Proloog

Iedereen die mij zo voor me uit zag staren zou denken dat ik gewoon zat te wachten op de bel. Totdat het tijd was om naar mijn kamer te gaan. Ik glimlachte om die gedachte. Ik had geen huis meer. Nooit gehad ook. Ik had ook geen huis nodig. Huizen maken het leven ingewikkeld.

En toch…

Als mijn leven anders was gelopen. Had ik dan een huis gehad? Een veilige haven zoals ze het zo mooi in boeken omschrijven. Of was het gewoon mijn lot geweest dat alles zo gelopen was? Ik zuchtte diep. Iedereen die me zag, zag dat perfecte meisje met die fonkelende ogen zoals ik dikwijls omschreven werd. Ik was niet perfect. Nooit geweest ook. Ik was nergens heel goed in behalve in de verkeerde keuzes maken. Ach ik moest niet zeuren. Ik had mijn kans gehad. Ik had je mijn hart kunnen geven. Maar zou ik je iets kunnen geven dat al vanaf het eerste moment van jou was? ik geloof van niet. Het maakt toch niet uit. Nu is het te laat. Misschien ooit als ik je terug zie. Ik besef nu dat ik je niet had moeten veroordelen op wat je bent. En ik besefte meer dan ooit dat ik je miste.