2 ~ BDMGS

De kamer was klein en vol gepropt met verhuis dozen.
'Sorry, dit had ik misschien al moeten opruimen.' zei Cody.
'Nee, ik slaap graag tussen de stoffige dozen in een mini schuurtje.' zei ik sarcastisch.
Cody keek me aan, gekwetst. Een schuldgevoel borelde in mijn buik. Of had ik honger?
Ik glimlachte liefjes naar Cody. Als ik vervelend genoeg zou doen stuurde hij me misschien weer naar huis. Dat zou fijn zijn.

Onder de dozen had een matras gelegen. Oud en stoffig, zoals dit hele f*king huis. Cody was een half uur geleden de keuken in gedoken en nu hing er een geur van verbrand brood door het hele huis heen. Aan het gevloek te horen was Cody geen keukenprinsesje. Ik pakte mijn schetsboek uit mijn tas. Tekenen was mijn grootste hobby, maar omdat dat niet echt bij mijn imago paste wist niemand dat ik er van hield. Op mijn ouders na wist niemand dat ik tekende en zelfs mijn ouders wisten het niet zeker. Vroeger liet ik elke tekening aan mijn moeder zien maar nu praatte ik amper tegen haar.
Ik bladerde door het schetsboek heen, het was een soort dagboek. Er stonden tekeningen in van alles wat er met mij gebeurde. Zelfs een tekening van de politie auto met zwaailichten.

'Ruth, eten!' riep Cody.
Ik slaakte een zucht en stond op. Het was negen uur s'avonds en ik had enorme honger na zo'n dag reizen. Cody had me net het kleine huis laten zien. Aan de voordeur zat een klein halletje vast en vanaf daar had je de keuken en de woonkamer die aan elkaar vast zaten. In de woonker had je drie deuren. Één deur was mijn slaapkamer deur, ééntje was Cody's slaapkamer en de laatste was voor de badkamer. De badkamer die ik moest delen met Cody. Ik gruwelde alleen al bij de gedachte.

Op tafel stond een pan spagetti, waarschijnlijk. Ik was er niet helemaal zeker van dat het spagetti was, een gele aan elkaar klefende brij met een rood bruine saus erover heen gegoten. Ik keek Cody vragend aan.
'Ik hoop dat het smaakt' zei hij een beetje schaapachtig.
Met een vies gezicht keek ik naar de pan. Voorzichtig porde ik met mijn vork tegen de spagetti bal.
'Uhm, kook je vaker?' vroeg ik.
Cody schudde zijn hoofd.
'Juist.' zei ik.
Misschien moest ik aanbieden om te koken. Ik was vroeger gek op koken maar had het al in geen jaren meer gedaan. Als kind leerde mijn vader me koken, een handige vaardigheid had hij het genoemd. Op die zeldzame leer momenten had ik het gevoel dat mijn vader van me hield. Toen ik stopte met koken viel het contact met mijn vader helemaal weg. Terwijl we in hetzelfde huis woonde.
Cody nam een hap van zijn spagetti bol. Hij trok een zuur gezicht.
'Pizza?'
Ik knikte.