H 9

Eindelijk uitslapen. Zaterdag ochtend en ik werd rond een uur of zes wakker. Ik draai me om, waarbij ik in de knoop kwam te zitten met mijn dekbed. Met een ruk kwam ik vrij en zucht als ik op de klok keek.
Zeven uur, dat was me te vroeg. Ik draai me om als me ineens naar binnen dat ik de week daarop mijn missverkiezing had. Ik rilde geheel over mijn lichaam.
Waarom had ik ermee toegestemd?
Ik kwam overeind en liet mijn voeten over het matras naar de grond glijden en duwde me omhoog.
'Twenaly over een uur gaan we weg,' riep moeder die op de gang stond.
Over een uur al, dan mocht ik opschieten.
Ik schoot in gemakkelijke kleding, wat voor zowel meisjes als jongens geschikt is. Gelukkig hadden we de dag ervoor alles al ingepakt, waarbij we snel weg konden, de rest zou daar al geregeld zijn.
Ik glipte mijn kamer uit naar de badkamer en gooide mijn toilettas vol met make up en verzorging crèmes, nam mijn handbagage mee naar beneden.
'Hoe zit het dan met school?' Ik had er helemaal niet over nagedacht dat er nog school was.
'Ik heb de directie gebeld met dat je hieraan meedoet, ze was even verbaast maar stemde toch toe,' beantwoorde ze mijn vraag en pakte zelf de autosleutels en tassen.
'Komt papa kijken?' vroeg ik verder en nu hoorde ik een zucht uit haar mond. Ik wist de problemen tussen mijn vader en moeder, ze hadden ooit ruzie gehad over mijn gender, maar mijn vader verloor.
Ik wist het nog goed, die avond dat ze op de bank zaten en ik naar beneden kwam. Ik was acht, ik zei dat ik niet kon slapen en mocht bij hun blijven zitten tot ik echt naar bed moest.
Ik vertelde hun dat ik voor mijn verjaardag lego wilde, maar ik kreeg het niet. Die ochtend op mijn negende verjaardag kreeg ik my little pony in plaats van lego. Ik had de hele dag alleen maar gehuild. Ik had geschreeuwd dat ik lego wilde, maar ze hielden stand dat het geen speelgoed was voor een meisje.
Op die dag begon de ruzie. Ze schreeuwde en vader vloekte.
'Geef Twen nou lego, kom eens tot de werkelijkheid dat Twen een jongen is en geen meisje,' schreeuwde mijn vader. Hij had het toen nog voor me opgenomen, maar de woorden van mijn moeder waren krachtiger en standvastig dat hij er maar in mee moest.
Nu is mijn vader steeds bang dat er weer ruzie zou komen als hij er zelf wat over zou zeggen.
'Twen!,' riep mijn moeder en ik richtte geschrokken mijn ogen op. Ik was volledig weggevoerd in deze gedachten. Ik liep mijn moeder achterna naar de auto en ging achterin zitten.
Ik had echt even geen puf meer om een gesprek te voeren en de rit zou drie uur duren, voordat we in het hotel zouden zijn. Ik sloot mijn ogen en hoorde de motor van de startende auto.