Hoofdstuk nr. 11 - I can't believe it.

Abigail Pov.

Ik was nauwelijks uitgestapt of ik voelde hoe twee armen met een enorme kracht om me heen werden geslagen.
Natuurlijk struikelde ik, verloor mijn evenwicht en viel tesamen met de andere persoon op de grond.
'Dag schàt, alles in orde?' vroeg Chelsey met een big smile op haar gezicht.
'Behalve dat ik zojuist mijn beide benen gebroken heb bedoel je?'
Ik keek haar aan. Iets wat ik niet had mogen doen, want we barsten beiden in lachen uit.
Omdat uiteindelijk de grond toch te koud was, liepen we maar naar binnen.
Daar begroette ik Thomas en Cedric.
We waren allevier direct vrienden geweest vanop de eerste dag, nu al zo'n 5 jaar geleden. En nog steeds waren we beste vrienden.
We praatten even, waarbij Chelsey steeds wanneer Cedric tegen haar sprak een rode blos op haar wangen kreeg. Elke keer als ik dat zag moet ik glimlachen, want ik wist toevallig dat Cedric Chelsey ook leuk vond. Dat had ik ook al verschillende keren gezegt tegen haar, maar ze geloofde me gewoonweg niet.
Tijdens ons gesprekje keken Thomas en ik elkaar veelbetekenend aan. Thomas had me gezegt dat Cedric in de volgende dagen Chelsey mee uit ging vragen en ik hoop dat hij dat vlug zou doen, voordat Chels een andere crush vindt.
Opeens voelde ik een kietel in mijn zij en verschrikt keek ik opzij.
Thomas stond naar me te grijnzen en Chelsey en Cedric waren weg.
'Wat is er?'
Thomas grinnikte.
'De bel is al gegaan, en je staat al heel de tijd naar de deur te staren.'
Ik kon een lichte giechel niet onderdrukken terwijl ik samen met Thomas in de klas ging, waar Chelsey en Cedric al op hun plaatsen zaten.
De glimlach verdween van mijn gezicht terwijl mijn leraar Frans binnenkwam, voor de eerste twee lesuren.
Ik deed zelfs geen moeite om mijn boek open te slaan, sloeg gewoon mijn armen over elkaar en zag dat Thomas hetzelfde deed. Chelsey staarde verliefd uit het raam, terwijl Cedric verveeld kringetjes op zijn blad tekende.
Ik zuchtte, het zou nog lang duren eer het avond was.

Middagpauze
We zaten op ons normale plekje onder de boom. Ongeveer de enige beschutte plek op heel het grasveld van de school.
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Chels en Cedric, die wel héél dicht bij elkaar waren gaan zitten.
Thomas en ik grinnikten naar elkaar, tot ik plots een jongen op ons af zag lopen.
Verlegen kwam hij voor ons staan.
Hij staarde de hele tijd naar zijn schoenen, en had rode blosjes op zijn wangen.
'Wat moet je?' vroeg Thomas spottend.
'Nou euh,... Abigail, ik euh... vroeg me af of euh... ik je nummer mocht hebben? Zodat we misschien eens zouden kunnen afspreken ofzo?'
Hij keek me niet aan, maar staarde naar zijn schoenen. Ik wist dat het hem waarschijnlijk veel moeite had gekost om hier naar toe te komen.
'Sorry, maar ik ben niet echt opzoek... dus...' zei ik rustig, terwijl ik met mijn rug op de grond ging liggen en naar de lucht staarde.
De jongen wist niet hoe snel hij weg moest komen.
Thomas lachte zacht, sloot toen zijn ogen en zei niks meer.
Ik zuchtte. Ik was echt geen bitch zoals iedereen dacht, ik was gewoon echt niet geintereseerd.
Hier op school sta ik bekend bij de jongens als onbereikbaar. In de 5 jaar dat ik hier op school zat was het nog geen enkele jongen gelukt om mijn gsmnummer te weten te komen, behalve Thomas en Cedric dan.
Meisjes dachten dat ik het deed om stoer te lijken, een jongen afwijzen.
Maar ze intereseerden me gewoon nog niet, ik had genoeg aan mijn muziek en vrienden.
En nu was ik zeker niet in de stemming, Bill en Tom waren het enige waaraan ik kon denken.


Vlak na school.
Vanaf de bushalte rende ik naar huis, gooide ik al mijn spullen in een hoek en checkte in de spiegel of ik er redelijk uitzag.
Zwart shortje, zwart topje met een wit er bovenop en zachte, zwarte ballerina's.
Alles zat nog juist zoals vanmorgen.
Ik haalde even mijn vingers door mijn haar, haalde een paar keer diep in en uit en besloot vooral om te blijven herinneren dat het ook maar gewone mensen waren. Dat hielp me om rustig te blijven. Tenslotte had ik ze al eens gesproken, alleen zou het nu een beetje anders zijn.
Dit was mijn plan, dat ik de hele dag als een film door mijn hoofd had laten spelen.;
Ik zou aanbellen, Tom of Bill in die warme outfit zien staan en hun gewoon direct vertellen wat ik wist, daar aan de deur. Zo zouden ze nog altijd zelf kunnen beslissen of ze me binnen lieten of niet.
Met een kalm gezicht liep ik naar buiten en belde aan.