SOTM: mei 2015

Wat valt er eigenlijk allemaal te vertellen over jou.
Het leerzame dat jij allemaal aan ons te vertellen hebt?
Het zou mij verbazen als het al helemaal niet fout is gegaan voordat wij in de buurt kwamen.
Toch vertel je altijd de nuttige informatie die wij nodig hebben.
Het zou mij niet verbazen als iedereen vergeet dat jij eigenlijk bestaat.
Niet dat het velen uitmaakt dat jij er bent.
Alleen, in een hoekje, van iets wat de natuur heeft geschapen.
Het betekend dat je een eigen huis hebt. Een eigen plek. En dat betekend al dat je veilig bent.
Dat is het enige wat voor mij telt.

‘Vertel maar eens, waar heb je hem verborgen?’ Ik ben niet van plan iets te vertellen, dat staat al vast.
Het is ook nergens voor nodig. Zijn leven is belangrijker dan het mijne.
‘Het gaat jullie niks aan.’ Het is lang genoeg voor hen om het te begrijpen. In ieder geval dat lijkt mij.
Ondertussen word ik meegesleurd aan de ketenen richting een grot.
Wat voor grot is dat nou eigenlijk?
Een simpele grot waar andere ook aan de muur geketend worden. Meer niet.

Zou je verbaasd zijn, als ik zeg dat ik je altijd zal missen als jij vertrekt?
Ik wil niet dat ik zomaar alleen achterblijf.
Al de wijsheid die verloren zou gaan alleen omdat jij er niet meer bent, is niet wat ik wil, niet wat de mensen willen die nog om jou geven.

Een dag later wordt iedereen die zich in deze grot bevindt bezocht .
Alweer vragen ze dezelfde vraag. Ik moet vertellen waar mijn vriend zich bevindt. Ik vertel ze precies wat ik de vorige keer verteld heb.
‘Het gaat jullie niks aan.’

De vriendschap tussen ons gaat verder dan vrienden, verder dan familie. Iets wat niemand ooit begrijpen kan.

Na mijn vrijlating wandel ik voorzichtig naar mijn vriend. Mijn enige vriend die ik echt kan vertrouwen.
Maar er is iets veranderd aan mij. De wonden die langs mijn armen lopen, de wonden die over mijn gezicht lopen, komen niet omdat ik simpel gevallen ben. Tijdens het gevangenschap hebben ze mij zwaar toegetakeld. Alleen maar om te weten waar mijn vriend is, maar wie is er dan te ver gegaan?
De mensen die mij hebben gevangen, om te weten waar mijn vriend is? Of ben ik te ver gegaan, doordat ik het niet verteld heb?
‘Ik heb je al een tijdje niet gezien. Had je het druk?’ Ik ben ernstig verwond, en hij vraagt of ik het druk heb. Dat is niet echt iets wat je dan gaat vragen, toch?
‘Ik had het druk.’ Mijn antwoord is maar kort. Lange zinnen kan ik toch niet uitbrengen. De pijn is nog steeds overal te voelen.
‘Waarom heb je zoveel moeite gedaan?’ Langzaam kijk ik omhoog, omhoog naar de ogen die bezorgd naar mij kijken. Weet hij, dat ik gevangen genomen ben? De tranen lopen over mijn wangen zonder echt te weten waarom dit gebeurt.

Kan je het begrijpen? Zover gaan terwijl het maar een vriend is? Een vriend die je alleen een wijze raad geeft? Of is er meer?
Tuurlijk is het meer. Hij is uniek. Uniek in alle verschillende manieren die je je maar kan voorstellen.
Zijn veiligheid is het belangrijkste, belangrijker dan wat dan ook. Zonder hem is er geen leven.

‘De pijn die jij hebt geleden, was niet nodig geweest. Was meteen naar mij toe gegaan. Dan had ik verteld dat je mij moest verraden. Als ze er weer om vragen, vertel ze dan dat ik hier ben. En dat ik op ze zal wachten.’ Terwijl ik in zijn ogen kijk, probeer ik in mijn gedachten voor te stellen hoe het is om je eigen vriend te verraden.
‘Ik wil jou niet verraden, er moet een andere manier zijn. Daar geloof ik in!’ Ik kijk naar de glimlach van mijn vriend. Hij is vast blij dat ik dit zeg zoals ik het zeg. Hij wilt niet in de problemen raken. Maar hij weet dat ik het niet overleef, als ik het niet doe. ‘Doe het, alsjeblieft. Ik wil niet dat jij nog meer zal lijden vanwege mij. Zo hoort het niet te gaan. Nu ben ik degene die voor jou zal lijden. Daarom moet jij mij verraden, snap je dat?’

Je moet wel begrijpen dat alles waar ik voor kies alleen maar een keuze is. Het is geen advies. Het is niet dat je zomaar alles moet gaan nadoen, bij een vriend die je toevallig hebt.
Wat ik eigenlijk doe is precies wat mijn vriend zegt. Hem verraden, zodat hij lijdt, lijdt voor mij.

Drie dagen later wandel ik weer naar mijn vriend. Maar hij is niet op de plek waar hij normaal is. Hij zit niet meer op de plek waar hij normaal zit. Het was leeg in zijn huis, zijn plek.
Het leger dat met mij mee is gekomen, komt niet veel later naar binnen. Ze schreeuwen, ze schreeuwen omdat ze denken dat ik hen verraden heb. Maar dat is niet zo. Dit is de plek waar mijn vriend woont. Ik zak neer op de grond. De tranen die over mijn wangen rollen, van woede, en angst.

Iedere vriend maakt wel eens een fout. Niemand is perfect, ook je beste vrienden niet.
Daarom is het moeilijk om te kijken of je de goede, perfecte vriend hebt gevonden.
Die kans is klein, zo klein dat je maar moet leven met wat je hebt.
Het verdriet dat je hebt gaat vanzelf over. Het waait vanzelf in de richting die jij hebben wilt.
Daar moet je alleen vertrouwen in hebben. En soms, moet je simpel alleen wachten.

Mijn vriend, een draak die ik niet vergeten kan, is vertrokken zonder mij. Hij heeft mij verraden en daar kan ik niks aan doen.
Toch hoor ik in de verte een geluid. Een schreeuw die ik liever vergeten wil. De warmte die opeens opkomt. De vlammen die de grot binnen komen, maar mij niet raken. Mijn vriend is terug gekomen, terug gekomen speciaal voor mij.
Mijn angst, mijn woede verrast het leger alleen maar meer.
Daarom is hij mijn vriend. Ondanks de fouten weet hij altijd wat goed voor mij is.
Het leger dat vermoord is, speelt geen rol meer in mijn leven. Het enige wat nu nog telt is de vrijheid.
Mijn vriend loopt naar mij toe.
‘Dank je.’ Hij bedankt mij, maar voor wat?
‘De moeite die jij voor mij nam is groot en ik bedank je daarbij. Het spijt mij dat het zo moet lopen.’
De draak wandelt mijn kant op, het gestamp van zijn poten op de stenen grond is duidelijk te horen.
Het gehijg waarvan de warmte mijn kant op komt.
‘Wat doe je?’ Mijn vriend wandelt zomaar dreigend op mij af.
‘Je doet best wel eng…’ Hij maakt zich klaar om zijn adem over mij uit te blazen.
‘Je bent ook niet meer nodig.’ Het laatste wat ik hoor is het geluid van het vuur dat mij verbrand tot as.