Thema wedstrijd: Boeken, Series & Films

"Gegroet deelnemers van de finale van de 74ste Hongerspelen. De regels zijn veranderd. Na het regelboek goed te hebben bestudeerd, zijn we tot conclusie gekozen dat er toch maar één winnaar mag wezen.
Fijne Hongerspelen, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn." galmde de stem door de arena.
Peeta keek me geschrokken aan, pure wanhoop was op zijn gezicht te lezen. "Als je er over nadenkt is het niet zo verrassend" zei hij zacht terwijl zijn handen al afdwaalde naar zijn mes dat aan zijn riem hing. Mijn handen pakte onbewust met boog en terwijl ik hem al strak trok, gooide Peeta zijn mes weg. "Wat doe je?" reageerde ik vol verbazing. "Het juiste. Je hebt ze gehoord, een van ons moet dood. We weten allebei dat ik dat zal zijn." Ik wist niet wat ik moest zeggen, het was veen volkomen leeg in mijn hoofd. Mijn geweten zei gelijk dat ik dit niet moest doen, dat er een oplossing moest wezen. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd fluisterde dingen die ik eigenlijk niet wilde horen. Iemand moest sterven, Peeta was al gewond. Het was de meest logische keuze. Nee, ik kon daar niet aan toegeven. Ik zou mezelf dat nooit kunnen vergeven. "Katniss, het is de meest logische keuze. Ze moeten een winnaar hebben"
"Ze moeten een winnaar hebben. Ze moeten een winnaar hebben, precies!" riep ik uit, en hij keek me verbaasd aan. "Ze moeten een winnaar hebben, dus wat als we beide doen alsof we zelfmoord plegen." Hij bleef me een beetje beduusd aankijken, maar ik had geen tijd verliezen. Ergens in mijn tas had ik nog giftige bessen zitten, die moesten goed genoeg zijn.

"Moeten we dit echt wel doen" fluisterde ik op een gespannen toon tegen Peeta. Natuurlijk, het was mijn idee geweest maar langzaam begon ik toch te twijfelen. Ik wist niet eens in hoeverre de bessen giftig waren. Misschien was in de mond stoppen en niet doorslikken al voldoende om dood te gaan. En wat zouden we er mee opschieten als we beide dood waren. Was het dan niet beter dat er tenminste nog één zou leven? En wie zou er voor Prim zorgen als ik dood was? Ik kreeg steeds meer twijfel, en ik wist niet op ik het wel kon. Ik was niet het eerlijke oprechte type, iemand om zich zelf op te offeren. Ik wist dat Peeta zonder twijfeling zou leven zou nemen als ik dat aan hem vroeg. Hij zou er niet eens over nadenken. "We kunnen dit" fluisterde Peeta terug en hij keek me bemoedigend aan. "We tellen af, drie twee een." Beide brachten we onze hand met bessen naar onze mond. Maar voordat ik het door had, had ik mijn bessen terug op de grond gegooid. Ik kon het niet. Peeta had zijn bessen wel in zijn mond, en hij keek me met grote ogen aan. Op zijn gezicht was de schrik te lezen, de schrik van hoogverraad. Hij probeerde de bessen nog uit te spugen, maar het was al te laat. Ze waren te giftig. Langzaam zakte hij in elkaar, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet meer voordat hij stierf.

Het ergste was nog wel dat ik geen gevoel berouw toonde of voelde. Natuurlijk had hij ooit mijn leven gered, maar ik de zijne ook. In mijn ogen stonde we quitte. Ik kende hem voor de rest amper. Alles in de arena was een show geweest, een show voor sponsors. Ik had misbruik van zijn verliefdheid op mij gemaakt. Ik wist dat ik zijn gevoelens nooit zou beantwoorden. Dat ik altijd van Gale zou houden. Toch speelde ik mee. Toch kleefde er theoretisch gezien zijn bloed aan mijn vingers. Ik had hem aangezet tot zelfmoord. Ik was zo egoïstisch, ik moest winnen. Nu kon ik nog niet weten dat dit me later op zou breken. Dat ik slapeloze nachten zou hebben, wensend dat ik ook dood was. Dat ik er alles voor over zou hebben om dit moment over te doen, de bessen toch te nemen. Want ik ging de boeken in als een walgelijk iemand. Een verrader, een lafaard. Het gehele Capitool ging me haten, en ik zou nooit meer echt gelukkig zijn.
En toch kon ik op dat moment dat ik hem zag sterven alleen maar blij zijn dat ik nog leefde.
"Gefeliciteerd Katniss, je bent de winnaar van de 74ste Hongerspelen"