Finally! A weapon

De meeste mensen zouden niet blij zijn als er een stuk glas half in hun been zat, de meeste mensen hadden het dan ook gemerkt als er een stuk glas in hun been zat, ik daar in tegen zag meteen de mogelijkheid er een wapen van te maken. Waarschijnlijk was het de adrenaline geweest die de pijn verhuld had. Maar toen ik wakker werd voelde ik het toch zeker wel, waarschijnlijk was dat ook de rede geweest dat ik wakker was geworden, het was namelijk midden in de nacht (voor zover ik wist) en iedereen sliep (nogmaals; voor zover ik wist). Ik was absoluut niet van plan iemand wakker te maken, zelfs niet een pratende kat. Ik perste mijn lippen op elkaar en greep het glas vast, het glas was ongelofelijk scherp dus ik liet meteen weer los, ik zou geen hand kunnen missen...zelfs niet als het geen permanent iets was. Niet nu ik eindelijk iets gevonden had om als wapen te gebruiken. Met een van pijn vertrokken gezicht verhulde ik mijn hand in mijn mouw, het stof was natuurlijk veel te dun om ook maar een klein beetje bescherming te bieden maar meer had ik niet, en ik zou ten minste niet liegen als ik zei dat ik íéts geprobeerd had. Meteen herinnerde ik me dat fey niet konden liegen..ik had ten minste één voordeel, als mense-fey, niet wisten dat ik...mezelf was zou ik gewoon kunnen liegen en dan zouden ze me geloven, of zou nieuws hier snel rond gaan? Geërgerd dankzij het gebrek aan informatie pakte ik met mijn, in shirt gewikkelde, handen het stuk glas vast dat in mijn been zat, waarschijnlijk was er een of ander raam kapot gegaan toen we met dat trol-ding vochten. Het glas sneed nu al in mijn handen en mijn vastberadenheid om het eruit te trekken begon langzaam weg te gaan. Oké, het moest er ooit uit, ik fronste mijn wenkbrauwen en gaf een ruk aan het glas. Bijna was ik gaan gillen maar ik wist het gegil nog net om te zetten in een stortvloed aan tranen. De tranen beperkte mijn zicht en ik wilde ze wegvegen maar meteen bedacht ik me dat als ik los zou laten ik het waarschijnlijk niet meer eruit zou trekken. Ik zuchtte en gaf nog een harde ruk aan het glas, het stuk glas schoot los en toen het uit mijn handen schoot nam het bijna mijn vermogen te niet-gillen met zich mee. Mijn logisch denkvermogen dat blijkbaar zwaar aangetast was door het niet-logische gedoe dat er aan de hand was nam de boel weer over, ik wist niet of ik er wel zo blij mee was ik vond het geweldig. Dit was onmenselijk, niemand kon een stuk glas uit zijn of haar been trekken zonder te gillen, te kreunen of een geluid te maken...onmenselijk..ik wás onmenselijk..Met een nog steeds van pijn vertrokken en gezicht wierp ik een blik op mijn bebloede broek, ik kon de broekspijpen niet afscheuren, het was namelijk koud buiten...maar ik was toch de dochter van de winterkoningin..Nee ik kon het risico niet nemen. Ik zuchtte trillerig en zocht het stuk glas dat uit mijn handen was geschoten. Ik liet mijn hand voorzichtig onder het bed glijden en vond al snel het stuk glas, het was even groot als mijn hand en ik snapte niet hoe ik het gemist kon hebben, normaal lette ik op álle details, en dit soort dingen...zijn absoluut géén details, 'Neve?' Ik schoot overeind en knalde met mijn hoofd tegen een of ander kastje aan, hier na sneed ik me aan het stuk glas dat ik vast had en liet ik het op de grond vallen. Ik was weer lekker bezig. Ik schold binnensmonds. 'Ik weet dat Fey niet kunnen liegen maar betekend dat ook dat ze de subtiliteit van een sloopkogel hebben?' Fluisterde ik geïrriteerd. Mijn hand deed pijn, mijn been deed pijn en mijn hoofd deed pijn en ik stond ook nog eens op het punt erover te gaan klagen. 'Het spijt me de meeste meisjes-' 'Daar ga je al de fout in,' Begon ik. 'bij mijn moet je niet uit gaan van "de meeste meisjes", ik ben namelijk het tegenovergestelde van het stereotype meisje...welk stereotyp dan ook.' Puck grijnsde, zijn groene ogen waren halfdicht en nog steeds leken ze de hele kamer te verlichtten. 'Neve, wat zat je te doen met dat glas? Was je van plan me te vermoorden?' Het laatste deel van de zin leek een logische theorie maar bij ieder woord van "was je van plan me te vermoorden?" werd zijn grijns groter. 'Ik was van plan een wapen te hebben waarmee ik mezelf niet verbrand.' Antwoordde ik. 'En toen dacht je "laat ik dan maar een wapen hebben waaraan ik mezelf snijd" ?' Vroeg hij. Ik bukte en raapte het stuk glas op, het was niet gebroken (gelukkig niet). 'Ik ga mezelf er niet aan snijden.' Zei ik en ik begon in mijn zakken te rommelen. 'Waarom doe je dit midden in de nacht?' Vroeg Puck nog steeds met zijn irritante grijns. 'Omdat dit stuk glas in mijn been zat en het pijn deed.' Zei ik. Tussen al de rommel in de zakken van mijn lieveling's broek vond ik twee leren veters, ik had altijd veters bij me omdat de jongens op mijn school het altijd leuk vonden om tijdens de gymles het meisjes lokaal in te sneaken en veters uit schoenen te pikken, ze zeiden altijd dat het een nieuwe variant was op schoenen in een boom hangen. 'Waarom heb je me niet wakker gemaakt?' Vroeg Robin, het leek alsof hij er nog iets aan toe wilde voegen maar blijkbaar besloot hij zijn mond te houden, wijze beslissing. 'Ik wil niet bot overkomen- dat is onzin het boeit me niet als ik bot overkom, maar ik ken je pas een dag, en normaal handel ik dingen zelf af, dus de dingen waar ik jou niet voor nodig heb doe ik nu zelf,' Voor Robin kon reageren, wat hij duidelijk wilde doen praatte ik verder 'en er zijn nu nog maar zo ongelofelijk weinig dingen waarbij ik jou niet nodig heb, het is echt verschrikkelijk, maar nu heb ik ten minste een wapen dus hoef ik geen man..fey...man-fey voor me te laten vechten,' Puck besloot alweer zijn mond te houden- ik vond dat hij bijzonder goede beslissingen nam als hij net wakker was- Ik begon de veters om het uiteinde van het stuk glas te knopen er al snel ontstond er een handvat, mijn been bloedde nog steeds maar de pijn was weg getrokken toen ik het glas eruit haalde. 'Waarom is het zo erg om iemand voor je te laten vechten?' Vroeg Puck toen ik het eind-resultaat van mijn Veters-En-Glas-Wapen zat te bekijken. 'Ik vind het vervelend om afhankelijk te zijn van iemand, ik vind het een rot-gedachte dat als jij iets fout zou doen dat meteen mijn einde zou betekenen- en voor je beledigd gaat reageren, ik ken je pas een dag, ik kén je niet, dus dat maakt het nog moeilijker jou al het werk te laten doen.' Mijn verbale vermogens waren weer teruggekeerd in hun volle glorie, dat was echt geweldig, nu kon ik sarcastisch zijn in het land...eh de wereld? Van de Fey. Sarcasme op een nieuw niveau. Ik was echter blijer met het feit dat mijn koppigheid en kalmte nooit verloren waren gegaan (Mijn kalmte misschien héél even toen ik die trol zag en toen ik een stuk glas uit mijn been trok) 'Je hebt een punt prinse-' Puck leek op het punt te staan zichzelf een klap te verkopen en ik stond op het punt een opmerking te maken over het verband dat ik zag tussen "Meghan" en "Prinses" maar ik zei het niet, zo gemeen was ik nou ook weer niet...