H 9.1

Heb je ooit gedacht dat je leven op een gegeven moment kon eindigen. Ik wist het goed. Twen zei dat de levenslijn met de moedervlek in het ook te maken had.
De lijn werd korter en als het verdween zouden we sterven, met het land erbij.
'Twen is het echt waar?' vroeg hij toen hij het verhaal hoorde. Twen knikte.
'De levenslijn zal met de jaren korter worden, kijk maar naar mijn lijn, hij is een stuk korter geworden toen ik je had gevonden,' vertelde hij.
'Waarschijnlijk zal het verdwijnen als we zeventien worden, dan zullen we exploderen.' Twen zwaaide met zijn armen, om een explosie gebaar te maken.
Ik begon te lachen, maar achteraf was ik er onzeker over. Ik hoopte dat het minder erg zou zijn dan hoe het zou moeten voelen.
'Noah, gaat het wel?' vroeg Twen die zag dat Noah niet meer bijkwam en ertussen begon te hoesten.
Ik voelde mijn speeksel door mijn verkeerde keel glijden, wat een onaangenaam gevoel gaf. Ik hoestte alles eruit en niet alleen speeksel, ook bloed lag op de harde aarde.
Twen keek bezorgd naar de jongen en hield een hand op zijn rug ter geruststelling.
'Die onderzoekers hebben je volledig aangetast, wat hadden ze met je gedaan?' vroeg hij en ik liet zich weer zakken. Ze waren niet eens verder gekomen dan uit de krater.
Ik nam even diep adem en keek mijn nieuwe vriend diep in zijn schitterende bruine ogen.
ik begon te vertellen, over die dag dat ik vier was en wat er daarna gebeurd was met mijn ouders. Ik vertelde van mijn vrienden en nieuwe familie.
Daarna kwam het stuk met de ontvoering en de dood van zijn pleegouders. ik hield het niet droog en de tranen liepen langs mijn wangen.
Waarom was ik nog steeds bang? misschien om een vriend te verliezen?
'En toen ik wakker werd, was alles totaal verwoest,' sprak ik de laatste woorden uit na een half uur alles verteld te hebben. De tranen die over mijn wangen waren gelopen, lieten een nat spoor van ellende achter.
Twen had met grote ogen geluisterd, hij was stil om het verhaal. Hij zei geen woord, wat hem deed omdraaien. Met zijn arm veegde hij een klein spoortje van tranen weg en hield diep adem.
'Laten we verwoester nummer drie gaan vinden, want hier blijven lost niks op,' sprak hij en ik knikte zachtjes, nam zijn hand aan en kwam overeind.
De warme tinteling tussen de vastgepakte handen waren warm en voelde vertrouwend aan. Ik glimlach en liep achter Twen aan dit keer weg van de totale chaos.