Hs 62 - Teardrops...

(door Inge)
Het is middagpauze. Samen met Sasha volg ik Shailene doorheen de gangen van de school. Daarnet kwam ze Sven tegen. Zou hij ThisIsjustMe kunnen zijn? Nu volgen we haar langs de oude achteringang, die vroeger voor de keukenmeisjes diende of zo, dat vertelde de lerares geschiedenis toch, naar de achtertuin. We zijn nu vlakbij die struik waar we eergisterenavond een gestalte zagen. "Wat heeft Shailene hier te zoeken?", fluistert Sasha. "Misschien ThisIsjustMe ontmoeten", opper ik. We zien hoe ze een klein meisje met rood gekruld haar dat ik als Léonie herken, een dik pakketje in de handen duwt en even een gesprek met haar voert.
"Wat zit er in dat pakketje?", vraag ik me luidop af. Léonie loopt weg en Shailene stapt verder. "Waar gaat ze heen?", fluistert Sasha. We volgen Shailene, vanachter een struik. Ik hoop dat ze ons niet kan zien. Nu gaat ze naar een lang blond meisje met een zwart jurkje aan. Wacht, het is Juliette.
"Juliette?", fluistert Sasha verbaasd. Normaal kan je nauwelijks hoi tegen dat meisje zeggen zonder dat de bende rondom haar je uitlacht. Nu staat ze daar helemaal alleen met Shailene te praten. Jammer genoeg kunnen we niet horen wat ze zeggen. Maar het lijkt alsof ze elkaar goed kennen. Wat is hier toch aan de hand? Ik heb het gevoel dat dit kasteel veel meer geheimen verbergt dan het op het eerste gezicht lijkt...

(door Sasha)
Het is namiddag en we hebben een trektocht. Gelukkig is het gestopt met regenen, maar we moeten nu wel door de modder lopen, wat niet echt goed voelt. Niet iedereen is mee. Wel alle studenten van RMA, behalve Rein, want hij kon niet mee in zijn rolstoel en Logan, maar van l' académie Sainte-Cécile gaan enkel Julien, Juliette, Léonie en enkele van Juliettes minions mee. En natuurlijk een lerares, een zekere madame Duprez, ze geeft biologie. Ik vind het fijn dat Logan mee is, maar hij lijkt me wel te negeren, misschien is het omdat er anderen bij zijn, maar ik weet niet zeker of dat de oorzaak is. We lopen door een moerassig gebied. "Ok, les jeunes, on va faire une pause. Vous pouvez vous promener seuls, mais vous devez étre de retour ici à trois heures", zegt de lerares. Een pauze, zeer goed.
"Hee, Sasha kom je mee, we gaan even kijken wat er achter dat heuveltje is", stelt Inge voor.
"Ga maar alvast, ik moet meneer Compton nog wat vragen voor het toneelstuk", zeg ik en ik kijk Logan even aan. Ik zie hoe Inge haar wenkbrauwen optrekt maar dan toch met Silke, Britney en Nils vertrekt.
Ik loop de andere richting uit en zie dat Logan me gelukkig wel volgt.
"Je wilde me wat vragen?", stelt hij vast. Zijn stem is niet zo vrolijk en opgewekt als anders. Hij klinkt nu koud en afstandelijk.
"Heb ik iets verkeerds gedaan of gezegd?", vraag ik onmiddellijk ,"Want ik weet niet meer wat echt is en wat niet, met alles wat aan de hand is, met Shailene, heb ik geen idee meer wat gewoon een nachtmerrie was en wat niet. En ik wil elk moment wakker worden, maar het voelt alsof ik vastzit in deze droom."
Hij kijkt me even begrijpend aan, maar zegt niks. "Logan, ik weet dat dit nooit efficiënt is geweest, en dat er altijd veel complexiteit is geweest, maar je weet dat ik van je hou, toch? Wat is er aan de hand?"
"Luister, Sasha", begint hij ,"Ik ben dol op je, maar dit gaat nooit blijven werken. Op een dag realiseer jij je dat ook. Ik ben je leraar, en wat er ook zal gebeuren, deze relatie zal nooit kunnen kloppen. Je bent zestien, je hebt nog een lang, mooi leven voor je, je gaat nog afstuderen, verder studeren, en een job vinden. Ik wil je dat niet allemaal afnemen door dit, ons. Je ziet het nu misschien niet in, maar deze relatie doet je veel meer slecht dan goed."
Ik kijk hem verbijsterd aan ,"Waar komt dit vandaan? Wat is er gebeurd met 'Ik weet dat dit fout is, maar ik moet bij je zijn'? Waarom geef je dit zo gemakkelijk allemaal op?" Er verschijnen tranen in mijn ooghoeken.
"Het spijt me, ik wil gewoon dat je gelukkig kan zijn zonder al deze moeilijkheden, iets wat ik je nooit zal kunnen geven. Je hebt Julien nu toch?"
"Echt? Gaat dit om Julien? Hij is alleen een vriend, dat heb ik je al verteld", zeg ik.
"Dit gaat niet om Julien, dit gaat om jouw geluk", antwoordt hij.
"Ja, dat geluk dat je net in duizend stukjes hebt laten breken", antwoord ik, "Laten we zeggen dat je nu niet meer stiekem hoeft rond te hangen met een meisje dat 6 jaar jonger is dan jou. Tevreden nu?"
Ik draai me bruusk om en loop bij Logan weg.

De eerste die ik tegenkom, is Julien.
"Hey, are you crying?", vraagt hij verbaasd en hij veegt met zijn duim mijn tranen weg. Hij neemt mijn hand vast en trekt me mee naar een boomstam iets verderop, waarop we gaan zitten. "What's wrong?"
Ik schud alleen even mijn hoofd en val in zijn armen. Hij troost me en op de een of andere manier bezorgt me dat een goed gevoel.
"What's wrong, girl?", herhaalt hij. "Some dude just broke my heart", antwoord ik vaag en ik voel weer tranen opkomen. Waarom voel ik wat ik voel?
"Oh, girl, that's hard, but you can Always talk to me, you know that, right?", zegt hij lief en ik knik. Ik moet alweer bijna glimlachen door wat hij zegt. Waarom is hij zo aardig voor me? Ik zie ineens hoe Logan ons vanop een afstandje aanstaart. Ik voel woede opborrelen. Waarom doet hij me dit ook aan?
"You can always come to me, no matter what, Ok?", vraagt Julien. Ik knik glimlachend en geef hem een knuffel. Deze jongen bezorgt me een heel goed gevoel. Maar waarom voelt het toch niet juist?