Rpg deel 2

De Doctor wilde wel wat doen, maar hij wilde ook weer weten wat er zou gebeuren. Hij zat ene beetje in twee strijd en het feit dat hij gewoon gedragen werd hielp weer mee dat hij het gewoon afwachtte. Hij wilde weten wie er nu onder het oude London woonden, want het waren geen mensen, dat zag de Doctor wel. Zijn converse werden vies door de grond waarover ze werden gesleept en de Doctor keek nieuwsgierig rond en het grote gebouw waar ze heen gingen had iets engs, iets raars. Het schreeuwde gewoon gevaar. Ineens hoorde hij wat achter hem en hij keek over zijn schouder. Het was Elisabeth die er duidelijk geen zin in had en een van de bewakers een trap had gegeven. De Doctor lachte en ging zelf recht staan , op beide voeten. Ze stonden voor de deur en deze ging open toen Elisabeth de man een mep had gegeven en deze ineens geen mens meer was. Het leek absoluut niet op een mens. De Doctor trok een vies gezicht. Hij kende ze, maar hij was er niet blij mee. Hij kende verhalen, maar hij wist niet of hij deze moest geloven. "Wat is hier nu weer aan de hand?" vroeg een nogal strenge vrouwe stem en de Doctor keek recht aan tegen hetgene wat in de onderwereld de koningin was. "Ah, Scaverus, je moet echt eens dat ding laten na kijken hoor." mopperde de vrouw. "En houdt blondie beter vast." Ze draaide zich weer om en liep naar haar troon die midden in een grote zaal stond en ze wenkte hen. De Doctor had de hele tijd al een grote frons op zijn hoofd en er stonden vraagtekens rond zijn hoofd. Wat moesten die nu weer hier?


Elisabeth stond als aan de grond genageld. Ze had natuurlijk kunnen weten dat de Doctor niet op zoek zou gaan naar mensen, hij zocht het buitenaardse op. En toch stond ze versteld. Het wezen had zoveel poten als een spin, maar het zag er niet zo uit als een spin. Het had veel meer tanden - die ook veel scherper waren dan die van een spin - waarvan Elisabeth de kriebels kreeg. Voordat ze nog iets kon zeggen of toch nog wegrennen, waren de deuren van het gebouw open gegaan en een vrouw was verschenen. Blondie. Waarom noemde iedereen haar vandaag Blondie? Ze konden toch wel iets beters verzinnen? Of gewoon haar zeggen? Kom op. 'Blondie has a name, you know.' De man - of het wezen - die ze geen trap had gegeven, gaf haar een duw in de rug zodat ze het gebouw in zou lopen - naar de vrouw toe in haar troon. Ze stopten met lopen een paar meter voor de troon en de mannen lieten de Doctor en Elisabeth los, maar bleven een meter of twee achter hen staan. 'En wat doen jullie hier?'


De Doctor floot zachtjes toen hij naar binnen liep, half werd geduwd. "Nice is it, this place." zei hij goedkeuren. "Only a bit dark." Hij trok de linkerkant van zijn bovenlip op en keek toen naar de vrouw die de naam Lilith D'Avranches had. De Doctor was blij dat hij werd losgelaten, want ze knepen bijna zijn armen er vanaf, maar ook sip, want hij vond het erg leuk om half gedragen te worden. Soms was hij echt nog een kleuter. Een luide grinnik ontsnapte er uit zijn mond toen Elisabeth brutaal zei dat ze ook een naam had. Hij werd verder naar voren geduwd en toen lieppen de mannen, als je het nog mannen kon noemen naar achteren toe en bleven hen in de gaten houden, maar op een afstand. Toen de vrouw sprak glimlachte de Doctor charmant en stapte naar voren. Hij zwaaide zijn armen op zij en toen in zijn broekzakken. "De Doctor, en Elisabeth. Aangenaam kennis te maken, miss." zei hij beleefd en maakte toen een beweging met zijn hand die hij weer uit zijn broekzak had getrokken naar Elisabeth. Hij glimlachte en balanseerde even op de hak van zijn voet. "Er waren meisjes vermist en we dachten, laten we die eens gaan zoeken." zei de Doctor er snel achteraan op een lichtelijk kindelijke manier, want hij zag hoe Lilith met de jongenman naast haar praatte en de Doctor dusdanig negeerde, of dat dacht hij. "Doctor!" riep de vrouw toen en de Doctor trok zijn wenkbrauwen op. "We hebben zoveel over u gehoord, u bent een legende." Hij glimlachte en keek even naar de grond en grinnikte zachtjes. "Zo kun je het wel noemen ja." zei hij met een trotse glimlach. "And that's your new companion I assume?" vroeg de vrouw toen, doelend op Elisabeth en de Doctor knikte. De blik in Lilith haar ogen vond de Doctor minder. Alsof ze naar haar prooi keek.

Zodra Elisabeth was los gelaten, ging ze recht staan om te laten zien dat ze niet bang was voor de vrouw. Zover dat kon als je eruit zag als een verzopen kat. Haar haar zat aan haar wangen geklapt en bleef druipen. De jurk die ze droeg, was aan haar huid blijven plakken - bij iedere beweging die ze maakte, maakte de jurk een sompig geluid. Dat dacht hij, verbeterde Elisabeth de Doctor in haar hoofd. Ze keek naar Lilith, die amper aandacht besteedde aan de Doctor en aan het praten was met een jongeman die naast haar troon stond. Daarna werd ze opeens erg enthousiast, en richtte haar aandacht helemaal op de twee die voor haar stonden. Alleen keek Elisabeth al niet meer naar Lilith op haar troon, ze keek naar de Doctor. New companion? 'Oh, it doesn't matter.' Lilith maakte een beweging met haar hand, alsof ze haar eigen vraag wegwaaide. 'Het spijt me dat mijn mannen zo onbeleefd met jullie waren, ik zal het goed maken.' Ging ze verder met een lach op haar gezicht die Elisabeth niet aanstond, het had iets raars. Iets dat er achter de vriendelijkheid zat, maar ze wist niet wat.

De Doctor keek met een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen naar de mevrouw met de naam Lilith die iets buitenaards over zich had, hij ging ervan uit dat zij net zo'n wezen was als die man van net, alleen de Doctor kon het machinetje niet vinden waarmee ze werd getransformeerd in een mens. De naam van het wezen lag op het puntje van zijn tong, maar hij kwam er niet op. Hij had te veel aan zijn hoofd gehad en zijn brein was een beetje alle kanten op aan het gaan. "Wat dachten jullie van een buffet, hier in mijn prachtige kasteel?" zei Lilith met haar redelijk bekakte stem en de toon waarop ze het zei klonk alsof er wat achter zat. "That's a relief! I am starving!" Riep de Doctor en hij zwoer dat hij de irritatie op haar gezicht zag, maar hij was het wel gewend. "I see you're soaking wet, my dears. Er is een kamer hier om de hoek, daar liggen handdoeken en verschillende maten schone kleren. Get changed and meet me again in this room." De Doctor trok zijn wenkbrauwen op en Lilith begon weer te praten met het mannetje naast haar. De Doctor draaide zich op zijn hak naar Elisabeth en gooide zijn hoofd mee in de draai. Hij grijnsde en liep toen richting de kamer die Lilith had aangewezen. Hij wist niet zeker of hij haar kon vertrouwen, maar hij moest het spelletje meespelen.

Elisabeth had de hele tijd naar Lilith gekeken, om te zien of zij net oziets had als de man die ze der net niet meer zo menselijk was geweest. Ze kon er geen tekenen van vinden - als ze wist waar ze eigenlijk naar moest zoeken - en toch had Lilith iets aparts over zich. Gingen we nou echt ons verkleden in een ondergronds kasteel met die wezens? Ze wilde niet achterblijven bij de vrouw en haar bediendes, dus ging ze maar achter de Doctor aan. Na de Doctor liep ze de kamer in, er waren hoge stapels met handdoeken neergezet op tafels en aan de muur hingen wat kleding. Aan de rand van de kamer stonden drie kamerschermen die versierd waren met een soort bloem die Elisabeth niet kende. 'Are we really going to have diner with hér? If she didn't knew about you, she would have killed us.' Zei ze terwijl ze één van de handdoeken pakte waarmee ze haar haren begon droog te wrijven.

De Doctor trok de deur open, die nog redelijk zwaar was en hij liep daarna een beetje uitsloverig naar binnen. Stapels met handdoeken lagen er klaar en een paar simpele losse broeken met simpele bloezen lagen er. De Doctor pakte een handdoekje en wreef zijn gezicht en haar droog, wat erg snel ging ook al zei hij het zelf. Hij gooide de handdoek op de grond en boog voorover om zijn drijfnatte schoenen los te maken, wat nog verdomd lastig ging. "Yes, why not? Ik weet niet hoe het met jou zit, but I ám starving!" zei hij terwijl hij half omhoog keek terwijl hij voorover gebogen hing en hij legde de nadruk op starving. Hij gooide een van zijn natte schoenen voor zich neer en maakte toen zijn andere los en gooide deze ook naar voren en trok zijn sokken uit, waarna hij met zijn blote vochtige voeten spastisch op de koude vloer bewoog. "Koud, koud, koud." zei hij en deed toen hij blazer uit.

Elisabeth hield de handdoek in haar handen, ook al was haar haar zo goed als droog. Ze keek hoe de Doctor zijn schoenen uit deed en kort daarna zijn blazer. De stem van Lilith galmde door haar hoofd heen, vlug keek ze weg van de Doctor en keek tussen de stapels kleren. Voor vrouwen lagen er natuurlijk alleen maar jurken, alleen zou ze deze keer eentje kiezen die wat comfortabeler was. Ze pakte een simpele jurk waarvan de rok bruin en de rest wit was. 'So, I'm your néw companion?' Vroeg ze terwijl ze naar het kamerscherm liep, ze ging zich niet uitkleden recht voor zijn neus. 'De hoeveelste?' Vroeg ze pas toen ze achter het scherm stond en de natte stof van haar huid af liet glijden.

De Doctor had altijd andere normen en waarden gehad dan zijn companions, waardoor hij het meestal niet erg vond om zich te verkleden voor anderen, hij had het al zo vaak gedaan in zijn negenhonderd jaar bestaan. Zijn stropdas kwam bij zijn natte stapel kleren te liggen. Hij wreef zijn nu hartstikke pluizende haren naar achteren en pakte een blouse van de stapel af en een zwarte losse broek van een of andere zachte stof. Hij grinnikte zachtjes toen hij zag dat Elisabeth wél achter een van die schermen ging staan. Het maakte hem niets uit, maar ze zou hem niet horen klagen als ze voor hem zich zou omkleden. Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op. Hij knikte, niet realiserend dat ze hem natuurlijk niet kon zien omdat ze achter het scherm ging staan. Hij knoopte nu zijn natte blouse los en trok deze over zijn hoofd uit. Hij had een beetje moeite om de strakke mouwen af te stropen, maar ook de blouse kwam op de neergekwakte stapel natte kleren te liggen en hij droogde zijn ontblootte bovenlijf af met een schone handdoek. Hij zuchtte zachtjes toen hij Elisabeth haar vraag hoorde. Hij liet zijn hoofd lichtelijk hangen. "Maakt het uit?" vroeg hij toen zachtjes en de hoofden van zijn vorige companions schoten langs zijn netvlies. Hij slikte even en maakte zijn broek los en trok een droge blouse aan, die een beetje te groot voor hem was. Moeilijk stroopte hij zijn strakke broek af en met moeite kreeg hij deze over zijn voeten heen, waarna hij deze ook op de stapel gooide en hij in zijn boxer stond en hij zijn benen afdroogde en ook zijn benen weer in een droge broek gingen.

De jurk leek wel te bestaan uit duizenden zuignappen. Iedere keer als Elisabeth dacht dat ze eindelijk haar arm uit de mouw had, bleef die weer ergens anders plakken. Druppels water vlogen ook alle kanten op, ze vormden een patroon op het kamerscherm. Eindelijk ware haar armen uit de mouwen van de natte jurk. De jurk hing nu nog op haar heupen, hoe kwamen die vrouwen in deze tijd uit zo'n jurk? 'Misschien.' Zei Elisabeth terwijl ze geïrriteerd de jurk van haar heupen afduwde. Rode strepen bleven achter op haar huid waar te hard had gedrukt. 'Als ik gewoon een vervanger ben, ben ik liever helemaal niks.' Zei ze, ze zuchtte opgelucht toen ze de jurk eindelijk uit had en die over de rand van het kamerscherm hing. Haar benen, borst en armen waren nog steeds nat. En ze had geen handdoek. 'Kan je me een handdoek aangeven?' Vroeg ze terwijl ze haar hand achter het kamerscherm vandaan haalde, klaar om een handdoek aan te pakken.

De Doctor knoopte zijn nieuwe blouse dicht, zodat hij niet met maar twee knoopjes dicht was en zijn hele borstkas te zien was. Hij was soms een uitslover, maar hij had zijn grenzen. Zijn gedachtes waren ergens anders. Zijn companions vlogen langs zijn netvlies en hij voelde zich slecht van binnen, heel slecht. Verdriet spoelde over hem en hij ging tegen de tafel hangen met zijn hoofd gebogen. Zijn hand gleed weer door zijn pluizige haar en zuchtte zachtjes. De opmerking van Elisabeth was net als een messteek in zijn hart, een van zijn harten. Zijn mond ging een stukje open, maar er kwam geen geluid uit. In feite was ze wel een vervanger, maar zo wilde hij het niet zien, want zo zag hij het niet. Hij was dikke 900 jaar oud, niemand leeft zo lang, mensen gaan dood, vertrekken weer of worden weer thuis afgezet omdat hij te gevaarlijk is. Hij wilt niet alleen zijn. Hij schudde voorzichtig zijn hoofd. "Je bent geen vervanger, ook al klinkt het misschien wel zo." zei hij en hij pakte een handdoek voor Elisabeth en gaf deze haar. "Ik ben ouder dan ik lijk." mompelde hij daar achteraan, maar hij hield de handdoek vast.

Het was lang stil, Elisabeth hoorde een paar voetstappen en toen werd het weer stil. Ze wilde weten wat hij deed, maar ze kon niet zo maar in haar ondergoed achter het kamerscherm vandaan komen. Het kon wel, maar dat ging ze natuurlijk nooit doen. Misschien had ze er niet over moeten beginnen, maar ze wilde weten of ze geen afdankertje was. God, Lilith had nu al met één klein ding haar argwanend naar de Doctor toe gemaakt. Laat staan als ze zo met haar gingen eten. Ze voelde eindelijk de handdoek bij haar vingers en pakte hem beet, maar de Doctor had 'm nog steeds vast en ze kon 'm niet los krijgen zonder achter het kamerscherm vandaan te komen. 'You know, I'm freezing.' Zei ze, ook al was het niet heel erg koud in de kamer - de plekken waar haar huid nog steeds nat was, werden steeds kouder. En hij liet de handdoek maar niet los. Ze zuchtte, waarom liet hij niet los? 'Hou oud ben je dan? Vijftig?'

De Doctor keek met zijn grote bruinachtige ogen naar zijn hand die de zachte handdoek vast hield, die aan het andere uiteinde vast werd gepakt door Elisabeth. Hij slikte even en liet zijn hoofd hangen en plukken van zijn pluizige haar bungelde mee en ze kwamen net voor zijn ogen te hangen. Met zijn vrije hand veegde hij deze weg en langzaam werd zijn greep op de handdoek losser toen ze vroeg hoe oud dat ze was. Hij zuchtte luid en schudde zijn hoofd lichtjes met een kleine glimlach op zijn lippen en een korte grinnik kwam uit zijn mond. "Het is moeilijk dan je denk." zei hij zachtjes. "Ik heb meer gezien dan mij lief is in al mijn levens." De Doctor vond het nooit echt heel makkelijk, nou in ieder geval niet altijd en vooral niet in de situatie waar hij zich in bevond, om te vertellen dat hij bijna een eeuw oud is. Soms kwam het er zo makkelijk uit, maar af en toe ging het nogal moeizaam en om een of andere reden vond de Doctor de mening van Elisabeth erg belangrijk op het moment en wilde hij haar niet van streek maken, hij was nu al erg op haar gesteld. Zijn greep op de handdoek werd losser en hij liet de handdoek toen los en toen ging hij met beide handen door zijn haar. Hij draaide zich op zijn hak om, om naar de muur te lopen waar hij tegen aan ging hangen aan de andere kant van de kamer, zodat hij recht tegen het scherm waar Liz achter stond keek.]

Elisabeth had haar vrije arm om zich heen geslagen, om het beetje warmte vast te houden dat ze nog had. Vandaar dat ze opgelucht was toen hij de handdoek los liet. Meteen begon ze haar armen, benen en borst af te drogen terwijl ze naar de Doctor luisterde. Had ze het nou goed verstaan? Hij had toch echt levens gezegd, misschien had hij zich versproken. Of had ze het toch niet goed verstaan. 'Het is alleen maar moeilijker als ik geen uitleg krijg.' Zei ze, alleen wat zachter dan der net. Ze liet de nu vochtige handdoek op de grond vallen en raapte de droge jurk op. Ze was blij dat ze de natte stof niet meer tegen haar huid had, maar ze deed toch weer een andere jurk aan en ze wist niet of ze daar blij mee moest zijn. Ze stapte in de rok van de jurk en trok 'm vlug om hoog. De jurk zat erg losjes, de stof die haar middle bedekte was wit en hing een beetje over het begin van de bruine rok heen. Maar meer kon ze niet van de jurk zien. Ze deed haar schoenen weer aan - die er iet wat modern uit zagen onder de jurk - voordat ze achter het kamerscherm vandaan kwam. De Doctor stond tegen de muur tegenover haar geleund. Hij zag er anders uit zonder het strakke pak, de witte blouse die hij aan zat zag er zowel komisch als aantrekkelijk uit bij hem.

De Doctor sloeg zijn armen over elkaar en ook zijn ene been over zijn andere been terwijl hij tegen de muur hing met zijn hoofd een beetje naar boven. Hij grinnikte luid toen Elisabeth zei dat het alleen maar moeilijker was als hij haar niets zei. "No it isn't." zei hij zachtjes toen en hij zoog kort op zijn onderlip, terwijl zijn vingers onrustig tikten op zijn armen die gehuld waren in de witte blouse die hem wat te wijd was aan de schouders. De blouse voelde zacht aan, maar de Doctor bleef eraan plukken, aangezien hij gewend was aan zijn erg strakke kledij en hij nu hele losse kleren aan had. Hij keek naar zijn blote voeten en hij wiebelde met zijn tenen, totdat hij Elisabeth achter het scherm vandaan hoorde komen en hij opkeek. Lichtelijk schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Liz zag er zelfs in die jurk er prachtig uit. Hij likte snel langs zijn lippen en herstelde zich weer snel en zijn rug liet de muur los waarna hij op zijn blote voeten naar Elisabeth toe liep en hij een beetje in haar persoonlijke ruimte kwam staan. "Wat ik je nu ga vertellen kan je bang maken, weg willen laten rennen, gek laten worden en mij misschien zelfs neer willen slaan, maar ik vertel het je toch, want je moet het weten. Het klinkt waarschijnlijk - nee het klinkt sowieso compleet gestoord maar je moet me geloven." zei hij bijna fluisterend met een lage stem. Hij ademde even in en klakte even met zijn tong. "Ik ben meer dan 900 jaar oud." Hij trok zijn wenkbrauwen op en wachtte op Elisabeth haar reactie.

Elisabeth trok de mouwen van de jurk iets meer naar beneden, ze waren maar helft de lengte van haar armen en het irriteerde haar een beetje. Maar toen de Doctor naar haar toe liep, liet ze haar armen zakken. Alleen stond hij iets te dicht op haar, misschien vonden zijn andere companions dat leuk - maar zij niet. Toch deed ze geen stap achteruit. De witte blouse had maar een paar knoopjes die amper tot de nek kwamen, de spieren in zijn nek waren aangespannen toen hij sprak. Ze wist niet meer wat ze moest verwachten toen hij begon wat ze allemaal wel niet kon denken. Na dat TARDIS gedoe, kon ze zo snel toch niet overstuurd raken. Elisabeth wist niet of ze moest lachen, of toch een stap achter uit doen. Ze keek naar zijn ogen, om te zien of hij niet een grap maakte. Maar hij leek bloedserieus. 'You don't look like 900.' Zei ze voorzichtig, maar ze keek hem niet meer aan. 'Oké, je hebt je TARDIS. Maar dat je 900 bent, gaat misschien een beetje te ver.'

De Doctor zijn ogen bleven op Elisabeth gefocust met een bloedserieuze blik, iets wat niet heel vaak gebeurt, aangezien de Doctor vaak nonchalant doet, heel nonchalant. Een mondhoek ging enkele millimeters omhoog en hij slikte voorzichtig. "But I am. I have had many faces before this one." De lichte ogen van Elisabeth keken weg, maar zijn ogen bleven op haar gefocust. Hij haalde zijn schouders op en hij veranderde weer in een halve seconde in de nonchalante Doctor. "Well, my life is a bit weird so." En toen werd er op de deur geklopt. "Zijn jullie klaar?" riep een lage mannenstem die bij een van de wachters hoorde. "Yes. We. Are." riep de Doctor en hij draaide op zijn blote hak om en liep naar de deur toe, alsof hij net niet een normaal aards meisje had verteld dat hij meer dan 900 jaar oud was. "You coming Liz?"

Elisabeth wist niet wat ze moest zeggen, ze wist amper wat ze moest denken. Haar hoofd ontplofte bijna van de informatie die ze in afgelopen uren had gekregen. Voordat ze iets had bedacht om tegen hem te zeggen, over zijn leeftijd en die 'many faces' - werd er op de deur geklopt. Ze vond het eerlijk gezegd jammer, ze had net eindelijk echt een gesprek met de Doctor. En niet terwijl ze naar de lichtschakelaars rende om de Weeping Angels te hinderen. 'Yea.' Zei ze, ze schudde even met haar hoofd om alles een beetje op orde te krijgen voordat ze samen met de Doctor de gang op liep. 'Volgt u mij.' Zei de wachter, zijn gezicht was grotendeels verborgen onder een soort helm. Maar hij zag er menselijk uit. De man begon te lopen, in de tegengestelde richting dan net. Het diner zou wel in een andere zaal zijn, niet dat Elisabeth er erg veel zin in had.

De Doctor toverde een grijns op zijn lippen en liep op zijn blote voeten achter de wachter aan met de rare helm en als je niet beter zou weten, zou je denken dat de Doctor het hele tafereel van enkele momenten geleden alweer was vergeten, want er gebeurde toch veel te veel in zijn leven, maar dat was verre van waar. In al die jaren die hij al had geleefd had hij geleerd hoe hij snel qua uitdrukking kon veranderen, zodat men niet snel iets verwachte en meestal ging dat toch niet goed, maar af en toe lukte het hem aardig. En hij had ook geen zin om over zijn ingewikkelde leven te praten waar Lillith en al haar akelige wachters bij waren. Hij merkte op dat ze de andere kant op liepen dan waar ze vandaan kwamen en een andere grote deur werd open gegooid door de wachter die hen begeleidde en een wachter die al bij de deur stond. "Ik dank u zeer." zei de Doctor met een grijns en hij was de wachters net een stap voor, want anders hadden ze hem naar binnen geduwd. Hij keek over zijn schouders naar Elisabeth en zijn blik ging snel weer naar voren en toen naar de grond, waarop hij stond met zijn blote voeten. Hij wilde het haar wel uitleggen. Maar op het moment was het niet echt het beste moment. "Ahh. Doctor! And the lovely Elisabeth! Welcome back!" riep Lilith heel overdreven vanaf het hoofd van de tafel, die niet eens zo groot was en vol stond met allerlei etenswaren.

Elisabeth had de rok van de jurk vast gepakt en liep er al de hele tijd mee in de hand, ze had geen zin om toch echt nog plat op haar gezicht te gaan - ook al had ze een andere jurk aan. De wachters waren niet bepaald vriendelijker geworden, zelfs nadat Lilith hen had uitgenodigd voor eten. Maar misschien zat er nog wat achter, of behandelde Lilith haar gasten ook zo - wie weet. Toen de deuren open gingen, kwam een heel buffet inzicht. Daar kon je makkelijk wel een jaar van eten. Lilith zat aan het hoofd van de tafel, die eerder breed dan lang was. Voor de rest stonden er nog twee stoelen aan de tafel, één aan de linkerkant en één aan de rechterkant. Precies in het midden, zodat je niet direct naast Lilith zat. Daar was Elisabeth dan wel weer blij mee. 'Wat fijn om terug te zijn.' Lilith had Liz niet gehoord, of ze deed alsof ze haar niet hoorde. 'Please, sit down.' Zei ze en gebaarde naar de twee vrije stoelen. Elisabeth ging aan een willekeurige kant van de tafel toe en ging zitten, met de Doctor recht tegenover haar en Lilith links van haar. Ze realiseerde zich nu pas, dat ze eigenlijk met complete vreemdelingen aan tafel zat - waaronder de Doctor.

De Doctor liep met een grijns op zijn lippen en op zijn blote voeten naar de tafel toe en hij hoorde zijn maag zachtjes rommelen. Hij nam plaats aan de rechterkant van Lilith en Elisabeth zat tegenover hem. Zijn tong gleed langs zijn bovenste rij tanden en hij keek bijna smekend naar Lilith want hij had zin om een het lamsbout, of daar ging hij vanuit dat het was wat voor hem lag, zijn maag te laten vullen en hij had nog niet eens iets gezegd en Lilith antwoordde zijn stille vraag. "Tast maar gauw toe, jullie hebben waarschijnlijk honger, of niet soms?" Zei Lilith en de Doctor pakte grettig een stuk vlees en sneed een stuk af, waarna hij dit in zijn mond stopte en erop begon te kauwen. "Dit vlees is verrukkelijk." zei hij terwijl hij nog half aan het kauwen was en hij grijnsde nadat hij het door had geslikt. Hij wist het niet zeker, maar dacht dat hij een vlaag van irritatie over Liliths gezicht zag gaan. Hij nam nog een hap en begon met Lilith te praten en hij keek af en toe vanuit zijn ooghoeken naar het blonde meisje met de naam Elisabeth, die hij in de gaten wilde houden. Hij wilde haar niet kwijt raken, niet dat de Doctor er vanuit ging dat ze spontaan weg kon zijn, maar hij wilde zekerheid hebben.

'We hebben de beste voorzieningen hier, ook al zou je dat niet zeggen over een ondergrondse stad.' Zei Lilith, er stond een lachje op haar gezicht van amusement en nog iets anders - maar Elisabeth kon niet zien wat het andere was, want ze had haar hoofd weggedraaid van haar, naar de Doctor toe. Elisabeth had totaal geen honger, dus keek ze alleen maar hoe Lilith die zelf rustig iets at waarvan Liz geen idee had wat het was en hoe de Doctor zichzelf helemaal volpropte met lamsbouten en nog meer dingen. Elisabeth pakte het glas beet dat voor haar stond, ze nam een klein slokje van de rode vloeistof die er in zat. Het was gewoon rode wijn, met nog een raar nasmaakje - maar geen bittere, juist iets waardoor je nog een slok wilde nemen. Vandaar dat Liz nog een slok nam, deze keer een grotere. Het glas was niet helemaal vol geweest, waardoor er nog maar een klein beetje wijn in zat. Ze tikte zachtjes met haar nagels op de tafel, zo zacht dat het niet te horen was. Ze zag Lilith naar haar glimlachen, deze keer oprecht leek het wel. Toen kwam de hoge piep. Langzaam hoorde ze een piep, alsof je te diep onderwater was en de waterdruk te hoog was voor je trommelvlies. Alleen werd deze piep steeds hoger, ze dacht dat er hoofd zou ontploffen. Ze zette haar ellebogen op de tafel en hield haar hoofd in haar handen. Toen ze naar de Doctor keek, zag ze er drie. Er waren er ook drie van Lilith. De hele kamer bewoog terwijl de piep steeds hoger werd.

Terwijl hij met Lilith over koetjes en kalfjes praatte, hield hij toch het blonde meisje in de gaten. Elisabeth had het overduidelijk minder naar haar zin dan de Doctor, maar hij probeerde het te negeren. Hij deed alsof hij het naar zijn zin had, maar diep van binnen kreeg hij toch een beetje de kriebels van het ondergrondse paleis. Daar kwam wel dan nog bij dat hij wel eens gekkere dingen had gezien. De Doctor pakte het glas rode wijn vast om de lamsbout mee weg te spoelen en het goedje gleed door zijn keel. Hij likte langs zijn bovenlip en nam toen nog een slokje. Het smaakte een beetje raar, maar wel op de goede manier raar. Hij nam nog een grote slok en het glas was leeg. Met het servet veegde hij zijn mond af en keek toen onder zijn wimpers door naar Lilith die oprecht vrolijk keek. Een kleine rilling gleed over zijn rug en hij pakte een stuk brood en stopte het in zijn mond en Lilith keek hem vragend aan. "Aparte wijn, maar wel lekker." zei hij toen met een mond vol en Lilith glimlachte breed. "Tsja, we kunnen niet alles zo hebben als bovengronds, dat begrijpt u wel toch?" zei ze toen met dezelfde glimlach en de Doctor knikte met zijn wenkbrauwen opgetrokken en zijn ogen gleden weer naar Elisabeth voor een snelle check, maar dit keer zag ze er niet goed uit. "You alright?" vroeg hij en hij leunde een beetje naar voren naar Elisabeth toe. Misschien iets verkeerds gegeten? Maar ze had nog geen hap gehad. Wel een paar slokjes wijn. Zijn rechterhand begon een beetje te tintelen en hij keek opzij naar Lilith, die nog steeds zo eng glimlachte en toen weer terug naar Elisabeth, bezorgd terwijl het tintelde gevoel door zijn lichaam verspreidde. Hij lette er niet op, hij was veel bezorgder om Liz, die er witjes uitzag en niet helemaal helder keek.

Elisabeth kon amper iets horen behalve de piep in haar oren. Het leek alsof het tegen haar slapen aandrukte, waardoor het alleen maar meer pijn deed. Vaag hoorde ze de stemmen van Lilith en de Doctor, maar het was niet duidelijk. Alleen maar gemompel, zoals je wel eens hebt als je nog slaapt en iemand een gesprek in de kamer naast je heeft. Maar ze zaten hooguit anderhalve meter van haar vandaan. Er was iets goed mis. Ze hoorde dat de stem van de Doctor iets dichterbij kwam, maar hij was nog steeds onverstaanbaar. Ze probeerde recht op te zitten, zonder haar hoofd in haar handen te houden. Ze had haar handen op de tafel naar gelegd, naast het bord dat nog steeds voor haar stond. Ze kon zien hoe ze begonnen te trillen. Dat dacht ze tenminste, ze bewogen net zoals de Doctor en Lilith hadden gedaan - alleen wist ze zeker dat ze haar handen niet bewoog. Misschien had er iets in het water gezeten, dat was logisch. Of ze had een paniekaanval. Die had ze wel eens eerder gehad, maar die leek hier helemaal niet op. Er was gewoon geen logische reden. Ze keek weg van haar handen, naar de Doctor tegenover haar. Terwijl ze naar hem keek, nam de piep langzaam af en haar hoofd werd lichter. Haar ogen bleven moeilijk open, ook al vechtte ze er zo tegen. Ze kon moeilijk nog recht op zitten, ze kon amper op haar armen leunen. Haar zicht werd minder, ze wist niet of ze zwarte vlekken ging zien of dat ze echt haar ogen had gesloten. En het laatste beetje kracht in haar armen, zakte weg. En ze raakte de tafel.

De Doctor wilde opstaan, maar het ging niet. Het tintelde gevoel zorgde ervoor dat zijn benen zwak werden en hij hield zichzelf met moeite overeind terwijl hij met heel veel zorg in zijn ogen naar het blonde meisje keek dat langzaam instortte. "Liz. Look at me. Come on." zei de Doctor terwijl hij met de angst in zijn ogen naar het blonde meisje keek. Een angstig gevoel gleed door zijn lichaam. Hij wist niet wat er gebeurde en zijn brein functioneerde ook niet helemaal goed, reden voor paniek natuurlijk. Zelfs voor de Doctor. Hij beet op zijn lip en kneep zijn ogen samen toen hij het gevoel had dat iemand met een hamer tegen zijn slapen aan het slaan was, het licht zorgde ervoor dat het gevoel niet minder werd. Hij opende zijn ogen moeizaam lichtjes , zette zijn vingers tegen zijn slapen en zag toen hoe Liz neer viel. "Liz!" riep hij toen hard en zijn handen sloegen op de tafel en zijn stoel viel naar achteren en hij stond geschokt en voor een tel leek het alsof er niets aan de hand was met de Doctor, maar zijn benen veranderden in pudding en hij hing half aan de tafel terwijl hij met zijn armen zich weer omhoog probeerde duwen, terwijl zijn oren suisden en het kloppende gevoel op zijn slapen erger werd. Hij keek omhoog naar Lilith, die blijkbaar was gaan staan, met de grote grijns op haar lippen. De Doctor hoefde niet nog eens na te denken om te snappen dat zij bij het andere team hoorde en niet bij de goederikken. "What did you do?" kwam er kwaad, half sissend, maar toch zacht uit de mond van de Doctor en Lilith lachte luid, waardoor de Doctor de tafel los liet en zijn beide handen op zijn oren zette. Haar schelle lach galmde na in de ruimte en in de oren van de Doctor. Met zijn bruine ogen keek hij omhoog en woede was van zijn gezicht af te lezen. Hij probeerde weer op te staan en kwam dit keer wel weer op zijn blote voeten te staan, maar wel heel moeizaam. "Het spijt me dat het zo moet gaan. Het was een eer om je hier te hebben hoor Doctor. Maar je staat grandioos in de weg van mijn plan. Mijn jongens hebben honger. Mijn meiden zijn bijna compleet. Liz is het laatste puzzelstukje van mijn puzzel." zei Lillith en toen klapte ook de Doctor tegen de vlakte en zijn hoofd raakte de harde koude grond en de wereld om hem draaide en werd zwarter. Vaag kon hij nog zien dat Liz werd weggedragen door die enge wachters van Lilith. Hij kon niets meer doen, hij was machteloos. "Je zult haar nooit meer terug zien." klonk er nog in de verte en galmde verder door in zijn hoofd waarna alles zwart weg en hij in het buitenbewustzijn rond dwaalde. Hij moest Liz redden. Maar hoe?

Het leek wel alsof er uren voorbij waren gegaan, dat Elisabeth in het duister had rondgedwaald. Niet zien, maar toch weten dat er iets is. Zo dichtbij, maar je kon niks doen behalve verder dwalen zonder een idee te hebben waar je naar toe ging. Koude druppels water raakten Liz' hoofd, het schudde haar een beetje uit de roes - de laatste zet die ze nog nodig had. Langzaam opende ze haar ogen. Haar zicht was nog steeds wazig, haar ogen namen de tijd om zich aan te passen aan het licht - waar er niet veel van was. Weer vielen er een paar druppels, alleen gingen ze net langs Elisabeths slaap heen. Ze keek omhoog, er was een klein raampje met tralies er voor. Dat schudde Liz' wakker. Ze keek weer voor haar, naar de muren. Alleen was er één open gat, waar er roestige buizen van die grond tot het plafond gingen. Tralies. Ze zat in een cel. Ze legde haar handen op haar slapen, zo kon ze zich misschien beter concentreren. Ze was natuurlijk gaan eten met de Doctor en Lilith. En toen had ze die wijn gedronken, en daarna was alles een beetje vaag. Ze wist alleen nog dat ze die hoge piep had gehoord, daarna was alles zwart. Elisabeth stond op en liep naar de tralies toe, ze probeerde zoveel te zien als mogelijk was. Het was een lange, stoffige gang die bestond uit bruine stenen, stof en roest. Er waren nog meer cellen, maar zover ze kon zien waren die allemaal leeg. Ze was helemaal alleen hier. Misschien zat de Doctor wel nog te eten met Lilith. The stranger with blue box, ze had kunnen weten dat ze wel in een cel zou belanden. Eigenlijk had ze meer een donkere steeg verwacht, maar ze zat in de buurt.

De Doctor dwaalde rond in het niets. Geen benul van tijd, niet dat hij die normaal wel heeft, geen gevoel, geen gedachtes. Alsof hij ronddobberde op een zwarte zee van niets. Toch was het niet een vreselijk gevoel. Op een gegeven moment kwamen er weer herinneringen terug, zijn hoofd werd gevuld met gedachtes van meer als een heel dorp en langzaam opende hij zijn ogen. Een fel licht zorgde ervoor dat hij gelijk zijn ogen weer dicht kneep en hij zette zijn handen naast hem neer en hij voelde een soort zanderige ondergrond. Ineens schoot het hem te binnen. Waar was Elisabeth? Hij duwde zichzelf omhoog, sneller dan zou moeten en hij opende zijn ogen. Om te zorgen dat hij niet gelijk weer omviel aangezien er weer zwarte vlekjes voor zijn ogen kwamen. Hij schudde zijn hoofd even en zijn gezichtsveld werd weer scherp. Hij had nog dezelfde kleren aan als wat hij voorheen aan had alleen nu had hij een bult op zijn hoofd, waar hij de grond bij had geraakt. Hij herinnerde zich lang niet alles meer, maar Liz was in gevaar. Dat kon hij zich nog duidelijk voor ogen brengen. Snel beende hij weer terug naar waar hij vandaan kwam. De grot. Hij moest Liz vinden, voordat het te laat was. Hij wist vrij weinig over Liliths volk, maar hij wist wel dat het foute boel was. En op zijn blote voeten liep hij de grot in, maar dan wel via een andere ingang, die het dichtste bij was, de wezens waren niet zo slim geweest om hem dicht bij de ingang neer te leggen. Hij wist waar hij moest zijn, maar hij moest zo onopvallend mogelijk doen. Hij wilde Liz heelhuids terug. Als er iets met haar gebeurt was zou hij het zichzelf nooit vergeven. Na een tijdje door donkere gangen gedwaald te hebben en een paar keer bijna op zijn gezicht gegaan te zijn kwam hij uit in een soort achterdeur van het paleis. Hij grijnsde in zichzelf en glipte naar binnen. Zo zachtjes en zo snel mogelijk liep de Doctor op zijn blote voeten door het kasteel, op zoek naar zijn Elisabeth.

Elisabeth had geen idee wat ze moest doen. Een tijdje liep ze rond in de cel waar in ze was geplaatst, op zoek naar dingen die haar zouden helpen. Niet dat ze dacht dat de vorige gevangene een nagelvijl had achtergelaten om de tralies door te vijlen. Ze wist eigenlijk niet eens of er wel een nagelvijl bestond in deze tijd of iets dat er op leek. En je zou denken dat ze wel wat wist over de geschiedenis, ze werkte in een museum. Uit eindelijk kwam ze weer bij de tralies en keek ze weer de gang in, er was niemand. Ze klemde haar handen om twee van de buizen en begon er met volle kracht aan te trekken. Hoe roestig ze ook waren, ze bewogen niet. Toch bleef ze er aan trekken, het metaal scheurde tegen haar handen en begonnen pijn te doen. Maar wie weet wat Lilith met haar ging doen. In de gang hoorde ze voetstappen. Ze wilde niet kijken wie er aan kwam, maar ze deed het wel. Om de hoek verscheen Lilith gevolgd door twee mannen die aan beide kanten van haar liep. 'Look who's awake.' Lilith kwam lachend voor haar staan, met de tralies tussen de twee in. 'Haal haar eruit.' Beval Lilith, één van de mannen deed een stap naar voren en met een sleutel haalde hij de celdeur van het slot. De man pakte Liz' arm beet en trok haar uit de cel. 'Wat wil je?' Vroeg ze terwijl ze aan haar arm rukte, maar de man had 'm strak vast. 'De meiden zullen zo blij zijn dat je er bent.' Was het enige wat Lilith zei toen de mannen Liz in de rug duwde als een teken dat ze moest lopen.

De Doctor liep geluidloos door eindeloze gangen die naar kamers leidden die leeg waren, kamers die gevuld waren met kasten, kamers die gevuld waren met kleding en vele andere kamers, maar geen cellen, geen kerkers, geen gevangenissen. Hij slikte even. Voor hetzelfde geld was ze al een van die monsters. De Doctor beet op zijn lip. Hij wist niet eens hoelang hij buitenwesten was geweest, maar hij ging ervan uit van een paar uurtjes, dat hoopte hij tenminste. Hij schudde zijn hoofd even en ging met zijn hand door zijn haar, waarna hij even over zijn hoofd wreef, over zijn blauwe plek die nog zeer deed. Terwijl hij rond dwaalde schoten er allerlei scenario's door zijn hoofd die er gebeurt zouden kunnen zijn met Elisabeth en ze wilden maar niet weggegaan en hij lette niet op, waardoor hij twee wachters pas op het laatste moment opmerkte en nog maar net op tijd een deur open kon trekken om zich erachter te verstoppen. Hij zuchtte diep toen hij ze pratend langs hoorde komen. Hij had geluk gehad, maar het zat hem mee. De deur was de toegang tot een kille gang die hem deed denken aan een gevangenis door de kleine luikjes met tralies die in de deuren zaten en hij grijnsde ene beetje in zichzelf. Met een snelle, maar stille pas liep hij door de gang en keek hij door elk luikje in de hoop om Elisabeth te vinden. "Elisabeth?" zei hij zachtjes, hopend op antwoord, maar het bleef stil, nou ja stil. Hij hoorde geroezemoes aan het einde van de gang en hij volgde het geluid. Als er iets met Elisabeth was gebeurt zou hij het zichzelf nooit vergeven, net zoals met ieder leven wat hij niet heeft kunnen redden. Hij beet zachtjes op de binnenkant van zijn lip en waagde het erop en liep verder de gang door en bleef door de luikjes kijken. Alle kille ruimtes waren leeg en alle deuren waren netjes dicht, op eentje na en de Doctor glipte naar binnen. Hij moest snel zijn. Als hij pech had kwamen ze zo terug om de deur weer af te sluiten en dan zat hij opgesloten of zouden ze hem zien. Hij slikte luid en zag een blonde haar liggen op de donkere koude grond die daar ook gelijk wat warmer was. Het gaf hem hoop en niet zo'n beetje ook, hij begon heel breed te glimlachen. Liz was hier geweest. En niet zo lang geleden ook nog.

Lilith was voorop gaan lopen. Alle deuren werden meters voordat ze er bij waren, al geopend door de wachters. Het viel Elisabeth op, dat ze nergens een vrouw had gezien. Ze dacht dat die wel door het hele paleis heen zouden lopen, om alles voor Lilith te regelen voordat ze nog maar in de buurt van de kamer was waar ze bezig waren. Maar er was niemand. Alleen de wachters bij de deuren en die rond liepen om alles in de gaten te houden. 'Welke meiden?' Vroeg Elisabeth, ze probeerde zo langzaam te lopen als ze kon - maar de wachters bleven met grote passen door lopen, waardoor ze de hele tijd struikelde als ze op het slakkentempo zou blijven lopen. Maar ze moest toch iets doen om haar nieuwe lot te ontkomen, of in ieder geval te vertragen. Als ze genoeg tijd had, kon ze misschien iets bedenken om hier weg te komen. Uit de ondergrondse stad, want ze had geen idee hoe ze terug zou moeten naar haar eigen tijd. Ze had nooit met de Doctor mee moeten gaan, het was misschien wel de grootste fout die ze ooit had gemaakt. 'Meiden?' Herhaalde Lilith haar, het duurde even totdat ze realiseerde dat ze het zelf had gehad over 'de meiden'. 'Oh! Leuk dat je het vraagt.' Zei ze, Liz kon aan haar stem horen dat ze lachte. Het gaf haar de kriebels. 'Ze zijn mijn creaties. Ze zijn nog vol in bloei, maar kunnen ieder moment volgroeid zijn.' Ze klapte verrukt in haar handen toen ze ergens achterin het paleis kwamen. Er ging een wenteltrap naar beneden, waar het helemaal donker was. Eén van de wachters liet Liz los, om van de muur een fakkel te halen. 'En jij wordt mijn mooiste creatie.' Zei Lilith voordat de wachter met de fakkel de trap af begon te lopen met Lilith achter haar aan. Na Lilith, gaf de wachter die Liz nog vast had - een zetje, en begonnen zij ook de trap af te lopen. De trap was gemaakt uit donkere stenen, met veel inhammen er in waardoor je snel je enkel kon verzwikken. Het zag er heel anders uit dan de rest van het paleis. Liz had geen idee hoe lang de trap was, maar toen ze bijna bij het einde kwamen - kwam er een rare, groene gloed de trap omhoog.

Geluidloos verliet de Doctor de cel waar hoogstwaarschijnlijk Liz kortgeleden nog had gezeten, maar dit keer met een glimlach op zijn lippen. Op zijn blote voeten haastte hij zich door de gang. Het zachte geluid van blote voeten op de harde koude ondergrond was wel te horen, maar niet duidelijk genoeg, waardoor men het alleen kon horen als ze binnen drie meter van de Doctor waren en dat waren ze niet. Zo snel en stil als hij kon volgde hij de gang en langzaam hoorde hij stemmen en snel kwamen de lichamen die bij die stemmen hoorden in zicht, maar de Doctor bleef op een verstandige afstand, want als hij gezien zou worden zou dat grote problemen veroorzaken en ook voor Liz. Hij herkende Lilith sowieso van ver af al, maar hij wist niet zeker of Elisabeth erbij liep, maar hij vond van wel. Hij hoopte van wel. Hij beet op zijn lip en hoorde Lilith luid praten over haar meiden en het zorgde voor een rilling over de Doctor zijn rug en snel rende hij op zijn blote voeten achter Lilith aan, maar helaas voor hem waren er wachters. Hij vervloekte zichzelf toen hij ze pas op het laatste moment zag en hij terwijl hij bijna omviel, verstopte hij zich snel en op het laatste moment achter een kast en beet hard op zijn lip, hopend dat ze hem niet hadden gezien. Zijn hand gleed naar zijn zak naar zijn screwdriver, die hij gelukkig erin had zitten en hij richtte deze op de deur aan de andere kant van de kamer, zodat deze van het slot af ging en de aandacht van de wachters trok. Op hoop van zegen. De wachters liepen erheen en de Doctor glipte langs de bewakers en kwam bij een donkere wenteltrap uit, die naar beneden leidde. Hij had zijn screwdriver nog steeds in zijn hand en gebruikte deze als lichtbron en liep toen de trap af, hij volgde het geluid van Lilith en de wachters die bij haar liepen en best wel luid liepen. Hij liep dicht achter hun, maar ver genoeg van hun vandaan om niet op te vallen. Hij hoopte echt dat Liz nog leefde, want hij zou het zichzelf never nooit niet vergeven als er wat met haar was gebeurt.

Lilith leek wel een kind dat ieder moment een cadeau kon krijgen, alleen stond ze niet te springen op haar plek. Ze was een aparte vrouw, het ene moment was ze kil en bevroor ze je met haar blik. En nu, stond ze in haar handen te klappen met een enorme lach op haar gezicht. Alleen de twinkeling in haar ogen, vertelde dat waar ze zo blij om was - niet veel goeds in petto had voor Elisabeth. Ze kwamen aan het einde van de trap in de kelder van het paleis. De ruimte waarin ze waren, was zo goed als leeg. Er stond alleen een stoel in het midden en aan de rand een grote kist, Elisabeth wilde niet weten wat er allemaal in zat. En de hele kamer was verlicht met groene lichten, het waren moderne lampen. Alleen straalden ze de rare, groene gloed uit. 'Oh, ik kan gewoon niet wachten.' Zei Lilith die zich naar Liz en de wachter toe draaide. De andere wachter stond in de buurt van de wenteltrap met de fakkel nog steeds in zijn handen. 'Maak haar vast.' Zei ze, de lach was alweer van haar gezicht verdwenen. Ze was weer compleet serieus, alleen nog de rare twinkeling in haar ogen was er nog. De man gaf Liz weer een zetje in de richting van de stoel. Toen ze dichter bij kwam, zag ze dat bij de polsen boeien zaten. 'Oh, daar ga ik niet op zitten.' Zei ze en bleef stil zijn. De wachter zette kracht om haar toch te verplaatsen, en dat lukte ook. Ook al werkte ze met haar eigen kracht tegen. 'Waarom stribbelen ze allemaal tegen?' Vroeg Lilith tegen zichzelf, ze stond een meter van de stoel vandaan. Het groene licht wierp een angstaanjagende gloed over haar heen. De wachter duwde Elisabeth in de stoel. Ze probeerde overeind te komen terwijl de man haar met één hand vast hield en met de andere de boeien vast maakte, maar het hielp geen meter. Hij verplaatste hooguit een centimeter of twee, meer niet. 'Pak de spullen.' Beval Lilith de wachter zodra hij klaar was met de boeien. Hij liep naar de kist toe, haalde het slot er af en kwam terug met een houten plaat die was bedekt met stof. En daarop, lagen allemaal instrumenten die gekke dokters hebben in horrorfilms. Liz' hart begon sneller te kloppen, ze wilde niet haar leven eindigen vastgeketend aan een stoel in een kelder. In de middeleeuwen.

Stilletjes volgde de Doctor Lilith en haar wachters en mogelijk ook Elisabeth, ook al zag hij haar niet. Zijn gevoel zei toch wel dat ze er was. Hij hoorde nog geen gegil of geschreeuw of iets in die richting dus hij ging ervan uit dat ze nog zichzelf was. Want hij was pas net wakker geworden dus Liz zou dat ook wel moeten zijn en hij had haar cel gevonden, die nog niet zo lang leeg stond. Hij drukte zijn screwdriver uit en stopte deze in de grote broekzak van zijn losse broek. Terwijl hij als een spion langs de muren liep, liep hij steeds wat langzamer en hij bleef op een afstand kijken met zijn bruine ogen. Hij wist niet precies wat ze aan het doen waren, maar ze waren een kamer binnen gelopen en ook al stond de Doctor ver weg, het zag er niet goed uit. Hij moest een plan bedenken en snel, want anders zou het te laat zijn. En te laat zijn was geen optie voor de Doctor. Hij wreef door zijn haar en liep de trap verder af en leunde met zijn rug tegen de muur en hij keek om het hoekje de groenverlichte kamer met vreemde apparatuur. De Doctor haalde zijn screwdriver weer uit zijn zak en hij luisterde naar het tafereel wat bezig was in de ruimte. Hij beet hard op de binnenkant van zijn wang en hij wachtte kort, maar zijn geduld was niet groot en hij keek om het hoekje. Hij zag Elisabeth vastgesnoerd in de stoel, bang. Hij kon het niet aanzien. Vooral door zijn schuld gevoel. Hij ademde diep in en kwam in beeld te staan, richtte zijn screwdriver op een van de apparaturen het dichtste bij Liz. "Guess who?" riep hij nog. Een zoemend geluid en toen ontplofte het apparaat, waarna er rook uit kwam. Hij schoot naar voren en in de rook probeerde hij Elisabeth los te maken. "Liz, it's me." zei hij en je kon zijn bezorgdheid door zijn stem heen horen, heel erg. "Get him!" schreeuwde Lilith wie de Doctor niet kon zien en hij ontving een klap op zijn achterhoofd van een van de wachters, waarna hij kreunend omhoog krabbelde om de wachter tegen de andere wachter te gooien, waarna ze beide andere apparatuur omgooiden. De Doctor wreef over zijn achterhoofd en lachte kort, waarna hij weer naar Liz schoot. "You are gonna be okay, Liz, I promise." Zei hij geruststellend tegen haar en probeerde haar los te krijgen. Met zijn screwdriver maakte hij de boeien om haar enkels open en zijn ogen schoten de hele tijd omhoog naar Liz. Hij was zo blij dat ze nog leefde, maar eerst moesten ze nog weg zien te komen en de rook was langzaam minder aan het worden. Hij moest opschieten.

'Als je ook maar in de buurt komt met dát..' Begon Elisabeth, ze gaf een paar rukken aan de boeien - maar er gebeurde niks. Ze schraapte alleen maar langs haar polsen en enkels, dat was het enige nut dat ze hadden. 'Dan wat?' Had Lilith gezegd, ze was naar haar toe gebogen en had haar recht aangekeken - met haar gekke ogen. Eigen had ze geen idee wat ze zou doen, ze kon amper wat doen. Maar ze hoefde niks te bedenken, want het apparaat het dichts bij Liz ontplofte. Er kwam een hoop rook uit, maar ze had de stem van de Doctor gehoord. Ze kon hem wel niet zien, maar ze wist dat hij er was. Hij had haar achtergelaten, maar was teruggekomen. Niet dat ze hem meteen zou vergeven, maar ze ging er geen scenario van maken als Lilith nog steeds hier was. 'Yeah, you left me.' Zei ze, toen ze zijn stem bij haar in de buurt hoorde. Haar hart klopte als een razende en niet op een goede manier. Ze hoorde allemaal geluid om haar heen, maar ze kon nog steeds niks zien door de rook die al minder dik begon te worden. Zodra de boeien om haar enkels en polsen los waren, stond ze op. De rook was langzaam aan het verdwijnen en ze kon de gelaatstrekken van Lilith en de wachters die overeind kwamen, zien. 'Sta daar niet zo, pak ze!' Riep Lilith woedend, plukken haar waren uit haar kapsel gekomen en bleven aan haar wangen plakken. Liz keek vlug naar de Doctor, voordat ze richting de wenteltrap begon te rennen - zonder op haar jurk te stappen, die nog steeds te lang was om echt mee te rennen. Alleen besteedde ze er nu niet veel aandacht aan. Het enige waar ze aandacht, was dat ze hier weg moest. En snel.

De Doctor had de neiging om Elisabeth te omhelzen, maar haar woorden deden hem pijn en hij had de tijd niet. Elke seconde telde en hij wilde niet in de handen van Lilith vallen, vooral niet nadat hij de apparaten had gezien waar ze toegang tot had, ook al waren ze in de middeleeuwen. Hij pakte Elisabeth haar hand vast en keek haar doordringend aan. "Run." zei hij, alsof hij dacht dat Liz daar niet aan had gedacht, maar het floepte er gewoon uit. Samen met Liz renden ze de trap weer op. Liz ging minder snel door haar lange jurk en de Doctor zou haar nooit in de wereld achter laten. Hij moest tijd winnen. Hij liet Liz haar hand los en bleef staan, haar draaide zich op zijn blote hak om en haalde zijn screwdriver uit zijn zak, pakte deze met twee handen vast en richtte deze op de bewakers die dichterbij kwamen met apparatuur wat op wapens moesten lijken. "ALONS-Y!" schreeuwde de Doctor en hij de screwdriver zoemde en de wapens ontploften in de handen van de wachters. Hij lachte trots en rende toen weer verder de trap op, met een glimlach op zijn lippen. Hij dacht dat hij en Liz uit de moeilijkheid waren, maar toen zag hij een grote groep meiden naar beneden komen lopen. Ze hadden wat weg van vampieren, maar de Doctor wist wel beter, dat waren de meisjes van Lilith. "Liz! Get back!" zei hij en hij deed zijn arm beschermend voor Liz om haar achteruit te leiden, de trap weer af. Crap. Ze zaten ingesloten. Dat was niet volgens mij. Zijn brein kraakte. Hij moest een oplossing bedenken en snel. Hij keek over zijn schouder en zag Lilith de trap kwaad op komen lopen. Zijn ogen schoten van Liz naar de vampierachtige meiden en weer terug naar Elisabeth. Toen schoot het hem te binnen. "We moeten ze tegen Lilith op zetten. Misschien zit er ergens nog een beetje van hun menselijkheid in hen, diep binnen in. Het is onze enige kans."

Zo snel als ze konden, renden de Doctor en Elisabeth samen de wenteltrap op. Op een moment, liet de Doctor Liz' hand los. Ze stopte even met rennen en keek achterom, hij had weer zijn Sonic Screwdriver in de hand. Ze had geen idee wat dat ding allemaal kon doen, maar nu kwam het echt geweldig van pas. En ze was er blij om. Ze had zich weer omgedraaid en begon weer te rennen, maar ver kwam ze niet. Ze keek naar de meisjes die maar een paar treden van hen vandaan waren. Toen ze zo achter de Doctor stond en naar de meisjes keek die voor hen stonden, drong het tot haar door wat Lilith met haar had willen doen. Ze zou net zo geworden zijn als zij. Ze hoorde voetstappen van achteren komen, Lilith of de wachters kwamen er ook aan. Beide betekende iets slechts en ze wist dat dit wel het laatste moment kon zijn. 'Oké, als dat helpt.' Zei ze zachtjes. Oké, verman je zelf. Als dit het laatste is dat je doet, moet je het goed doen. Ze begonnen maar met praten, geen idee of het hielp wat ze zei - maar ze moest het proberen. 'Oké, die vrouw die hier nu de trap op rent - heeft dit met jullie gedaan. Ze heeft jullie menselijkheid weggenomen, en vervangen door -' Ze keek even naar de Doctor, want ze had geen idee naar wat ze waren veranderd 'Dit alien gen. Jullie zijn van de straat geplukt, alsof je niks was. Maar jullie hebben allemaal vast wel iets bijzonders, allemaal familie boven de grond. En wat zou die familie nu over jullie zeggen? Als ze je zou zagen?' Terwijl ze sprak, had de Doctor zijn Sonic Screwdriver op de meisjes gericht.

De Doctor slikte luid en likte langs zijn lichtelijk droge lippen terwijl hij naar Liz keek. Toen ze begon te praten keek de Doctor over zijn schouder. Lilith en wat van haar wachters, serieus waar kwamen die steeds vandaan, kwamen steeds dichterbij en de heldere stem van Elisabeth drong zijn oren binnen. Hij luisterde naar elk woord wat er uit haar mond stroomde en op een gegeven moment wees hij zijn screwdriver naar de meiden en zette hem aan. Dat ding had meer dan duizend mogelijkheden en kon op elk moment gebruikt worden, misschien hielp het, misschien niet, maar het viel te proberen. Het zoemende geluid zorgde ervoor dat de meiden hun handen op hun oren deden en ze ineens menselijker leken. Hun ogen keken bang voor zich uit. Het was gelukt, of in ieder geval bij een paar die de Doctor kon zien. Hij keek glimlachend op zij naar Elisabeth terwijl hij zijn sonic liet stoppen met zoemen. Het was wel genoeg geweest zo. "Zij heeft jullie vrijheid afgepakt en wilde jullie als slaven gebruiken voor haar eigen doeleinden. Jullie zijn in de meerderheid, maar kunnen niet meer boven de grond komen. Wel kunnen jullie wraak nemen op Lilith." sprak de Doctor toen en keek opzij naar Elisabeth en pakte haar hand weer vast. "Ze wilde haar ook gebruiken en zoals jullie laten worden. Dat wensen jullie haar toch niet toe?" Het voorste meisje met het donkere haar en de lichte ogen, die hem deels deed denken aan een oude bekende, sprak. "Jullie zijn niet van hier. Onze familie denkt dat we dood zijn. We hebben niemand meer. Lilith heeft alles van ons afgepakt." zei ze met een hoge stem en de Doctor knikte. "Ik vraag jullie niet om haar te verm..rden, maar laat ons erlangs, houdt haar gevangen, zorg dat ze dit niemand meer aan kan doen. Leef in vrede verder." zei de Doctor toen. Hij had medelijden met de meisjes, maar ze konden niet meer gered worden. En hij wilde zelf Lilith niet verm--rden, want hij had al genoeg bloed aan zijn handen, maar zolang hij wist dat ze gevangen zat zou alles goed zijn. "Ga." zei het donkerharige meisje. "Wij regelen dit wel. Als dank dat je ons hebt bevrijdt. Ga nu." De Doctor dacht geen moment verder na en trok Elisabeth langs de grote groep meiden. "We zijn jullie eeuwig dankbaar." zei de Doctor nog en trok Elisabeth toen de trap verder op. Hij hoorde Lilith nog schreeuwen en andere hogere schreeuwen maar hij keek niet meer om. Hij wilde terug naar zijn TARDIS en wel meteen. En hij liep weg, naar buiten toe.

Het verbaasde Elisabeth echt, dat het nog was gelukt om de meisjes over te halen hen niks te doen. Ze vond het zo erg voor de meisjes en hun families, als Lilith dit allemaal niet had gedaan - waren zij nog gewoon bij elkaar. Maar dat konden ze niet terug keren. Zodra de meisjes aan de kant waren gegaan, trok de Doctor Elisabeth verder de trap op. De twee renden nog steeds, voor als er nog wachters waren die Lilith gingen verdedigen. Eenmaal buiten het paleis, moesten ze nog de weg terug naar boven vinden. Elisabeth merkte dat de Doctor een andere weg had, dan de één door het water - die ze hier naar toe had gebracht. Alleen de weg was vreselijk steil en door het rennen, was het ook erg moeilijk om het steile pad op te gaan. Maar het lukte. Ze kwamen uit in de buurt van de rivier waar ze via de grot naar de ondergrondse stad waren gegaan. Liz wist niet hoe lang ze daar beneden was geweest, maar het was buiten donker geworden. Er waren vele sterren aan de hemel te zien en de maan was bijna vol. Ze had gedacht nooit meer boven de grond te komen, of niet menselijk boven de grond te komen. Terwijl ze terug liepen naar de TARDIS, gingen er allemaal dingen door Liz' hoofd heen. Hoe ze daar beneden dood had kunnen gaan, hoe ze door had staan ratelen totdat de Doctor zijn Sonic op de meisjes had gericht, dat ze was vergiftigd. De dingen die ze binnen een dag had meegemaakt. En haar hart klopte nog steeds als een razende.

De Doctor rende het paleis door naar zijn geheime uitgang die naar de wereld bovengronds zou leiden. Hij zou nog eens terug komen om te kijken hoe het verder was gegaan, maar niet op dat moment. Ze moesten weg. De steile weg zorgde voor enigzins vertraging maar de Doctor snakte naar frisse lucht en licht en zijn tardis. Met Liz aan zijn hand liep hij omhoog en probeerde niet weg te glijden op zijn blote voeten. Het eerste wat hij zou gaan doen is zijn oude kleren weer aantrekken. De kleren die hij oo dat moment droeg waren te lls. Hij vond het strakkere toch beter zitten. Hij haalde zijn vrije hand door zijn haar en op een gegeven moment was er een uitgang en stonden ze weer buiten. Alleen was het donker buiten. De sterren en de maan verlichtten de omgeving en in de verte brandde er wat kaarsen en fakkels, in middeleeuws London. Hij checkte even op Liz terwijl hij naar de tardis liep. Ze leek wat bleekjes, maar de Doctor gaf haar geen ongelijk. Ze had al veel meegmaamt in de korte periode dat ze elkaar kenden. Hij hoopte dat het haar niet afschrikte want hij wist dat ze nog veel lol samen zouden kunnen gaan hebben. Hij kneep zachtjes in haar hand en glimlachte lief en bemoedigend. "Waar zou je nu naar toe willen?" vroeg hij toen hij de deur van de tardis open trok.

Toen Elisabeth echt bij de TARDIS was, was haar hart nog steeds als een razende aan het kloppen in haar keel. De adrenaline pompte door haar heen, iets dat ze bijna nooit heeft. Het enige wat in haar leven gebeurde, was dat kinderen de standbeelden in het museum beklommen. En nu was ze net ontsnapt aan een vreselijk lot, waar ze niet aan zou willen denken. Ze stapte de Tardis, het vreemde schip dat nu toch veilig aan voelde na het vreselijke, ondergrondse paleis van Lilith. De Doctor deed alsof ze net niet voor hun leven hadden gerend. Deed hij dit soms dagelijks? Hij begon al over een volgende reis, terwijl Liz nog aan het bijkomen van deze. God, ze hadden wel dood kunnen gaan en hij staat gewoon te glimlachen. Ze zou hier waarschijnlijk nooit aan kunnen wennen. 'I thought you left me there.' Zei ze, haar hart was alweer wat op een normaler tempo gaan kloppen. Maar ze hoorde 'm nog steeds suizen in haar oren.