|| 37

“Ik heb daar juist op de luchthaven ook een oude vriendin terug gezien. Iemand waarmee ik nog op school heb gezeten.” Geschokt kijk ik Luke aan. Dit meent hij niet, hij heeft Louise gezien en herkent maar mij niet? En dan nog legt hij de link niet? Een zachte gefrustreerde zucht verlaat mijn lippen tot ik ineens schamend naar Luke kijk die me vragend aan kijkt. “Scheelt er iets?” Vraagt hij bezorgd. “Nee sorry, ik vind het gewoon stom van mezelf dat ik zoveel zenuwen heb.” Luke legt geruststellend zijn hand op mijn been en wrijft rustig rondjes met zijn duim. Een lichte druk oefent hij uit op het kleine plaatsje op mijn bovenbil, maar het effect dat ik er van krijg is des te groter. Rustend leg ik mijn hoofd op zijn schouder, waarna hij zijn arm over mijn schouder heen legt en daar terug begint met rondjes te draaien. Ik voel ondertussen het vliegtuig vertrekken en Luke neemt met zijn vrije hand mijn hand van mijn schoot en geeft er een geruststellend kneepje in. Glimlachend kijk ik hem aan, waarna hij zijn bekende lieve glimlach terugzend.
Vanaf het moment we in de lucht zijn, voel ik mezelf kalmeren, maar blijf toch dicht tegen Luke aanliggen. Ik heb dit zo hard gemist, al weet hij niet wie ik ben. Ik kijk naar Luke die met één hand probeert zijn oortjes uit zijn zakken te halen en een giechel verlaat mijn mond, waarna ik me toch iets rechter zet, zodat hij wat meer plaats heeft. Luke steekt zijn oortjes in zijn iPhone waarna hij glimlachend een van de twee aan mij geeft. “Dankje.” Fluister ik, omdat de meerderheid op het vliegtuig al slaapt. “Is niks.” Fluistert hij terug, waarna hij een lok achter mijn oor strijkt.
Genietend van de muziek lig ik op Luke’s schouder en een zachte zucht verlaat mijn lippen. Het kriebelende gevoel in mijn buik die ik vroeger ook had begint stilaan terug te komen. Hoe erg mijn gedachten ook protesteren tegen dit gevoel, het voelt zo vertrouwd aan.

Verrast open ik mijn ogen en kijk vanuit mijn ooghoek naar Luke, die nog steeds mijn zijn ogen toe zit te genieten van de muziek. Een kleine grijns begint rond zijn lippen te spelen en hieraan kan ik zien dat hij ook goede herinneringen heeft aan dit prachtige liedje. Zou hij aan hetzelfde denken als ik?

Lachend sta ik aan de zijkant van de sporthal te kijken naar iedereen die aan het dansen is. Elk jaar was er een soort fuifje op school, enkel voor de leerlingen van het internaat. Dit gebeurde altijd in het begin van het nieuwe schooljaar zodat de nieuwe leerlingen en de ‘oude’ leerlingen elkaar zouden leren kennen. Ondertussen was het mijn tweede jaar hier op school en stond ik alle nieuwelingen van een afstandje te bekijken. Vorig jaar behoorde ik ook tot die groep, gelukkig had ik toen Louise bij me en had ik al snel Luke leren kennen. Over die twee gesproken, beide stonden ze onnozel te doen op de dansvloer met een biertje in de hand. Wat had ik toch twee speciale vrienden. “Kom mee dansen, Jade!” roept Louise, voor de hele sporthal, waarna ze naar me toe loopt en aan mijn arm trekt. Ineens komt de leerkracht van Muziek naar ons toe gewandeld en geeft ze ons alle drie een korte knuffel. Mevrouw De Lauwere is onze docente van muziek en woord en geeft nog maar sinds vorig jaar les. Ik en Luke waren direct haar lievelingsleerlingen, maar dit komt omdat we beide zot zijn van haar vak. “Jade, Luke. Zouden jullie een liedje willen zingen? Jullie moeten toch tonen aan die newbie’s wat voor goede zangers jullie zijn?” Lacht ze, waardoor ik verbaasd naar Luke kijk, die zijn schouders even kort optrekt. “Waarom niet.” Lacht hij nu ook. Samen met Mevrouw De Lauwere gaan we naar de DJ die ons vraagt welk liedje we willen doen. “Kies jij maar Luke.” Zeg ik snel, want ik wist al dat ik nooit zou kunnen kiezen. “Yellow?” Luke kijkt me vragend aan. “Van Coldplay?” Vraag ik ter bevestiging. Luke knikt, waarna ik ook van ja begin te knikken. De DJ zet de achtergrondmuziek van Yellow klaar, waarna hij ons aankondigt en ik en Luke beginnen aan ons zoveelste duet.