The orphan girl hoofdstuk 39

Vlak voor het bos stegen ze af.
“Dit bos is ziek.” Helena moest Bilbo gelijk geven.
“Vroeger was het minder donker, toch langs de kant die ik ervan zag.” Ze keek toe hoe Gandalf het bos in ging en bij een standbeeld terug deinsde.
“Gloin, laat dat paard nog niet los! Ik heb het nog nodig.”
“Gandalf?,” vroeg Bilbo.
“Blijf op het pad, verlaat het niet. Ik ben ergens anders nodig.” Helena zuchtte en nam een deel van de bagage op haar rug terwijl Gandalf opsteeg.
“Wacht op mij bij de ruïnes van Dale.” Hij spoorde zijn paard tot rennen aan.
“En blijf op de paden!” Bilbo zuchtte.
“Hij is een tovenaar, hij komt wel terug,” Sprak Helena hem bemoedigend toe. En met die woorden aangevuld met lichte twijfels liep ze het woud binnen.

“Deze kant op.” Thorin leidde de groep de weg die hij dacht dat de juiste was.
“Ik denk eerder dat het rechtdoor is! Elfenwegen hebben de gewoonte om meteen naar hun doel te gaan, behalve in de woonplaatsen zelf.” De dwerg haalde zijn schouders op en liep verder.
“Deze misschien niet.” Helena zuchtte.
“Oké dan maar als we fout zitten is het niet mijn fout.”
Uren liepen ze door het bos.
“Ik zie de brug! Denk ik, hij lijkt wat kort.” Thorin rende de richting op die Helena aanwees. Ze kwamen aan bij een in twee gebroken brug. Thorin keek nors naar het kapotte geval.
“Hij is inderdaad aan de korte kant. Zoek een weg over de rivier!” Iedereen verspreide zich in groepjes van twee of drie. Helena ging met Bilbo en Thorin mee. Uiteindelijk vonden Kili en Fili een manier.
“Hierheen! Hier zijn de takken dik genoeg om erover te klimmen.”
“Stuur de lichtste eerst!” Balin keek Bilbo aan.
“Bilbo!”
“Wacht! Ik zal wel gaan, ik kan beter klimmen.”
“Samen?” De hobbit leek vrij zeker van zijn zaak.
“Oké dan.”
Door de pijn in haar hand ging het klimmen moeilijker dan verwacht maar uiteindelijk kwam ze zonder kleerscheuren over. Ze zag Bilbo dromerig naar het water kijken, hij schudde zijn hoofd en klom verder.
“Iets is niet juist,” Zei hij tegen Helena
“Blijf waar je bent!,” Riep hij naar de dwergen aan de overkant. Alleen waren ze niet langer meer aan de overkant, eerder halverwege de rivier. De eersten kwamen al aan toen Bombur halverwege in slaap viel. Met een plons viel hij in het water. Thorin greep de dikke dwerg bij zijn schouder voor hij verdronk. Helena klom terug de bomen in en greep de andere schouder. Samen trokken ze hem aan land.
“En nu?,’” vroeg Bofur bezorgt.
“maak takken aan elkaar vast, we dragen hem afwisselend.” En zo ging de groep verder. Tegen het einde van de dag liep Helena met haar arm op Bilbo’s schouder. Door de pijn was ze helemaal verblind en strompelde ze maar wat mee. Thorin had haar al verboden Bombur te dragen. Even moest Helena zich alleen redden terwijl Bilbo in een boom klom om te zien waar ze waren. Plots hoorde ze lawaai van schreeuwende dwergen en wapengekletter. Angstig bleef ze ter plekke staan, ze voelde en klein prikje en daarna niets meer.