Chapter 1.O17

Na een heel aantal keer om me heen te hebben gedraaid en het verband goed en strak vast zit is Cara klaar. Ze zet een stapje achteruit om te kijken of het verband goed zit. ‘Hoe zit het? Voel je de pijn al wat minder dan eerst?’ ik kijk haar aan. Ik sta in het midden van de kamer met mijn armen ophoog. Zo kon ze het verband er goed omheen doen. Langzaam laat ik mijn armen zakken. Meteen merk ik dat de pijn die ik eerst voelde veel minder is. Ik maak een paar bewegingen om te kijken hoe het met de pijn is. Ik buig naar voren, naar achteren, naar links en naar rechts. Ik spring een paar keer en buk een paar keer. De pijn is er nauwelijks meer. ‘Ik voel de pijn nog wel maar het is niet meer zo erg als voorheen. Ik kan nu weer normaal bewegen zonder dat ik erdoor belemmerd word.’ ze knikt en lijkt tevreden te zijn met het antwoord dat ik haar zojuist heb gegeven.

Ik kijk Cara aan. Ze heeft zich omgedraaid en doet alle spullen die ze net heeft gebruikt weer netjes in het doosje dat daarvoor bestemd is. Ik ben haar erg dankbaar voor dit. ‘Bedankt Cara.’ ze draait zich even om met een verbaasde uitdrukking. ‘Oh, het was geen moeite Gazel.’ ze zegt het zachtjes. De kleine rode blosjes op haar wangen waren me ook niet ontgaan. Toch is er iets dat aan me blijft knagen aan dit alles. Zo opeens is ze hier, ik doe verschrikkelijk tegen haar, zet haast heel het team tegen haar op en nog steeds helpt ze me door mijn wonden te verzorgen.

‘Mag ik je wat vragen Cara?’ ze doet het doosje dicht en draait zich vervolgens naar me om. Ik ben ondertussen weer op mijn bed gaan zitten, omdat mijn benen lam waren geworden van het stil staan de hele tijd. ‘Waarom?’ ze kijkt me niet begrijpend aan. ‘Wat bedoel je met waarom? Daar zijn namelijk heel veel versies van.’ ik grinnik zachtjes op haar bijdehante opmerking. ‘Waarom ben je hierheen gekomen? Waarom help je me?’ Ze lijkt even na te denken. ‘Ik ben hierheen gekomen omdat ik nergens anders naartoe kon. Niemand wilde me hebben en mijn oude weeshuis is failliet gegaan een tijdje terug. Kira Seijirou was naar me toe gekomen en bood me aan om hem te helpen. Ik zou samen met andere wezen voetballen en een huis hebben. Eerlijk gezegd sprak dat me heel erg aan dus heb ik meteen ingestemd. Tot nu toe heb ik er nog geen spijt van gehad. En waarom ik je heb geholpen? Eerlijk gezegd omdat ik denk dat je je voordoet als iemand die je niet bent. Ik denk dat iedereen iemand nodig heeft die ze het juiste pad toont, ongeacht wie het persoon is. Aangezien niemand dat hier doet, zoals het erna uitziet, heb ik besloten dat zelf te doen.’ ik ben verbaasd over het antwoord dat ik heb gekregen. Ze sloeg de spijker recht op de kop. Ik kijk naar beneden naar mijn handen. ‘Sorry.’ ‘Waarvoor?’ ‘Voor alles. Ik heb onbewust het team tegen je opgezet omdat vader je bij ons plaatste. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet omdat ik gewoon het team wil houden zoals het altijd al is geweest. Ik wil niet zonder hen spelen maar nu moet een iemand weg, op reserve. Ik hoopte dat ik ervoor kon zorgen dat je weg zou gaan en dat spijt me. Ik mag zo niet denken. Ik moet nadenken over wat het beste is voor het team en je bent zeker een goede aanwinst. Ik zal er dus voor zorgen dat dat allemaal wordt opgelost.’ ‘Bedankt Gazel. En weet je wat, die jongen die dat net zei is een hele andere dan de jongen die steeds met de kille blik op het veld staat.’