Memory Mist

Het warme zand onder Clara’s voeten voelde als een zachte deken en genietend liet ze het tussen haar tenen doorglijden. Ze keek naar de kalme, helderblauwe zee en voelde een golf van voldoening over haar heen gaan. Het strand was een plek waar Clara graag kwam. Het was een afgescheiden stuk strand omringd door rotsen en bomen, waardoor maar weinig mensen van het bestaan afwisten. Soms kwam ze alleen, vaker kwam ze samen met haar gezin.
Vandaag was zo’n dag. Vanuit haar duinpan kon Clara goed zien wat er op het strand gebeurde en ze zag dat haar man Ralph met haar twee zoons was gaan voetballen. Kevin en Nick, een tweeling, waren nu bijna elf jaar oud en nog steeds waren ze onafscheidelijk. Dikwijls hadden ze onderonsjes die zelfs Clara niet begreep. Ze wisten alles, maar dan ook echt alles wat er van elkaar te weten viel.
Ralph was voor de voorjaarsvakantie naar huis gekomen vanuit New York en hun gezin benutte elke dag die ze met z’n allen konden doorbrengen. Hij werkte voor een groot bedrijf en kwam maar eens in de zoveel tijd naar huis. Kevin en Nick waren dan dolgelukkig. Ze kregen cadeautjes uit verre landen, gingen ’s avonds uiteten en mochten dan altijd een uurtje langer opblijven. Ook Clara was altijd blij om haar man weer te zien. Zijn veilige, sterke armen weer om haar heen.
De jongste van het gezin was Lisa, een baby van nog geen jaar oud. Lisa lag tevreden in Clara’s armen te slapen en zacht gemurmel verliet af en toe haar mond. Met een warm gevoel sloot Clara haar ogen en langzaam viel ook zij, net als Lisa, in slaap.

Toen Clara wakker werd wist ze zeker dat ze niet meer op het strand was. Het warme zand was verdwenen en de zilte zeelucht had plaats gemaakt voor een sterke ammoniaklucht. Geschrokken opende Clara haar ogen en tot haar verbazing was ze omgeven door duisternis. In een reflex wilde ze in haar ogen wrijven, maar werd tegengehouden door een paar boeien om haar polsen. Hard rammelde ze met het ijzer en ze schreeuwde om hulp. Het enige antwoord wat ze kreeg, was het geluid van haar eigen echoënde stem.
Verslagen staakte ze haar acties en pas toen merkte ze de stijfheid van haar onderrug en schouders op. Ook haar nek deed pijn en vreemd genoeg voelde ze haar benen niet meer. Voorzichtig tilde ze haar hoofd een klein stukje op en zag tot haar opluchting dat die er nog wel lagen. Ze hadden alleen na het lange stilliggen hun gevoel verloren.
Ver van haar vandaan hoorde Clara het opengaan van een deur. Het piepte hard en met het sluiten klonk er een oorverdovende knal. Toen hoorde ze het geluid van voetstappen, eerst zachtjes, toen langzaam steeds harder. Onbewust brak bij Clara het zweet uit en haar hart begon steeds harder te kloppen. Opeens stopten de zware voetstappen en Clara haalde opgelucht weer adem. Maar ze had te vroeg gejuicht. Er werd een sleutel bij haar cel in het sleutelgat gestopt, omgedraaid en met een zwaai ging de deur open. Een ongelofelijk fel licht scheen naar binnen en snel deed ze haar ogen dicht.
De voetstappen liepen naar haar toe en ze voelde haar bed bewegen. Nieuwsgierig naar de onbekende persoon en zijn handelingen, opende ze haar ogen een stukje. De tranen in haar ogen belemmerden haar beeld en het enige wat ze zag was een wazig silhouet. Ze zag het silhouet iets pakken, waarna ze een korte steek in haar arm voelde. Ze werd slaperig en haar ademhaling regelmatig, totdat ze wegzakte in een diepe rust.

Snakkend naar adem schoot Clara op uit haar slaap. Verdwaasd en gedesoriënteerd keek ze om zich heen. Ze snapte niks van de droom die ze net had gehad. In haar armen lag Lisa nog steeds te slapen en haar rustige ademhaling kalmeerde Clara een beetje. Ze rilde en plots voelde ze hoe koud ze het had gekregen. Clara wilde naar huis en het liefst zo snel mogelijk!
Voorzichtig legde ze Lisa in haar Maxi-Cosi en rillend begon ze het picknickkleed en het eten op te ruimen. Ze stopte alles in een grote strandtas, pakte de Maxi-Cosi op en liep de duinen af. De tweeling kwam haar al tegemoet gerend.
‘Mama! Kijk eens wat we met papa hebben gevonden!’ riepen ze samen in koor en Kevin opende zijn handen om te laten zien wat ze hadden. Het was een zachtroze penhoorn, waarvan het puntje was afgebroken.
‘Wat mooi, zeg. Waar hebben jullie die gevonden?’ vroeg Clara en ze merkte dat haar stem zachtjes trilde. Ralph, die net was aan komen lopen, keek haar vreemd aan. Hij had de onrust in haar stem duidelijk gehoord.
’Die hebben we net in de zee gevonden.’ antwoordde Ralph nog voordat de jongens dat konden doen. ‘Gaan jullie maar vast naar de auto met de tas. Mama en ik lopen achter jullie aan.’
Ze knikten braaf en deden rennend met de tas een wedstrijdje naar de auto toe. Ralph sloeg een arm om Clara heen en kuste haar op haar voorhoofd.
‘Wat is er lieverd? Je kijkt zo bezorgd?’ vroeg haar man en Clara sloot haar ogen. Ja, wat was er eigenlijk met haar, vroeg ze zich af. Waarom maakte ze zich zo’n zorgen om een droom?
‘Het is niets. Ik ben gewoon zo blij dat je weer hier bent. Soms ben je zo lang weg…’ Ondanks dat het een leugen was, was het toch niet helemaal gelogen.
Ralph trok haar dichter tegen zich aan en stilletjes genietend van elkaar liepen ze naar de auto, waar de tweeling al ongeduldig op hen zaten te wachten.
De terugrit naar huis verliep rustig. Thuis aangekomen kookte Ralph en na het eten gingen Kevin en Nick gelijk naar bed. De dag op het strand had ze uitgeput en om eerlijk te zijn, Clara ook. Ze kon niet wachten om op de bank neer te ploffen, maar helaas was de keuken nog een gigantische rotzooi. Verslagen en niet wetend waar ze moest beginnen, stond Clara in de keuken. Na vijf minuten gaf ze het op en liet ze zich vallen op de bank.
‘Je ziet er vermoeid uit. Zal ik je een nekmassage geven, lieverd?’ vroeg Ralph aan Clara en zijn sterke mannelijke handen gleden al over haar huid.
Zachtjes kreunde Clara en ze voelde de haartjes over haar hele lichaam overeind gaan staan. Zijn warme adem in haar nek gaf haar de kriebels. De goede kriebels.
Plots veranderden die goede kriebels in een vreemd gevoel. Ralph duwde zijn duim in Clara’s nek en meteen voelde ze al haar spieren in haar lichaam verlammen.
‘Wat gebeurd er? Ralph! Wat doe je?! Ralph!’ gilde Clara en ze voelde zich misselijk worden. Dit voelde niet goed.
‘Rustig maar. Het is zo voorbij.’ fluisterde hij in haar oor en met die woorden verloor Clara haar bewustzijn.

Opnieuw schrok Clara wakker en opnieuw zag ze vier metalen muren om haar heen. Alleen waren dit niet de metalen muren van eerst. Deze ruimte was groter en twee mannen keken haar geïntrigeerd aan. Haar ogen begonnen te wennen aan de donkere ruimte en plots herkende ze één van de twee mannen. Het was haar eigen man! Het was Ralph!
‘Ralph? Wat doe je?’ vroeg Clara zachtjes. Haar keel deed pijn en ze kreeg de woorden er maar met moeite uit.
‘Ze is het weer vergeten. Het werkt dus. We kunnen naar huis, laat haar rusten en morgen doen we een paar tests.’ zei de andere man en hij trok zijn rubberen handschoenen al uit. Hij stond op het punt de deur uit te lopen toen hij merkte dat Ralph hem niet volgde.
‘Ik kom er zo aan.’ zei Ralph met een donkere toon. ‘Ik moet nog even wat bespreken met onze lab rat.’
De man keek twijfelend, knikte toen toch maar en liep snel de deur uit. Ralph grijnsde en haalde van achter zijn rug een doek vandaan. Nog voordat Clara vragen kon stellen, propte hij deze in haar mond.
’Eindelijk komt de waarheid dan boven tafel.’ grinnikte Ralph. Hij liep heen en weer en keek Clara minachtend aan. ‘Je weet niet hoelang ik je dit al wil vertellen, mijn lieve Clara. Namelijk precies vijftien jaar.’
Vijftien jaar? Dat is zolang we zijn getrouwd… Ralph zag Clara’s ogen groot worden en weer grinnikte hij.
‘Arm schaap. Had je dan nooit wat door? Denk je echt dat een succesvolle man als ik, met zo’n simpel ding als jij zou willen trouwen? Nee, het was geen kwestie van willen. Je had gewoon de perfecte bouw en gesteldheid voor ons experiment.’
Clara had geen idee waar haar man het over had. Alle radartjes in haar hoofd draaiden, maar ze snapte er helemaal niks van. Wat ze wel snapte, was dat ze was gebruikt.
‘Alles in jouw leven was één grote leugen. Ik heb nooit in New York gewerkt en je kinderen zijn niet van mij. Ook zij behoren tot ons experiment.’ zuchtte Ralph genietend. Hij kwam naast haar zitten en streelde Clara over haar wang.
Zo ver als haar vastgebonden lichaam dat toeliet, trok Clara haar hoofd van hem weg. Ze was niet eens boos. Ze was verdrietig en teleurgesteld. De man waarvan ze altijd zoveel had gehouden, bleek nooit van haar gehouden te hebben...
‘Nou, nou. Waar zijn je manieren gebleven?’ zei Ralph en hij trok Clara’s hoofd hard terug. Ze hoorde haar nek kraken en de tranen schoten in haar ogen. Ze wilde het uitgillen, maar de prop hield haar tegen. Ze lag nu in een vreemde, onnatuurlijke kronkel en ze voelde haar tranen over haar wangen lopen.
‘Heb ik je pijn gedaan? Wat jammer nou…’ fluisterde Ralph in haar oor en hij veegde de tranen met zijn vinger weg. ‘Nou ja, we hebben toch niks meer aan je. Ons experiment is al gelukt. Gijs wilde je eigenlijk nog bewaren, maar ik zal zo lief zijn om je uit je leiden te verlossen.’
Ralph draaide zich om en rommelde wat op een tafel. Toen hij zich terugdraaide had hij een spuit met een gigantische naald in zijn handen. Zonder wat te zeggen stak hij het in Clara’s nek en spoot de vloeistof in haar lichaam. Achteloos gooide hij de spuit op de grond.
‘Nu je toch niet lang meer hebt te leven, kan ik je wel vertellen wat ons experiment inhield. Jaren voordat jij in beeld kwam waren we al bezig met het creëren van een onsterfelijkheidsgen. Dit moest worden geïnjecteerd bij een moeder met embryo, maar helaas overleefde of de moeder of het kind het nooit. Jij was ons eerst gelukte experiment.’
Weer streelde Ralph haar wang liefkozend, maar deze keer voelde Clara het niet eens meer. Haar hele lichaam was verdoofd. Ze knipperde niet meer, slikte niet meer. Het enige wat ze deed was ademen en daar liggen.
‘Jij hebt ons maar liefst 13 onsterfelijke kinderen geschonken. Vier tweelingen en vijf gewone kinderen. Kevin en Nick waren de eersten. Prototypes vol met problemen. Ze worden veel te snel oud en we hebben je hersenen dan ook vaak genoeg moeten wissen. Ze zijn namelijk geen elf, maar pas drie.’
Bij die woorden voelde Clara een steek in haar hart. Ze was bedrogen en voelde zich eenzaam. Als zelfs haar kinderen niet degene waren die ze dacht dat ze waren. En voor het eerst in haar leven wilde Clara dood. Ze wilde de verlossende dood tegemoet gaan en alles wat ze zojuist had gehoord vergeten. Maar de vloeistof in de spuit leek de tijd te nemen.
‘Helaas moet ik je nu verlaten. Ik heb een afspraak.’ zei Ralph spijtig, maar ze zag de glinstering in zijn blik. ‘Maar geen zorgen, lang om je druk te maken heb je toch niet.’
Lachend draaide Ralph zich om en liet haar verminkte lichaam alleen achter, waar Clara langzaam en pijnlijk weggleed naar haar dood…