1.1 The start of everything

Mijn verhaal begint op een mooie dag in de lente 8 maanden geleden. Maar eigenlijk begint het niet eens daar. Het begint eerder, veel eerder. Het begint op 15 oktober 16 jaar geleden in het ziekenhuis van mexico-stad. Mijn moeder ,Maria dez Fervio, kwam daar aan nadat ze plotseling weeën had gekregen. Iets waar ze erg verbaasd over geweest was. Ze wist niet eens dat ze zwanger was. Maar zo ben ik. Altijd onverwacht. Het ging niet goed tijdens de bevalling. Het was niks ernstigs als er op tijd ingegrepen was. Maar het was te laat en me moeder kreeg de keuze tussen haar leven of het mijne. Ze koos voor het mijne. Ze schijnt nog even bij bewustzijn geweest te zijn. Lang genoeg om me vast te houden en me mijn naam te geven, Mila dez Fervio.
Dagen later kwam er een man langs in het ziekenhuis. Zijn naam was Luca Laun en hij beweerde mijn vader te zijn. Het was druk in het ziekenhuis,te druk, en ze gaven me mee. Ze hadden toch al weinig hoop dat ik het zou overleven.
Dit deel van mijn verhaal herinner ik me niet. Mijn eerste herinnering is van jaren later. Ik was inmiddels vier en woonde samen met mijn ouders, Mark en Amanda, en mijn broer in New York. Ik was de jongste bij ons thuis en waarschijnlijk ook de drukste. Het was Tony's zesde verjaardag en hij had een prachtige verjaardagstaart gekregen. Opeens begon mijn moeder te huilen en mijn vader stond op om haar te troosten.
'Rustig maar.' fluisterde hij terwijl hij haar omhelsde 'Het duurt nog jaren voordat hij ze komt halen.'
Voor een kind is het vreselijk om je ouders te zien huilen. Ouders zijn groot en sterk en ze troosten jouw als jij huilt.

Het was een mooie herfstdag. Je weet wel zo'n dag dat de zon door de bladeren schijnt waardoor de wereld oranje kleurt. Het was de dag na mijn zevende verjaardag en ik was met Tony naar de speeltuin geweest. We kwamen later terug dan we van plan waren geweest maar we wisten zeker dat ze niet kwaad zouden zijn. De hele week konden we al niets fout doen.
Voordat we naar binnen konden merkten we al dat er iets mis was. Het huis was stil. Te stil. Je kon het zelfs verlaten noemen. Op dat moment besefte ik niet dat mijn leven zo drastisch zou veranderen.
We opende de deur en met een zachte bonk stootte deze tegen de muur. Het hele huis was verlaten. Helemaal leeg. Niets stond ermee zelfs de muren waren niet meer vrolijk gekleurd. Het leek wel een ziekenhuis. Een verlaten ziekenhuis. Plotseling hoorde we geluiden van de bovenverdieping komen. En zonder te aarzelen rende ik naar boven. Ik was altijd al een beetje te nieuwsgierig geweest. In de ouderslaapkamer stond één grote stoel van wit leer. Maar de stoel trok mijn aandacht niet. In de stoel zat een lange, donkere man die ik nog nooit gezien had. Maar toen hij begon te spreken herkende ik zijn stem. 'Hallo Mila.' Zei hij met een kleine grimas op zijn verder perfecte gezicht.
'Ik wist wel dat je naar boven zou komen. Nieuwsgierigheid is niet altijd goed voor je. Weet je dat?'
Nadat ik geknikt had was hij opgestaan.
'Je weet dat Mark en Amanda je echte ouders niet zijn. Dat weet je toch?'
Weer knikte ik. Dit hele gebeuren had iets onwerkelijks over zich. Hij nam mij en Tony mee de steegjes van New York in. Hij leerde me de kneepjes van het vak. En terwijl iedereen om ons heen afviel bleven wij over. 16 jaar ben ik nu en samen met mijn broer en twee beste vrienden maak ik onderdeel uit van een speciale afdeling van de FBI.