijn schuld! 'Dat was een domme vraag' vervolg ik en voel mijn wangen gloeien. 'Ja zeg dat wel' zegt hij lachend en geeft me een knipoog. Hoe kan hij nog lachen? Met de hulp van zijn collega staat hij op en loopt naar een stoel in de hoek. Hij neemt plaats en trekt een pijnlijke gezicht. Die kogel was voor mij bedoelt, waarom ving hij hem op? Reda komt naar me toe versneld 'Gaat het?' vraagt hij me geschrokken. 'Nee natuurlijk gaat het niet, er is geschoten op hem terwijl die kogel voor mij bedoelt was! Wat is dit? Wat gebeurd hier Reda?' barst ik uit. Mijn tranen hou ik met moeite in. Ik dacht dat ik die geluid nooit meer te horen zou krijgen. Ik dacht dat alles voorbij was, geen pijn meer die ik zou voelen in me leven. Maar nu lijkt het alsof de verleden me heeft zitten volgen. Alsof ik alleen maar ellende in mijn leven moet kennen, geen geluk. Geen normaal leven. Alles moet altijd fout gaan en dat is ook nu het geval. Die kogel was voor mij bedoelt en ik weet heel goed hoe en wat. Maar dat ze me zouden achtervolgen heb ik niet gedacht. Ze zullen me nooit meer met rust laten! Nooit!