Rpg deel 3

De Doctor knikte met zijn vingers en de deur van de TARDIS sloot achter Liz. Hij was een held in zijn gevoelens te onderdrukken, anders had hij haar allang in zijn armen genomen en plat gedrukt of ze het nou wilde of niet. Hij ging met zijn hand daarna door zijn haar en hupste door naar het paneel op zijn blote voeten. Hij zou dadelijk wel weer zijn andere kleren aantrekken, nu moest hij hen weer terug brengen naar Liz haar tijd. Hij kauwde zachtjes op de binnenkant van zijn wang en keek vanuit zijn ooghoeken naar Liz terwijl zijn vingers aan de knoppen van het controle paneel zaten. Toen Liz sprak beet hij hard op zijn lip en had hij het gevoel dat zijn eigen harten braken. Hij fronste een beetje en zijn mond stond een beetje open. Hij stopte met alles wat hij aan het doen was en liet zijn hoofd hangen. "Je moet het een en ander weten als je met mij reist Elisabeth.." zei hij schor en draaide zich toen naar haar toe en liep met grote passen in haar richting en sloeg zijn armen om haar nek heen. "Maar het belangrijkste is, nobody and I really mean nobody gets left behind." fluisterde hij tegen haar oor en drukte een kusje op haar kruin. Hij hoorde haar hart nog kloppen. De arme meid. De Doctor was inmiddels aan dat soort avonturen gewend, maar het duurde even voordat zijn companions ook wel een beetje eraan gewend waren. Hij zuchtte diep en wreef over haar zachte blonde lokken, wetend dat deels loog tegen Elisabeth, maar het moest. Hij liet niemand achter zonder goede reden, het deed hem altijd veel pijn. Hij schudde de gedachten snel weg, hij zal Liz nooit achterlaten, nooit. Rule number one; the Doctor lies.

De deuren van de Tardis sloten achter Elisabeth toen de Doctor in zijn vingers knipte. Ze bleef op haar plek staan terwijl ze naar de Doctor keek die naar het paneel toe liep. Wachtend totdat hij iets zou zeggen, ook al was het maar iets. Het een en ander weten over aliens, dacht ze meteen. Maar toen hij naar haar toe liep en zijn armen om haar heen sloeg, gingen haar muren weg. Ze liet haar hoofd rusten op het witte hemd dat hij aan had en probeerde rustig te worden, naar haar hartslag te luisteren totdat die rustig werd. er verscheen een kleine glimlach op haar lippen toen ze zijn stem bij haar oor hoorde. 'Dat is goed om te horen.' Op de een of andere manier, stelde het haar wel een beetje gerust. Ze voelde hoe haar hartslag weer op zijn normale tempo was, de adrenaline die langzaam weer wegtrok. Elisabeth zou natuurlijk niet in het diepe springen, maar ze zou weten dat als ze er in viel - hij haar terug zou halen. Dat was iets waar ze hopelijk op kon vertrouwen.

tijdsprong DOOOOOWEEEEEDOOOOOO
_____________________________

De Doctor trok met een idiote grijns op zijn lippen aan de hendel en het vertrouwde geluid van een landende TARDIS vulde de omgeving. Hij lachte luid en rende met zijn lange benen om het controle paneel heen. Er waren inmiddels een paar weken voorbij gegaan sinds het incident met Lilith, weken in het leven van Elisabeth tenminste. De Doctor kon zijn glimlach bijna niet van zijn gezicht af krijgen en hij vond het geweldig dat ze met hem ging reisde, want hij wilde niet alleen zijn. Hij kon het gewoon niet aan om alleen te zijn, ook al zou hij het niet laten merken. Hij wilde gewoon graag iemand hebben tegen wie hij kon zeuren, wie hij kon vervelen, wie hij versteld kon laten staan, maar afscheid hoorde daar ook altijd bij en dat was dan weer een heel groot minpunt. De TARDIS was geland en de Doctor hupste vrolijk naar de deur van de TARDIS toe en gooide ze open. Een frisse wind woei door zijn haren en hij trok zijn donkerbruine pak recht. "Ah, perfectly in time for tea." zei hij en hij stapte naar buiten. "Come on hurry up, Liz." riep hij en hij hield zijn arm zo, zodat zij de hare erdoor heen zou kunnen steken. In zo'n korte tijd was Elisabeth al zo belangrijk voor hem geworden. Ze liet hem glimlachen, uitsloven en idioot hard lachen, maar dan nog harder dan zijn vorige companions bij hem hadden gedaan. "By the way, I invited some old friends of mine over." Hij dacht even aan het idiote paar wat ook door de tijd reisde. Hij had ze al een lange tijd niet gezien, hij hoopte dat ze er konden zijn, want ze zouden Elisabeth vast geweldig vinden, hij wist het wel zeker.

Eigenlijk was de Doctor een groot deel van de tijd een groot kind, alleen een heel slim groot kind. Elisabeth had geen idee hoelang geleden het was dat ze die avond de Weeping Angels in het museum had gezien, maar het voelde als maanden. De Doctor was geen vreemdeling meer voor haar, hij was één van de beste vrienden die ze ooit heeft gehad - maar dat zou ze nooit hardop zeggen. En als ze het niet zou zeggen, merkte hij het echt wel. 'Coming.' Zei ze, ze nam een sprintje om het paneel heen naar de deuren van de TARDIS waar hij op haar stond te wachten. Ze kwam naast hem staan en stak haar arm door de zijne heen. 'Old friends?' Herhaalde ze hem terwijl ze samen de TARDIS uit liepen. De TARDIS was geland in het kleine tuintje van Elisabeths huis, het voelde vertrouwd aan op na al die tijd weer terug in haar eigen tijd te zijn - bij haar eigen huis. Ze stopte met lopen voor de achterdeur, ze draaide zich om naar de Doctor en keek hem recht aan. 'You're not inviting aliens to my house.' Zei ze doodserieus voordat ze zich weer naar de deur toe draaide. Ze haalde de reservesleutel uit de hangplant die naast de deur hing. Ze blies de aarde van het zilveren sleuteltje af voordat ze 'm in het sleutelgat stak. De achterdeur klemde altijd een beetje, dus moest ze er tegen aan duwen voordat hij open ging.

De Doctor grijnsde breed toen ze haar arm door de zijne haalde en de Doctor liet Elisabeth hem leiden. Hij was nog nooit bij haar thuis binnen geweest, nou ja, hij was niet verder geweest dan de deuropening. Hij lachte luid en keek haar grijnzend aan. "Oh they aren't aliens, they are far worse." grapte hij en hij keek toe ze de sleutel uit de hangplant pakte en deze in het sleutelgat stak. Hij stopte zijn vrije hand in zijn broekzak en keek omhoog naar het huis en toen weer terug naar Elisabeth, waarna hij naar binnen stapte via de achterdeur. "Lovely place." zei hij goedkeurend terwijl hij rond keek, ook al was het alleen maar de ruimte die aan de achterdeur grenst, maar nog steeds. Hij likte langs zijn lip en zijn ogen gleden weer naar Liz. "Is je familie thuis?" vroeg hij daarna en hij kantelde zijn hoofd een beetje en leunde tegen de wasmachine. Hij hoopte dat de twee mensen die hij had uitgenodigd het konden vinden, want ook zij kwamen soms op verkeerde plekken terecht terwijl ze reisden. De Doctor grinnikte luid bij het idee. De man had ooit een keer verteld dat ze vast kwamen te zitten in de Derde Wereldoorlog, niet zo'n pretje. Hij fronste een beetje, aangezien er wat gepraat kwam uit de rest van het huis.

Zodra de Doctor binnen was, ging Elisabeth weer naar buiten. Ze deed de sleutels terug in de pot van de hangplant, ze probeerde het zonder haar hele hand in de aarde te steken - maar anders zou die zo voor het grijpen liggen, dus zat er wel wat aarde op haar vingers. Ze klopte het af aan haar broek voordat ze terug naar binnen. Ze keek fronsend naar de Doctor toen hij begon over het huis. 'Als je dit al mooi vindt, moet je de woonkamer eens zien.' Zei ze terwijl ze naar hem lachte. Ze was nieuwsgierig naar de vrienden die hij had uitgenodigd, of zij ook met hem mee hadden gereisd. Ze gokte van wel, hoe zou hij ze anders kennen? Of beschouwen als vrienden. 'Als het goed is, zijn ze gewoon thuis.' Elisabeth liep naar de deur toe die naar de woonkamer leidde. Ze pakte de deurhendel beet en gooide de deur open. Ze had verwacht haar broer Isaac en oom Luke gewoon op de bank te zien, gamen of eten. Maar het was het tegenovergestelde. De woonkamer was gehuld in ballonnen en slingers, op de bank zaten wat vrienden van Isaac en ze zag in de keuken Luke met twee van zijn vrienden. Meteen trok ze de deur dicht en draaide ze zich om naar de Doctor. 'What day is it?'

De Doctor liet de wasmachine los en draaide op de hak van zijn converse om, om achter Liz aan te lopen. Zijn handen gleden in zijn zakken en hij knikte een beetje en hij hoofd knikte nog een beetje door zoals zo'n poppetje achter in veel auto's. Hij zoog zachtjes op zijn onderlip en keek rond en zijn ogen gleden naar Elisabeth die de deur naar de woonkamer opende. Hij wilde achter haar aan naar binnen lopen, maar ze gooide meteen de deur weer dicht en keek hem aan, lichtelijk geschokt. De Doctor trok een denk gezicht en zijn wenkbrauwen kwamen wat dichter bij elkaar en zijn ogen werden wat kleiner. "Wait a moment." zei hij en hij keek toen op zijn horloge waarop de tijd steeds mee veranderde, erg handig voor een tijdreiziger zoals de Doctor. Hij maakte een klakkend geluid met zijn mond. "19 february, why?" zei hij toen, likte langs zijn lip en hij keek haar aan met zijn bruine kijkers, doordringend. Hij stopte zijn handen weer in zijn zakken en bewoog een klein beetje op en neer op zijn hakken. Hij was nieuwsgierig waarom ze nu weer zo deed. Zaten er mensen die ze niet kende in de kamer of misschien waren de twee gasten er al die hij had uitgenodigd. Maar het klopte niet helemaal. Hij kende haar al een tijdje en alles wat ze deed vond hij zo leuk om te zien en ze was ook een uitdaging voor hem, op een goede manier. Een hele goede manier. Hij had weer een glimlach op zijn lippen.

In Elisabeths eigen woonkamer was er een feest, waarschijnlijk een verjaardagsfeest te zien aan de ballonnen - ze hingen bijna nooit ballonnen op - en ze wist niet eens wiens verjaardag het was. Negentien februari, ze wist meteen voor wie het feest was zonder na te denken. 'You idiot!' Zei ze en ze gaf hem een lichte tik tegen zijn hoofd aan. 'It's my brothers birthday!' Ze had niet eens een cadeau voor Isaac, hoe kon ze nou nu naar binnen gaan zonder cadeau? Ze schaamde zich nu al dood, en ze was nog niet eens in de woonkamer. Zonder iets te zeggen tegen de Doctor, deed ze de deur naar de woonkamer weer open en liep naar binnen. Ze hadden hen blijkbaar niet gezien, anders waren ze allang de wasruimte in gegaan. Maar nu ze de kamer in liep, zag ze Isaac al haar kant opkijken. Ze had niet echt een idee hoelang geleden het was voor hen dat ze elkaar hadden gezien, maar voor Elisabeth waren het weken geweest en ze had hem zo gemist. Er verscheen een brede lach op zijn gezicht, net zoals op die van Liz. Ze liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. 'Gefeliciteerd!' Zei ze terwijl ze hem los liet.

De Doctor keek verontwaardigd naar Liz, niet snappend waar het over ging toen ze hem tegen zijn hoofd een tik gaf, maar toen ze uitleg gaf kwam er een overdreven 'ooh' uit zijn mond. Een grijns sierde zijn mond, hij vond verjaardagsfeestjes altijd leuk. Vooral als er taart is, taart vond hij heerlijk. Als een brave hond volgde hij Elisabeth de woonkamer in en hij kreeg een paar vreemde blikken en nogal gênant had hij zijn handen weer zijn broekzakken gestopt en zijn ogen keken rond, oogcontact vermijdend, op zoek naar taart en of de thee. Hij wiebelde op zijn hakken en maakte per ongeluk oogcontact met de man die waarschijnlijk Elisabeth's oom Luke was. Hij haalde zijn hand uit de zak en maakte en kleine zwaai bewegen met zijn hand en trok zijn wenkbrauwen lichtelijk op. "I am the Doctor by the way." zei hij en de awkwardness droop van zijn stem af. Hij trok zijn jasje recht en ging toen op de bank zitten en gooide zijn linker been over zijn rechter. Toen schoot hem te binnen dat hij twee van zijn vrienden had uitgenodigd. Crap. Niet zo slim. Hij beet hard op zijn lip en het was overduidelijk dat er wat was, aangezien hij half omhoog was gesprongen en hij ging snel weer recht zitten en zijn ogen gleden langs de verschillende gezichten. "Gefeliciteerd Isaac." zei hij toen Liz hem los had gelaten en hij grijnsde klein naar het jongere broertje van Liz.

Isaac keek naar de Doctor die op de bank was gaan zitten en weer naar Elisabeth. 'Dank je.' Zei hij tegen de Doctor. 'Een vriend?' Vroeg hij plagend aan Elisabeth, met die belachelijke grijns van hem. Ze gaf hem een por met haar elleboog, maar niet te hard. 'Shut up.' Liz liep al naar de keuken toe die open was aan de woonkamer, waardoor ze nog steeds de Doctor, Isaac met twee vrienden van Kevin en nog twee van Luke. Maar voordat ze in de keuken kwam, ging de deurbel. 'Verwacht jij iemand?' Vroeg Luke vanaf de keuken. Eerst wilde Liz nee zeggen, totdat ze zich herinnerde dat de Doctor zijn vrienden had uitgenodigd. Ze hoopte maar dat ze niet de verjaardag van Isaac zouden verpesten. Of in de problemen brengen. Ze liep door naar de deur, ze zag dat ie niet op slot zat dus kon ze 'm gewoon open maken. Voor de deur stonden twee mensen, een donkerharig meisje en een man. 'Hello.' Zei Liz, een beetje twijfelend. Maar de twee zagen er niet uit als aliens. Ze dacht dat ze gewoon naar binnen zouden lopen, maar ze hadden blijkbaar hun manier van voorstellen. 'Hazel-' Een korte pauze 'And Jack. At your service.'

De Doctor knikte naar Isaac nadat hij hem had bedankt met een kleine glimlach en zijn ogen gleden weer naar Elisabeth, die haar broertje een mep had verkocht vanwege een vage opmerking van hem waarvan de Doctor niet helemaal begreep wat er raar aan was. Hij was toch een vriend? Toch? En op dat moment klonk de bel door het huis heen. De gedachte was als sneeuw voor de zon weg en hij grijnsde breed. Ze waren er. Nieuwsgierig keek de Doctor in de richting waar Elisabeth zojuiet heen was gelopen om de deur open te maken. Hij was benieuwd of ze veel veranderd waren want ze hadden elkaar al een tijd niet meer in het echte leven zo gezien. Hazel en Jack maakte beide een kleine buiging uit beleefdheid en liepen toen naar binnen. Jack glimlachte een beetje zwoel naar Liz, wat voor hem de normaalste zaak van de wereld was en hij liep door naar de woonkamer zonder wat te zeggen. "Where is the Do- Ah there he is!" zei Jack lachend en liep naar de Doctor toe die op was gestaan en ze sloegen hun armen kort om elkaar heen. Hazel keek naar het blonde meisje en glimlachte een lichtjes. "Lovely house." zei ook Hazel die op haar lichtelijk versleten laarsjes verder naar binnen liep. "Ah! Hazel, dear. You look absolutely incredible." zei de Doctor en Gaf toen ook haar een knuffel alleen deze duurde langer en werd zo'n soort bearhug. Nu was het de familie die er awkward bij zat.

Elisabeth duwde de voordeur zachtjes in het slot. Vanaf haar plek bij de deur, keek ze via de opening naar de woonkamer naar de Doctor en zijn vrienden Hazel en Jack. 'Dank je.' Zei Liz tegen het donkerharige meisje die verder de kamer in liep naar de Doctor die net Jack had losgelaten. Ze zag Jack haar kant opkijken, ze glimlachte naar hem om niet onbeleefd te zijn. Ze verwachtte gewoon een glimlach terug, maar ze kreeg een glimlach én een knipoog. Daardoor verscheen er echt een lach op haar gezicht, maar ze keek alweer naar de Doctor die Hazel een knuffel die veel langer duurde dan een normale knuffel zou. Iedereen was nogal stil geworden, kijkend naar de gasten die Elisabeth - soort van - mee had genomen. 'Who wants pie?' Vroeg ze uit eindelijk terwijl ze via de woonkamer naar de keuken liep. Ze pakte een mes uit het houtenblok en snee de taart al aan. 'Graag.' Zei Kevin die de keuken in liep en een bord pakte waar Liz het stuk taart op legde. 'Thanks.' Zei hij voordat hij weer de woonkamer in liep.

De Doctor liet Hazel los en legde zijn handen op haar schouders en glimlachend keek hij in haar groenige blauwe ogen. Elke keer was ze steeds meer een vrouw geworden. De eerste keer toen hij haar ontmoette was ze nog jong en was ze nog een groentje en liep ze de hele tijd achter Jack aan, maar hoe ouder ze werd hoe vrouwelijker ze eruit zag en hoe meer ze naar de voorgrond kwam en ze ook regelmatig Jack uitdaagde. Zijn ogen keken even langs de jonge vrouw en landen weer op Jack die hem waarschuwend aan keek en de Doctor liet zijn handen van haar schouders afglijden. Hij wilde nog wat zeggen tegen Jack, maar toen vroeg Elisabeth wie er taart wilde en natuurlijk wilde de Doctor dat en hij liep snel achter de jongeman wiens naam hem was ontschoten aan de keuken in. Hij keek nog even over zijn schouder en zag dat de twee Time Agents zijn plek inpikten. Ze hadden ook beide een Vortex Manipulator, waarmee ze door de tijd konden reizen en zo ook af en toe binnen wandelden bij een avontuur van de Doctor. Ook zij kwamen vaak in gevaar, maar overleefde het altijd, of in Jacks geval bijna altijd. Hij had ze al een lange tijd niet meer gezien, te lang, zelfs voor hem. De Doctor keek weer naar Elisabeth en hield zijn hoofd een beetje schuin en zijn blik ging voor een kleine seconde naar de taart en toen weer terug naar Liz. "Do you like them so far?" vroeg hij toen, aangezien hij zelf ze uit had genodigd en het ook zijn vrienden zijn en hij vond het belangrijk dat ook Liz ze aardig vond, want het was Liz. Liz was belangrijk. "First impression?"

Terwijl Elisabeth nog een stuk taart op een bordje legde, keek ze naar de Doctor met het meisje Hazel. Hij had haar net losgelaten - nou ja, hun omhelzing was afgebroken. Maar de Doctor had haar nog steeds vast bij de schouders. Ze haalde uit de la een vork en legde die op het bordje voordat ze 'm gaf aan Chris, een vriend van Luke. Achter hem, was de Doctor gaan staan - wachtend op zijn beurt voor een stuk taart. Hij was de laatste die was gekomen, dus hoefde ze nog maar één stuk van de taart af te snijden. 'First impression.' Herhaalde ze hem, ze moest nadenken over haar woorden. Ze wilde niemand beledigen. Niet dat ze hen uit ging schelden, maar ze wilde het zo zeggen dat het verkeerd opgevat kon worden. 'They're okay, I think. Didn't talk to them yet, so it's hard to say something. But they seem quite nice.' Zei ze uit eindelijk. Ze legde weer een stuk taart op een bord, waar al een vork op lag. Ze legde het mes op de schaal waar de taart op was neergezet. Ze draaide zich naar de Doctor toe en glimlachte naar hem. 'Hey Luke.' Zei ze terwijl ze het bordje aan hem gaf. Liz' oom was de keuken ingelopen om drinken uit de koelkast te pakken. 'He.' Antwoordde hij kort, maar hij draaide zich naar haar en de Doctor om toen hij zijn drinken had. 'Nice.. friends.' Zei hij, met de nadruk op vrienden. Hij had een spottende lach op zijn gezicht, waar ze zich altijd zo aan irriteren en dat wist hij best.

De Doctor glimlachte en pakte het bord met het stuk taart aan. Hij knikte kort en nam toen een hapje van de taart, die verdomd goed was. "Well, they can be a bit odd, but they are not from... here you know." Hij merkte dat Luke de keuken in kwam lopen en dus zei hij niet dat ze uit een compleet andere tijd kwamen, hij wilde niet meteen iedereen bang maken. Hij was zelf al raar genoeg en dan waren Jack en Hazel er ook nog. De Doctor glimlachte vriendelijk naar Luke en knikte naar hem als een begroeting en zijn vorkje sneed nog een stukje taart af en stopte het in zijn mond. De spottende toon waarop Luke 'friends' zei, stoorde de Doctor niet, hij had al vaak zat zoiets gehoord, maar dat weerhield hem niet om iets terug te zeggen. "You should be happy that they didn't bring their guns, because they almost always carry them around. Voor het geval dat hè." zei de Doctor alsof het de normaalste zaak van de wereld was en hij keek van de man met de naam Luke en de donkere krullen en het stoppelbaardje, die hem nogal vreemd aankeek en toen naar Liz. Hij nam weer een hapje van zijn taart.

Elisabeth rolde met haar ogen toen hij begon dat ze niet van hier waren. 'Yeah, I understood that.' Zei ze nog tegen hem. Luke was niet de oudste oom die je kon hebben, hij was begin dertig - Liz en hij scheelden iets van veertien jaar en dat klinkt veel, maar het scheel een hoop. Dat betekende alleen maar meer irritatie, want hij was net zo volwassen als Isaac. Toen de Doctor over wapens begon, keek ze hem met de dodelijkste blik die ze kon hebben aan. Hij begon toch niet serieus over wapens tegenover haar oom? Die had nooit wat met geweld, behalve met schietspellen. 'Well I did bring my gun.' Jack was de keuken ingelopen en hij had gehoord wat de Doctor zei. Ergens was het grappig geweest, dacht Liz. Als het niet bij haar familie thuis gebeurde. 'You are really funny.' Zei ze sarcastisch tegen de twee voordat ze de keuken uit liep naar Hazel die in de woonkamer stond. Ze hoopte maar dat Hazel het niet bij haar familie zou laten lijken alsof ze in een gang zat.

De Doctor moest moeite doen niet in lachen uit te barsten toen Jack binnen kwam lopen en zei dat hij wel zijn wapen mee had alsof het niets was. Jack had zijn idiote grijns op zijn gezicht en Luke liep rood aan, niet helemaal zeker of hij nu bang of kwaad moest worden. "How many times do I need to tell you, you are not supposed to bring your gun?" zei de Doctor op een hele slechte strenge toon, aangezien hij Jack niet normaal aan kon kijken, want Jack keek op zo'n Jack manier die niet te beschrijven viel. Hoe kon Hazel met hem omgaan? Jack trok een van zijn wenkbrauwen op. "Just as many times we got attacked after you said that." kaatste Jack terug en de Doctor grinnikte even en trok zijn wenkbrauwen op. Jack had een punt. Zijn ogen keken opzij en zagen hoe Luke weer terug de kamer in liep en de Doctor wilde vrolijk naar Elisabeth kijken, maar die was blijkbaar ook alweer naar de kamer gelopen, waar Hazel Jack zijn gedrag weer goed aan het praten was, blijkbaar was zijn pistool zichtbaar geweest toen hij richting de keuken liep. De Doctor ging met zijn bord met taart tegen de muur hangen en zijn ogen gleden naar het blonde meisje Elisabeth en terwijl hij een hap taart in zijn mond deed gingen zijn mondhoeken een beetje omhoog. "He can be a real asshole, like seriously." vertelde Hazel vrolijk. "En soms vraag ik me af waarom ik nog steeds met hem om ga, maar dan geeft hij me weer redenen waarom ik niet zonder hem kan, echt irritant." Het was wel waar. Sinds Hazel samen ging werken met Jack konden ze niet meer zonder elkaar.

Tijdsprong - Iets later.
--
Iedereen bleek de vrienden van de Doctor geweldig te vinden. Ze waren grappig en hadden genoeg verhalen te vertellen als mensen naar ze luisterden, maar Elisabeth had er voor kunnen zorgen dat Hazel de verhalen net zo zou vertellen dat je nooit zou kunnen weten dat het in een andere tijd plaats was gevonden. En als ze toch op het punt stond iets verkeerds te zeggen, legde Jack de hele tijd zijn hand voor haar mond met zo'n flirterige lach op zijn gezicht. Elisabeth zat op de leuning van de bank, omdat Hazel, Jack en Kevin er al met z'n drieën op zaten - wat ook maar net paste. Isaac kwam naast Liz staan terwijl hij naar het verhaal luisterde die vertelt werd. 'So, are they dangerous? I mean, all the stories they tell.' Zei Isaac, hij sprak niet zo luid - het was ook niet nodig, want Liz kon hem horen en niet iedereen zou het hoeven te weten. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar ze werd onderbroken door Hazel. 'Very dangerous.' Zei ze grijnzend.

De Doctor was zich in een van de stoelen gaan zitten en had een kop warme thee in in zijn handen. De thee was al een beetje afgekoeld en af en toe nam hij een slokje. Niets was zo Brits als een lekkere kop thee met biscuits. Maar zijn koekje had hij al op, helaas voor hem. Jack en Hazel waren goed ontvangen door de familie van Liz en ook door Liz zelf, waar hij heel blij mee was. Zijn ogen schoten de hele tijd van Jack en Hazel, die half tegen elkaar aan gedrukt zaten en hun verhalen vertelde en voordat Hazel haar mond voorbij kon praten had Jack haar al stil gemaakt door zijn hand voor haar mond te doen. Hij had medelijden met het meisje en hij snapte niet hoe zij het vol kon houden met Jack om haar heen en haar wangen waren lichtelijk rood geworden. De Doctor keek even naar zijn thee en nam weer een slokje. Zijn ogen gleden weer naar Elisabeth die op de leuning van de bank zat en Isaac vroeg haar iets, de Doctor zat te ver weg om het goed te kunnen horen maar het was wat met dangerous en voordat de Doctor iets kon bedenken had Hazel haar mond al open getrokken en grijnsde, waarna Jack er nog een schepje bovenop deed. "Véry dangerous." verduidelijkte Jack Hazel en benadrukte het woord 'very'. De Doctor trok zijn wenkbrauwen op. Zij waren gevaarlijk ja. Heel gevaarlijk. Hij kon het niet ontkennen. Hij bedacht zich om snel een ander onderwerp aan te knopen, aangezien de familie leden fronsend naar de twee Time Agents keken die met een idiote grijns op hun gezichten. Hij schraapte kort zijn keel en kreeg daardoor de aandacht, maar hij wist niet wat hij moest zeggen en nam nonchalant een slokje van zijn thee en zijn ogen gleden over de vloer waarop wat taart kruimels lagen en natuurlijk eindigden ze weer bij Elisabeth. Langzaam begon men weer verder te praten over hun saaie levens en de Doctor bleef naar Liz kijken met zijn bruine ogen. "Liz?" vroeg hij toen. "Where are your parents, you know, it's their son his b'day so.." Ineens was iedereen stil, behalve Hazel en Jack die met elkaar aan het praten waren en lachte, maar toen ze merkten dat iedereen stil was hielden ze ook hun mond en ze keken niet begrijpend om zich heen, net zoals de Doctor deed. Had hij wat verkeerd gezegd? Was er wat met hun ouders? Hij had nooit echt over Liz haar familie gepraat, hij had alleen Luke en Isaac voorbij horen komen, heel vaag.

De cd was al een tijdje geleden afgelopen, maar niemand had de moeite genomen op 'm er opnieuw in te doen of er een nieuwe in te doen - want iedereen vermaakte zich met zijn verhalen, je zou toch amper de muziek kunnen horen door de stemmen van de mensen. Maar de kamer viel stil toen de Doctor zijn vraag stelde. Elisabeth klemde haar kaken op elkaar en kijk naar haar handen die een nog dampende kop thee omklemde. 'Ik zet even wat nieuwe muziek op.' Zei Luke, zijn voetstappen klonken opeens luid door de kamer. 'Who wants pie?' Het was de tweede keer dat Elisabeth het deze avond had gevraagd, maar ze wilde even alleen zijn - ook al kon iedereen de keuken in kijken en naar binnen lopen, het was soort van alleen. Niemand antwoordde, dus liep Liz gewoon naar de keuken om voor haarzelf taart te halen - ook al hoefde ze geen taart. De muziek startte weer en langzaam begonnen de gesprekken weer te starten in de woonkamer.

De Doctor zijn mond ging een beetje open en hij keek als een puppy rond. Wat had hij fout gedaan? Hij wist het niet. Niemand zei iets en de eerste die wat zei was Luke die de muziek weer opnieuw aan zette en de luide melodie van een liedje waarvan hij de naam niet kende galmde door de kamer en langzaam begon iedereen weer te praten. Isaac keek hem met een blik aan waarin een sprankeltje van woede in zat en de Doctor zijn ogen schoten naar Elisabeth die alweer vroeg of iemand nog een taart wilde, maar niemand reageerde. De Doctor snapte het niet. En hij had een hekel aan het niet snappen. Toen Elisabeth de keuken weer in was gevlucht richtte de Doctor zijn blik op Jack en Hazel die beide net zo verbaasd waren als de Doctor en hem beide aankeken met zo'n blik van dat hij achter haar aan moest lopen. De Doctor aarzelde geen moment, zette zijn heerlijke thee op de lage tafel die in het midden tussen de mensen stond en de Doctor stond op vanuit zijn fijne, comfortabele stoel en zich naar de keuken snelde. "Liz.." zei hij zachtjes, bijna een fluistering toen hij de keuken binnen stapte met de muziek en het geroezemoes op de achtergrond. Voorzichtig stapte hij op zijn beige converse wat meer naar Elisabeth toe. "Are you okay?" Hij klonk heel twijfelend, hij klonk nooit zo. Wat deed Elisabeth toch met hem? Maar daar ging het niet om. Hij had wat verkeerd gezegd, waardoor Elisabeth van streek was. Toen kwam het langzaam zijn hoofd binnen gedwarreld. Zouden haar ouders dood zijn?

De gesprekken waren weer vol op gang, Elisabeth kon het horen vanaf de keuken - alleen niet waar ze over gingen. Ze zag af en toe Isaac haar kant op kijken, soms keek Luke ook om te zien of het wel goed ging. Na zoveel jaar zou het niet zo'n gevoelige snaar moeten zijn, ze zou er niet overheen kunnen zijn - dat kon volgens mij niemand, maar ze moest niet steeds stil vallen. Gewoon zeggen, eerlijk zijn. 'I'm fine.' Ze had leunde tegen het aanrecht aan, net naast de taart. Met de nagel van haar wijsvinger tikte ze op het keukenblad, een gewoonte die ze wel eens vaker vertoonde. Ze vermeed eigenlijk de blik van de Doctor, maar uit eindelijk zou ze hem toch aan moeten kijken. Ze was kinderachtig bezig. 'They died a few years ago.' Haar stem was duidelijk, ook al had ze gedacht dat ze zou fluisteren. Het enige waar ze beter in was geworden, was het verbergen. Iets dat eigenlijk heel slecht was, maar het ging meestal van zelf. Ze was altijd op zichzelf geweest, vandaar de spottende opmerkingen van Isaac en Luke over de Doctor, Hazel en Jack. Ze had eigenlijk niks anders verwacht van hen toen ze de Doctor mee nam naar huis.

De Doctor bleef op een kleine afstand staan. Geen idee hoe ze zou reageren en de Doctor wilde niet iets verkeerds doen of zeggen, want zeggen had hij enkele momenten geleden al gedaan, zonder het in eerste instantie te merken. Hij slikte. Ze zei dat het ging, maar de Doctor merkte duidelijk dat er wat was. Voorzichtig zette hij een stapje naar voren en nog eentje, waardoor hij nu naast haar stond. Hij had zijn mond nog niet open getrokken en haar lichte ogen keken hem toen ineens aan. Lichtelijk schrok hij ervan, geen idee waarom en haar mededeling deed hem vervelend voelen. De opmerking had haar van streek gemaakt en hij voelde zich rot erover. "I am so, so sorry, Liz." zei hij op een fluistertoon en voorzichtig trok hij Elisabeth in een kleine knuffel. Zijn hand wreef over haar rug. Hij had vaker mensen ontmoet van wie de ouders of een van de ouders waren overleden en het raakte hem recht in zijn harten. De vertrouwde geur van Liz was overweldigend en ook voor hem rustgevend. In korte tijd was ze al onmisbaar geworden voor hem, het blonde meisje uit het museum.

Elisabeth voelde de armen van de Doctor om zich heen, na die weken waren ze vertrouwd geworden. Ze vertrouwde hem met haar leven, iedere keer als ze de Tardis in ging. Haar hoofd rustte op zijn borst, ze was blij dat ze niet als een zwakkeling moest huilen. Ze huilde bijna nooit, ook al zou het soms zo graag willen. Alleen was dat nu het geval niet. Haar ogen waren droog en ze kon de Doctors harten horen kloppen. Toen hij haar had verteld dat hij een alien was, was het wennen geweest - maar na alles wat ze heeft gezien, ging dat wat makkelijk. 'You shouldn't be sorry, it's not like you could do something.' Zei ze, langzaam liet ze de Doctor los en keek naar hem. Ze dwong zichzelf naar hem te glimlachen, te laten zien dat het goed ging. 'Ik zou eigenlijk niet zo moeten reageren na al die jaren, het is gewoon nog een gevoelige snaar.' Probeerde ze zich te verontschuldigen, het domste was dat ze ook naar de keuken was gevlucht.

De Doctor hield het blonde meisje goed vast en wilde haar ook niet los laten. Dit soort momenten waren heilig voor hem. Ze hadden lol om monsters te verslaan, mensen of andere wezens helpen, ervoor zorgen om niet verm==rd te worden en dat soort dingen, maar echt knuffels die ook echt wat betekenen hadden ze bijna niet. De Doctor vond het een fijn gevoel, zijn lichaam vulde zich met warmte terwijl hij over Elisabeth haar rug wreef. "Yeah, it's a thing I say alot, I don't know why." mompelde hij met een kleine grinnik. Hij zei echt heel vaak 'sorry' alsof alles zijn fout was, wat natuurlijk, meestal, niet waar was. Maar veel dingen waren ook zijn fout. Vaak voelde mensen zich er beter door, als hij 'sorry' zei, waardoor het een soort gewoonte is geworden. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en voelde hoe Elisabeth hem langzaam los liet. Hij wilde het contact niet compleet verbreken en liet zijn handen op haar schouders liggen, net zoals hij eerder die middag had gedaan bij Hazel. "Liz.. Het maakt niets uit dat je er zo op reageert. Ze waren je ouders, je hebt het recht om ze te missen, om nog pijn te voelen als iemand erover begint. Het is menselijk. Dat iedereen om je heen al verder is gegaan met hun leven betekend niet dat jij dat ook moet doen. Iedereen rouwt anders. Als jij langer nodig hebt, dan is het maar zo. Maar je moet ervoor zorgden dat het niet je leven overneemt. En het verder gaan met je leven betekend niet dat je ze moet vergeten, want dat moet juist niet. Je moet aan ze blijven denken, als een gelukkige herinnering." Zei de Doctor wijs en hij trok zijn wernkbrauwen lichtelijk op van verbazing. Het vloeide zo uit zijn mond en hij was er zelf verbaasd van.

Als Elisabeth weg had willen kijken, had ze dat niet gekund. De Doctor hield haar nog steeds vast bij haar schouders, ze vond het niet erg - ze vond de kleine aanraking nu fijn. Het was maar iets kleins, maar betekende wel meer dan dat. Deze keer was de glimlach op haar gezicht echt, en niet snel opgezet om hem gerust te stellen. De Doctor en zijn wijze woorden, hij had zo vaak mensen gerustgesteld waar Liz bij had gestaan of aliens overgehaald om niet het menselijke ras te vernietigen. Maar hij had nog nooit echt zo tegen haar gepraat. Ze snapte waarom de mensen naar hem luisterde, hij sprak zelfverzekerd en ze geloofde hem. Ze geloofde wat hij zei, waarschijnlijk was het al eens eerder tegen haar gezegd - maar had ze niet geluisterd. Ze leunde naar hem toe en drukte zachtjes een kus op zijn linker wang. 'Dank je.'

Met een doordringende, maar meelevende blik keek hij het blonde meisje aan. Het meisje waarop hij zo gesteld was geraakt. Hij glimlachte naar haar en toen ze een kus op zijn wang drukte, waar hij niet op had gerekend, echt niet. Hij schrok er zelfs van, maar het was een fijn gevoel. De plek waar ze haar lippen op had gedrukt begon te gloeien en zijn wangen kleurden een beetje rood. Hij knikte naar haar. "Geen dank hoor." zei hij toen alsof het niets was om zo'n raad te geven. De meeste mensen zouden zoiets niet zomaar zeggen. De Doctor liet zijn handen van Elisabeth haar schouders af glijden en stapte een beetje achteruit, maar met een glimlach op zijn lippen die een beetje dromerig eruit zag, zonder dat hij het in de gaten had. Zijn ogen sprankelden en zijn blik liet Elisabeth los. Om het niet awkward te maken begon hij snel ergens anders over. "Je had geen cadeau voor Isaac hè?" vroeg hij toen en hij herstelde zich naar zijn normale zelf, ook al was die niet echt normaal. "We kunnen hem meenemen in de TARDIS, voor één reisje naar een buitenaards pretpark of zo." Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek Elisabeth toen scheef aan. Alweer alsof er niets was gebeurt.

Elisabeth had eigenlijk helemaal niet over de kus nagedacht. Ze had het gewoon gedaan, en eigenlijk had ze er geen spijt van. Heel bijzonder was het niet, toch? Zo dacht zij er tenminste over. Toch keek ze na een paar seconden weg van de Doctor, omdat ze niet naar hem wilde staren of hem ongemakkelijk laten voelen. Als dat tenminste echt mogelijk was. Ze keek de woonkamer in, iedereen leek vergeten te zijn dat er wat was gezegd over Elisabeths ouders. 'Hm-hm.' Mompelde Liz, dat was één van de redenen dat ze het nogal irritant vond dat de Doctor precies deze dag had uitgekozen. Maar uit eindelijk was die toch best goed gegaan. Ze mocht Hazel en Jack, ze waren aardig en grappig op een bijzondere manier. Elisabeth keek meteen naar de Doctor toen hij verder sprak. 'Echt?' Vroeg ze, een beetje verbaasd. Ze lachte naar de Doctor, dit was het beste dat hij had kunnen zeggen. 'Dat zou hij geweldig vinden.'



De Doctor klapte vrolijk in zijn handen. "Fantastic!" zei hij en hij keek daarna kort even vreemd. Dat had hij al lang niet meer gezegd. Een glimlachje verscheen op z'n lippen, onbedoeld, maar op de goede manier. "When do you wanna go?" vroeg hij toen. "Now?" De Doctor stopte zijn handen in zijn broekzakken nadat hij met zijn hand door zijn haar was gegaan en bewoog naar voor en naar achteren op de hakken van zijn converse. Zijn ogen keken even richting de woonkamer en de familie was met Hazel en Jack aan het praten en met elkaar alsof er net niets was gebeurt en zijn blik ging weer terug naar Elisabeth. De lieve meid die bij hem bleef, ook al werd het gevaarlijk. Hij vond het altijd leuk om mensen versteld te laten staan, maar hij vond het ook geweldig om men een plezier te doen, vooral als het ze vrolijk maakte, vooral als men Elisabeth was. Hij vond het geweldig om haar vrolijk te zien en als ze verdrietig was, brak het zijn harten.

Tijdsprong - Een paar minuten later.
--
Ook al waren Hazel en Jack samen met de Doctor naar de tuin gegaan, de gesprekken waren nog steeds vol in gang. De verhalen van Hazel en Jack werden nabesproken of er werden nieuwe verhalen verteld, Luke was midden in zijn verhaal over een gênante gebeurtenis met zijn eerste baan toen Liz Isaac wegtrok van de mensen bij de bank. 'Wat is er?' Vroeg hij toen ze stopte met lopen. 'Ik heb een cadeau voor je.' Een lach was te zien op Liz' gezicht, ze wist gewoon dat hij het geweldig zou vinden. Dat moest wel. 'It's in the garden.' Zei ze voordat hij nog wat kon vragen. Isaac fronste, maar liep wel mee met Elisabeth naar de tuin. Hij was nog steeds hetzelfde, niks bijzonders - afgezien van de Tardis die in de hoek van de tuin stond. 'My present is a blue box?' De sarcasme droop van Isaac' stem af. Elisabeth stond bij de deur te wachten, totdat haar broertje eens zou stoppen met het beledigen van wat hij dacht dat zijn cadeau was. 'It's not the box.' Zei ze, hij zou nooit kunnen raden wat het wel was. 'What's it then?' Vroeg hij, hij stopte met de Tardis te bestuderen en bleef voor Liz stil staan. 'Just get inside, Is.' Isaac had haar nog nooit zo raar aangekeken. Dit kon nog eeuwen duren. Ze opende de deur van de Tardis en gaf hem een klein zetje zodat hij naar binnen ging.

De Doctor had gezegd tegen Liz dat hij Hazel en Jack alvast mee nam naar de TARDIS, zodat ze meteen konden vertrekken wanneer Elisabeth Isaac naar binnen had kunnen duwen. Ze hadden beleefd afscheid genomen en de meesten vonden het ook echt jammer dat ze moesten gaan. Hazel, Jack en de Doctor hadden andere verhalen, verhalen die ze niet kenden en die ze vertelden alsof het normaal was. Voor hen was het normaal, maar voor de eenentwintigste eeuw mens was het niet echt normaal, ook al wisten ze niet dat ze de drie niet uit de eenentwintigste eeuw kwamen, maar waarom zouden ze dat ook denken? Tijdreizen was toch niet mogelijk in hun ogen. De Doctor was al coördinaten in aan het voeren en liet de motor even lopen. Het geluid van de TARDIS vond hij een van de fijnste geluiden in het universum. S"xy, zo noemde hij de TARDIS soms als hij alleen was, wat sinds hij Liz heeft ontmoet niet vaak meer is. De Doctor staarde een beetje naar het scherm en was een beetje in gedachten verzonken. Hij werd bruut eruit getrokken door het luide gelach van Hazel die door de TARDIS rende met Jack achter haar aan. Die twee waren al erg lang niet meer in de TARDIS geweest en de Doctor wist hoe leuk ze het er vonden. Maar het was ook niet niets, dat moest hij toegeven, maar de TARDIS was zijn thuis en hij vond het verre van normaal, maar wie was hij? Een alien die door tijd en ruimte reisje in zijn police box. "Jack. Let. Me. Go." riep Hazel die over Jack zijn schouder was gegooid en stevig vast werd gehouden door de jongeman die naar de Doctor liep met een typische Jack grijns op zijn lippen. De Doctor schudde zijn hoofd met een lachje. Hij had die twee echt gemist. De TARDIS werd nu wel even best druk, Liz, Isaac, Hazel, Jack en de Doctor zelf. Maar ja, die TARDIS was ook vreselijk groot. Jack zette Hazel weer neer en kreeg een stomp tegen zijn arm en hij deed alsof het hem pijn deed en op dat moment gingen de deuren open en werd Isaac met een klein duwtje naar binnen geduwd door Liz. Zijn ogen werden groot en de Doctor zijn grijns ook. Ook Jack en Hazel glimlachten. De reacties van iedereen die voor het eerst in de TARDIS stapt is altijd leuk om te zien. "Isaac, good to see you mate." riep de Doctor en hij ging verder met aan de knoppen van het controle paneel zitten en liep een rondje erom heen.

Elisabeth had Hazel en Jack nog niet zo gezien. Ze had hen alleen hun verhalen horen vertellen, ze zien lachen en praten. Maar nu ze eenmaal in de TARDIS waren, kwam er daar nog een laag boven op. Net toen Liz en Isaac de TARDIS in kwamen, zette Jack Hazel op de grond. 'What was that for?' Vroeg Jack lachend, ook al wist hij best waar de stop voor was geweest. Hazel negeerde zijn vraag door met haar ogen te rollen, maar ze kon niet stoppen met lachen. Elisabeth liep door naar het paneel waar de Doctor van de ene kant naar de andere kant sprong. Ze keek vanaf haar plek naar Isaac, zo had zij een paar weken geleden ook gestaan - geschokt, maar met bewondering, om zich heen staan kijken naar de TARDIS. 'What is this place?' Vroeg hij uit eindelijk, zijn stem was veel zachter. Maar voorzichtig zette hij een paar stappen van de deuren vandaan. 'It's a spaceship. And a timemachine. Hard to explain.' Probeerde Liz op de makkelijke manier het te zeggen. Ze had eigenlijk nog nooit de moeilijke uitleg gehad van de Doctor, hij zei dat het te Wibbly wobbly Timey wimey was, of zoiets. Ze had nog steeds geen idee wat dat moest betekenen. 'And this.. is my present?' Vroeg Isaac, terwijl hij naar de knoppen op het paneel keek. 'Well, a trip in the TARDIS. Not the TARDIS itself, ofcourse.'

De Doctor grijnsde breed en liet het controle paneel los en deed zijn armen achter zijn rug, zodat zijn handen niet zichtbaar waren. Hij had zijn kin een beetje omhoog gestoken en hij knipte met zijn vingers achter zijn rug, waardoor de TARDIS deuren achter Liz en Isaac dicht vlogen, waarvan de jongen kort schrok en hij keek met grote ogen om hem heen en de Doctor glimlachte breed en stapte langzaam op zijn converse naar Isaac toe. "A trip in my TARDIS. It can travel all around in time and space, you can see the birth of the earth and the end of it. You can travel to other solar systems and have a tea party on Mars." zei de Doctor met een glimlach en Isaac keek hem vreemd en een beetje angstig aan. Het was ook wel veel om in zich op te nemen. "H-How." stamelde de jongen. "Well son, if I am gonna explain that, your head will explode. Poof. You have to have enough with wibbly wobbly timey wimey stuff." zei de Doctor toen en draaide zich toen op zijn hak om naar het controle paneel. "Isaac, you can chose where to go, for your birthday." zei de Doctor toen. "Question." sprak Hazel toen. "Do you still have the pool?" Hij fronste even, maar dat werd al gauw een brede glimlach en de Doctor knikte. Jack en Hazel keken elkaar aan met een brede glimlach op hun gezichten. "Wie het eerste bij het zwembad is!" riep Jack toen ze naar de rechtse gang renden en verdwenen en na een klein momentje was een plons te horen. De Doctor grijnsde en keek weer naar het paneel en drukte wat knoppen in. Hazel en Jack vonden het zwembad altijd al geweldig. Hij wachtte het antwoord van Isaac af.

Elisabeth bestudeerde haar broertje - zijn reactie op de TARDIS, de uitleg die de Doctor gaf. En toen Hazel vroeg over het zwembad. Automatisch keek Liz naar de Doctor, zij wist niks over een zwembad. Eerst dacht ze dat het een grap was, totdat ze toch echt een plons hoorde. Een lach sierde haar lippen, ze had hier al weken doorgebracht en ze had amper een idee van hoe groot de TARDIS echt was. Isaac staarde een beetje in de richting waar Jack en Hazel waren verdwenen, en toen dwaalde zijn blik weer af naar de Doctor. Zijn mond hing een beetje open, geen idee wat hij moest zeggen. Wat wilde hij zien als hij door time and space kon reizen? Je zei altijd dat je iets specifieks wilt, maar als je de kans krijgt - val je stil. 'Maybe.. something like..' Hij was begonnen met zijn zin, maar viel weer stil. Als hij één kans had, moest hij iets goeds kiezen. Something awesome. 'A theme park.. in space?' Hij klonk twijfelend, merkte Liz op. Zij wist ook niet of er wel een attractiepark was in de ruimte, misschien. Het zou haar niet heel veel verbazen, uit eindelijk zou iemand wel denken dat veel geld op zou leveren. Dat zou zij tenminste denken. Elisabeth keek naar de Doctor, wachtend op zijn antwoord.


De Doctor zette zijn hand op het paneel en leunde toen met zijn gewicht erop, waarna hij met zijn hoofd een beetje gekanteld naar Isaac keek, die nog een beetje ontdaan was, met zijn goofy smile. Iedereen was verschillend wanneer de Doctor vroeg waar ze heen wilden. De meeste waren net zoals Isaac redelijk ontdaan, maar er waren enkelen die ook echt wisten waar ze heen wilden, maar die waren zeldzaam. Maar iedereen wilde ergens anders heen uiteindelijk. Dat vond de Doctor zo leuk. Door hun keuzes leerde hij hen toch weer een beetje kennen, net op een wat andere manier, zonder dat diegene het zelf in de gaten heeft. Zijn ogen lichtten op toen Isaac zijn antwoord gaf. Stiekem was hij nog steeds een kleuter van binnen, maar hij was al heel lang niet meer naar een pretpark geweest. "Oh yes! That's an amazing choice!" riep hij met een brede glimlach en hij draaide zich toen naar het controle paneel toe, trok een hendel omlaag, draaide aan wat knoppen om de coördinaten in te voeren. "Hold on tight!" riep hij nog en trok toen een grote hendel omlaag, waarna de TARDIS begon te bewegen. Even dacht hij aan Jack en Hazel die hoogstwaarschijnlijk nog in het zwembad lagen, waarna hij een knop omdraaide die ervoor zorgden dat er een bericht naar het zwembad werd gestuurd, waarop stond dat ze eruit moesten gaan. De TARDIS had overal wel een knopje of iets voor. Zijn ogen gleden weer onbedoeld naar Elisabeth terwijl hij zichzelf vast hield aan het controle paneel. Hij zweerde dat hij een mix van een lach en een schreeuw vanuit het zwembad hoorde en de Doctor rolde met zijn ogen. Pretpark Twenty Flags op Mars in het jaar 8901 wat hun bestemming, grootste pretpark gebouwd door de mensheid en het was ook toegankelijk voor andere wezens. Toen de TARDIS geland was, lichtelijk met een klap, waardoor de Doctor bijna zijn evenwicht verloor keek hij naar het scherm en grijnsde.

Elisabeth rolde lachend met haar ogen toen Isaac begon over een pretpark in de ruimte. 'You're so predictable.' Zei ze tegen hem, zoals een zus altijd haar kleinere broertje plaagde. And vice versa. 'Predictable, me?' Herhaalde Isaac haar gespeeld gekwetst. Lachend pakte ze het paneel vast, alleen een beetje laat en ze verloor zowat haar evenwicht door de trillingen die de TARDIS lieten bewegen. Ze hoorde een gil en kort daarna gelach van Hazel en Jack komen, uit de richting van het zwembad waar Liz pas net over had gehoord. Isaac leunde grotendeels tegen Liz aan. omdat hij geen goede plek kon vinden om zijn handen neer te zetten. Het enige wat hij zag waren hendels, knoppen en de kleine rand van het paneel waar hij zich aan vast kon houden. En hij was bang dat hij verkeerde dingen in zou drukken als hij zich te stevig aan het paneel vast zou houden. Eisabeth moest zich daardoor nog steviger vasthouden en was blij toen de TARDIS landde. Isaac ging op zijn eigen benen staan, maar ze waren nog aan het natrillen van de landing. Elisabeth trok haar shirt recht en keek naar de Doctor. 'Where are we?' Vroeg ze. Net op dat moment, kwamen Jack en Hazel. Helemaal doorweekt, hadden ze weer hun kleren aan - alleen zag je al grote plekken water er doorheen komen.

Grijnzend liet de Doctor het paneel los en draaide zich naar Elisabeth en Isaac. Zijn hand gleed door zijn wilde haren heen en hij liep met zijn kin een beetje omhoog en met grote passen richting de deur van zijn TARDIS en hij wilde antwoorden op Elisabeth haar vraag, maar hij werd onderbroken door Jack en Hazel, die met druipende haren en half doorweekte kleren terug kwamen gelopen. De Doctor kon het niet laten om zijn tanden te laten zien toen hij hen zag. "Watch it! Maak de TARDIS alsjeblieft niet nat, want dan mag je dweilen." riep de Doctor waarschuwend naar de twee en keerde zich toen weer naar Elisabeth met een glimlach die zijn gezicht sierde. Hij was in geen tijden meer zo vrolijk geweest sinds hij Elisabeth had ontmoet en de aanwezigheid van Jack en Hazel maakte het leven nog beter en nu gingen ze ook nog naar een pretpark, de kleuter in de Doctor kon zijn geluk niet meer op. Terwijl hij achteruitliep naar de deur toe bleef hij Liz aankijken. Zijn handen gingen naar de deur toe. Hij grijnsde zijn tanden bloot. "Twenty Flags, Mars, biggest theme park ever build by humanity." zei de Doctor enthousiast en hij opende de deur. De geur van aliens en pretpark vulde zijn neus gaten en hij bleef maar grijnzen. Hij hoorde Jack en Hazel enthousiast juichen en hijzelf rolde lachend met zijn ogen. "And by the way, it's the year 8901." Hij stapte vrolijk naar buiten. De drukte viel mee, vond hij dan.

Elisabeth keek naar jack en Hazel die overal water mee naar toenamen, ze lachten nog steeds toen de Doctor hen waarschuwden. Volgens mij maakten ze het helemaal niks uit, ze hadden gewoon lol. Liz keek weer naar de Doctor. Mars, dit was de eerste keer dat ze op Mars was. De Doctor had haar zo vaak naar de aarde gebracht in verschillende tijdperken, maar maar enkele keren naar andere planeten. Het bleef het leukst, vond ze. De mensheid wist in haar tijd niet of er leven was op andere planeten, ze hadden maar twee belopen. En zij liep gewoon, zonder zuurstoftank - niks. Met een rbede lach op haar gezicht, ging ze achter de Doctor de TARDIS uit. 'We're on Mars!' Roept Isaac enthousiast als hij naar buiten stapt. Heel druk was het niet voor een pretpark, maar het was niet dat er geen rijen waren. Overal stonden mensen en aliens, Liz herkende één soort. Maar de rest was onbekend voor haar. Jack en Hazel waren de TARDIS uitgelopen en knepen het water uit hun kleren. Liz deed een stap naar voren, maar Isaac pakte haar arm beet. 'Wait.. Is he,' Hij stopte even om naar de Doctor te kijken die iets verder weg stond 'An alien?'

De Doctor negeerde Jack en Hazel, wat hij wel vaker probeerde maar helaas vaak ook mislukte. Hij zette een paar stappen vooruit en draaide zich toen om, hij liet de deuren van de TARDIS dicht gaan toen iedereen eruit was en stopte toen zijn handen in de zakken van zijn broek. Voordat hij de regels kon vertellen hoorde de Doctor toevallig wat Isaac vroeg aan Elisabeth en hij begon te lachen. "Yes I am!" zei hij vrolijk. "Problems?" De Doctor negeerde Isaac toen even weer, want hij had het gevoel dat de twee kleuters, Hazel en Jack, zo weg waren als hij iedereen niet even aan sprak dat ze bij elkaar moesten blijven. Hij had geen zin om de oppas te gaan spelen en vooral niet in het belachelijk grote pretpark. Hij verhief zijn stem, waardoor ook Jack en Hazel zijn kant op keken. "Rule number one; Don't wander off." zei hij streng. "Want ik ga jullie niet zoeken in dit pretpark en ik denk niet eens dat ik jullie gevonden krijg voor het einde van het jaar, dus blijf alsjeblieft bij elkaar." Zijn glimlach verscheen weer op zijn gezicht. "Let's go!"

Isaac' blik verschoof naar de Doctor toen hij zijn vraag beantwoordde. 'No.' Hij stond zo dicht bij Liz, dat ze hem kon horen slikken. 'Relax, he's a.. nice one.' Zei ze, het klonk raar. Het was ook raar om te zeggen, maar het was wel zo. Jack en Hazel waren al verder gelopen, maar draaide zich om toen de Doctor zijn stem verhefte. Hazel rolde met haar ogen toen de Doctor begon over regels, maar samen met Jack liep ze wel wat dichter naar de anderen toe. Toen de vijf begonnen te lopen, zag Liz hoe Isaac om zich heen keek. Naar alle wezens, ze leken in niets op de wezens in de games die hij speelde. Ze zagen er veel cooler uit. En ze vielen hem niet aan. 'I can't believe this.' Mompelde hij terwijl hij nog steeds om zich heen keek. Overal waar je liep, hoorde je het vrolijke gegil van mensen - en aliens - in attracties. Het was net een gewoon pretpark, alleen dan in het jaar 8901. Dus wel een stuk moderner en alles werd bediend met technologie.

De Doctor draaide grijnzend om op zijn hak en begon te lopen, tussen de aliens en de mensen door. Hij was blij dat het niet zo druk was, want hij had zelf een hekel aan wachten, dan voelde hij zich voor wat minuten een mens, waar tijd langzaam voorbij bij ging. Hij haatte dat gevoel en hij keek vrolijk om zich heen. De attracties stonden half over elkaar heen, onder de grond en gingen door elkaar heen en het zag er echt heel vet uit en dat vond de Doctor, en hij had en absurd veel gezien in het universum. Hij wreef weer door zijn haar en begon toen verschillende attracties aan te wijzen en bij de namen te noemen. "There is the Gollor Killer and Iyesplash." Riep hij enthousiast en wees naar links naar een achtbaan die echt heel veel bochten, spiralen en loopings had en naar een of andere versie van een wildwaterbaan, waar iedereen drijf nat uit kwam. Hij grinnikte even. Hij kon Jack en Hazel er zo heen sturen, die waren toch al drijf nat, maar hij hield zich in. "And over there we have the 5D Cinema and the Quantinium!" riep hij toen en hij wees rechts naar voren naar een of ander gebouw met neonkleuren dat half onder de grond gebouwd was en naar de gigantische achtbaan die heel hard door de lucht schoot. Hij voelde zich echt net een kind. "In which ride do you wanna go in first?" vroeg de Doctor toen en draaide zich toen weer om en keek naar Isaac.

De Doctor leek wel een kind, dacht Elisabeth terwijl ze lachend naar hem keek. Hij noemde enthousiast alle namen van de attracties in de buurt van hen op. Iedereen keek naar Isaac die naar alle attracties keek. 'Die.' Zei hij en wees naar een achtbaan met veel loopings, spiralen en bochten. 'The Gollor Killer.' En hij moest precies weer de engste attractie uitzoeken. Elisabeth vond achtbanen geweldig, maar ze had nog nooit een achtbaan gezien met zoveel loopings en bochten, ze werd er wel zenuwachtig van. 'Well, what are we waiting for?' Vroeg Hazel en ze begonnen te lopen totdat ze merkten dat Jack niet achter hen aan was gelopen. Hazel draaide zich om, om te kijken waar hij was. Helemaal niet verbaasd, zag ze hem met een meisje staan flirten. 'Jack!' Riep ze en hij keek wel verbaasd op. Zonder nog wat te zeggen, draaide ze zich om en liep verder samen met de andere - verwachtend dat Jack ook echt achter ze aan zou komen.

De Doctor zijn grijns werd als maar breder toen Isaac 'The Gollor Killer' aanwees en zijn blik gleed even naar Elisabeth, die een beetje zenuwachtig keek. Voordat hij iets tegen haar kon zeggen had Hazel er al voor gezorgd dat ze met z'n allen richting de achtbaan gingen lopen, Isaac nog steeds ontdaan van de plek waar hij was beland en Jack... Achtergebleven omdat hij zogenaamd zat te 'praten' met een meisje met lang sluik platinablond haar wat tot net boven haar kont kwam. Haar grote ogen waren smaragdgroen en de Doctor kon vanaf zijn plek zelfs zien dat het meisje geen mens was. Ze behoorde tot de Duhulai, een soort hybriden met een menselijk uiterlijk wat iets bovennatuurlijks had en ze waren bovendien gevaarlijk, ze zijn snel gekwetst en als ze dat zijn dan breekt alle hel los. Maar zolang het leefde kon Jack ermee flirten. De Doctor grinnikte even en ging naast Liz lopen, waarna hij nu wel naar haar toe boog. "Als je niet wilt gaan, moet je het zeggen hoor, dan blijf ik wel samen met jou wachten, ik hoef niet perse." zei hij vriendelijk tegen haar met een glimlach, omdat hij haar net zo zenuwachtig zag kijken. "Seriously Jack, get back here!" Riep Hazel toen weer met een hint van jaloerzie en de Doctor keek over zijn schouder. Jack stond nog steeds te praten, of in zijn geval flirten met het Duhulai meisje. "Remember the rules, Captain." Riep de Doctor.

Elisabeth keek naar Isaac die schuin voor haar liep, hij was veel enthousiaster geworden dan verbaasd. Hij keek net zoals toen hij klein was en eindelijk in alle achtbanen mocht in het pretpark, met diezelfde twinkeling in zijn ogen dat hij niet kon wachten totdat hij in alle attracties kon gaan. Liz keek opzij toen de Doctor naast haar kwam lopen. Ze rolde lachend met haar ogen. 'Ik ga echt wel in the Gollor Killer.' Zei ze terwijl ze een pluk haar achter haar oor deed. 'Als ik in een attractiepark op Mars ben, ga ik niet toe staan kijken.' Ze keek naar hem, niet alleen naar zijn gezicht. Maar ook naar zijn pak, zijn converse. 'En jij gaat zeker in je pak een achtbaan in, Sandshoes?' Vroeg ze plagend voordat ze een sprintje nam om naast Isaac te lopen. Jack kwam aangerend nadat Hazel nog een keer zijn naam had geroepen. 'I was just talking.' Zei hij toen hij bij de groep aan kwam.

De Doctor lachte toen Elisabeth zei dat ze sowieso erin ging. De manier waarop ze het zei was echt heel schattig en de Doctor schudde snel lachend zijn hoofd. Ze had wel gelijk, je komt niet zomaar op Mars, nou ja, hij zelf wel dan, en al helemaal niet in een pretpark op Mars en als je er was moest je ook risico's nemen. Gekwetst keek hij weer naar Elisabeth. "Oi.. Sandshoes?!" riep hij haar na. Hij kon er niet tegen als men hem zo noemde, het waren gewoon converse sneakers en ze zaten lekker. "En ja ik ga gewoon met mijn pak in de achtbaan, ik heb daar geen problemen mee." Hij sloeg zijn armen even over elkaar en keek Elisabeth na die weer naast Isaac ging lopen. Nu grinnikte de Doctor zachtjes en schudde zijn hoofd, waarna hij zijn armen weer naast zijn lichaam liet hangen, waarna Jack weer aan kwam gerend. De Doctor rolde met zijn ogen toen hij zei dat hij alleen maar aan het praten was. "Your talking is the same as flirting, Jack." zei hij toen en hij liep richting de achtbaan. "I hope you didn't hurt her feelings." Jack keek hem vreemd aan en ging daarna met Hazel lopen, die hem een stomp in zijn maag gaf, waarvan de Doctor moest lachen en Hazel probeerde serieus te blijven kijken, maar ook zij kon haar lach niet onderdrukken. De Doctor trok nu ook een sprintje zodat hij nu voor hun kleine groepje liep en voelde toen in zijn binnenzak, zijn hand zocht naar een papiertje en voordat ze achteraan in de rij aan moesten sluiten had de Doctor het papiertje tevoorschijn gepakt en liet het zien aan de robot die bij de ingang stond, waarna de robot hen door liet naar een trapje, zodat ze vooraan in de rij mochten staan. Hij lachte en stopte zijn psychic paper weer weg. Het had de vorm van een pas aangenomen waarmee ze vooraan in de rij mochten gaan staan. Trots keek hij om naar de anderen, waarna hij het trapje op liep.

Elisabeth kon het niet laten om even achterom te kijken naar de Doctor, om zijn reactie te zien. Hij haatte het als ze hem Sandshoes noemde, maar dat maakte het alleen maar leuker om hem zo te noemen. 'I would never hurt someones feelings.' Jacks stem was even vervormd door de stomp die Hazel hem gaf, maar je kon weten dat hij lachte zonder naar hem te kijken - het was duidelijk in zijn stem te horen. Eenmaal bij the Gollor Killer, haalde de Doctor zijn psychic paper te voorschijn voordat ze in de rij gingen staan. De robot die de rij in de gaten hield, keurde het papier goed en liet ze voorgaan. 'I didn't knew you had a pass.' Zei Isaac vanaf zijn plek naast Liz. Hij wist natuurlijk niet wat psychic paper was, dus zag hij het net zoals de andere mensen - zoals de Doctor wilde dat hij het zag. Voor Liz was het nu een blank stuk papier, maar een paar dagen geleden had ze er net zoals Isaac naar gekeken.

De Doctor had nog overdreven met zijn ogen gerold toen Jack zei dat hij nooit iemands gevoelens pijn deed. Ja vast. Terwijl hij voorop de trap op klom, die nog best hoog was en beide handen hadden de railings vast, nam hij twee treden tegelijk en in no-time stond hij bovenaan. "Well dear boy. I have a pass for everything." zei hij grijnzend. Zijn wenkbrauwen schoten kort omhoog toen hij zag hoe druk het eigenlijk was, de Doctor was blij dat hij een stuk psychic paper had op sommige momenten. Hij draaide zich terug naar de rest die nog om hoog aan het klimmen waren. "Come on, hurry up, we don't have all day.. Well actually we have.. But we are not staying here very long.." Zei de Doctor en hij dwaalde een beetje af en zijn hand gleed snel door zijn haar. De karretjes waren rond en er konden vijf mensen in, met z'n allen met hun gezicht naar elkaar. De Doctor grijnsde breed en keek naar Elisabeth en Isaac. Jack en Hazel boeide hem op het moment niet zo erg, die redden hun zelf toch wel en met z'n allen gingen ze in een apart poortje staan om te wachten op het volgende karretje. "You can still back out if you want." zei de Doctor plagend en knipoogde naar Elisabeth, waarna hij zich om draaide, naar Jack en Hazel die voor hem stonden om ze een tik tegen hun hoofd te geven, want ze zaten elkaar weer te vervelen. Soms vroeg de Doctor af waarom hij met hen omging.

De Doctor was als eerste van de groep de trap op gegaan, daarna Hazel en Jack die probeerde naast elkaar te lopen op de trap. Maar het mislukte, omdat ze steeds tegen elkaar aanbotste als ze dachten dat ze eindelijk de goede manier hadden gevonden. Daarachter liep Isaac met op zijn hielen Elisabeth. 'It's alien stuff.' Fluisterde ze tegen haar broertje. Ook al kon ze zijn gezicht niet zin, ze wist dat hij lachte. 'When isn't it?' Liz rolde met haar ogen terwijl ze de laatste twee treden tegelijk nam. Ze ging in één van de poortjes staan, met Isaac rechts van haar en de Doctor links. In plaats van de Doctors vraag te beantwoorden, stelde ze een vraag. 'Why would I back out?' Ze lachte naar hem, blij dat ze die avond had overgewerkt. Anders had ze hem nooit ontmoet. Het ronde karretje kwam aangereden, het minderde vaart en stopte voor de poortjes. Automatisch gingen de poortjes open, iedereen ging het karretje in. Liz zag dat de stoelen twee veiligheidsbalken hadden, één extra dan normaal. Dat betekende veel goeds, dacht ze. Maar ze zette de gedachte van zich af en ging in één van de stoelen zitten.

De Doctor haalde zijn schouders naar Liz. Hij wist eigenlijk niet waarom hij haar zo zat te plagen, maar hij vond het wel leuk en hij wilde natuurlijk er ook zeker van zijn dat ze niet iets deed wat ze eigenlijk helemaal niet wilde. Zijn hand gleed nog door zijn haar en toen kwam er een karretje aangereden met nummer tien erop. Hij grijnsde onbedoeld en de poortjes gingen open, waarna iedereen het karretje in klom, wat nog een heel gedoe was, aangezien Hazel en Jack over de stoelen klommen om aan de andere kant van het karretje te komen, wat nogal mislukte, aangezien Jack zijn voet vast bleef hangen achter een riem en Hazel moest hem los maken. De Doctor rolde met zijn ogen en ging zelf zitten op de stoel naast Jack en Liz zat nu ook naast hem, aan de andere kant van de Doctor. Waarschuwend keek hij opzij naar Jack, die alweer vrolijk aan het praten was met Hazel, maar de Doctor kende hen goed genoeg om te weten dat dadelijk Hazel of Jack iets zei waardoor ze weer zouden gaan kibbelen. Jack negeerde de Doctor, maar ging wel zachter praten. De Doctor zijn hoofd draaide terug naar Elisabeth. Soms had hij echt het gevoel dat hij een oppas was voor Hazel en Jack, maar zo erg vond hij het niet, hij deed altijd maar alsof. Hij deed de twee gordels om die gekruisd over zijn lichaam gingen en toen klonk er een harde toeter, waarna de twee veiligheidsbalken naar zijn lichaam gingen en ervoor zorgden dat hij nergens heen kon. Zijn grijns groeide en hij keek toen naar Isaac, die enthousiast keek, maar er was een klein beetje angst wel te zien in zijn ogen. Hazel en Jack waren nog steeds net twee kleuters die de grootste suikerspin ooit hadden gekregen en de Doctor keek toen naar Liz, glimlachend. Zijn Liz. Piepjes vulde zijn oren en in het midden van het karretje verscheen een hologram van nummertjes die aftelden. 5, 4, 3, 2, 1 en met een noodgang werden ze de achtbaan opgeschoten.

Het leek alsof er wel een half uur voorbij was gegaan, maar de rit had hooguit een paar minuten geduurd. Karretje nummer tien kwam tot stilstand, iedereen klom er uit. Het duurde nog langer dan toen ze er in gingen, hoewel je dat niet zou denken als je naar Hazel en Jack had gekeken die over alle stoelen waren geklommen. Uit eindelijk waren ze allemaal de kar uit die alweer vol zat en weg reed, de klim op naar de top van de achtbaan. Liz kon nog steeds niet geloven dat ze er echt in was gegaan. Isaac stond als een idioot te grijnzen, maar moest wel zich vasthouden aan een paal van een souvenirwagen. Maar Elisabeth was niet degene die het het ergste had. Jack stond over de rand van het hek, de inhoud van zijn maag er uit te kotsen. Hazel was zelf ook wat duizelig, maar stond lachend Jack over zijn rug te wrijven. Liz keek weg van de twee, omdat het zicht erger dan het geluid was.

De Doctor had nog 'Allons-Y' willen roepen toen het karretje werd afgeschoten, maar het karretje werd zo hard afgeschoten dat er alleen maar een soort mix van een lachend en joelend geluid uit zijn mond kwam. Ongeveer een paar minuten zaten ze in het absurd harde ronddraaiende, looping makende, spiraal draaiende karretje en de Doctor had echt de tijd van zijn leven. Het voelde een beetje als de TARDIS, maar dan zat hij veilig vast en was het extremer. Hij was blij dat hij een beetje kon ontspannen en ook echt lol kon hebben, zonder dat het werd verstoord door een buitenaardse aanval. Toen het karretje hard tot stilstand kwam bij het eindstation, wilde de Doctor het liefste blijven zitten voor nog een rondje, maar braaf klom hij eruit en de wereld draaide