Chapter 1.O16

De training was extra zwaar geweest voor iedereen. Iedereen uit het team was opgefokt omdat Cara erbij was gekomen en omdat ze iemand uit ons team zou vervangen. Ze willen allemaal, zelf wil ik dat ook, dat het team blijft zoals het al twee jaar lang is. Het moet gewoon het team blijven bij de elf spelers waarmee we zijn begonnen in het begin. Iedereen uit het team speelde vandaag extra goed en Cara bleef een beetje alleen achter. De groep nam haar niet echt op omdat ze iemand zou vervangen en niemand wilde dat persoon zijn. Dat lieten ze ook duidelijk merken aan haar en aan mij. Het zou nog moeilijk worden om te beslissen wie ze gaat vervangen. Ik zal diegene dan ook op de hoogte moeten stellen, iets waar ik niet naar uitkijk. Maar ik heb al een idee wie het gaat worden, helaas.

Cara heeft door het gedrag van de andere niet echt kunnen trainen dus we zijn samen achter gebleven zodat ze toch nog een training heeft gehad. Ze was niet blij geweest toen ik had gezegd dat ze moest blijven. Misschien bang dat het iets ergs zou zijn. Momenteel is ze de training zelf aan het doen. Het dribbelen, schieten en pasen. Alles doet ze nu alleen wat het ook zwaarder maakt omdat ze meteen door moet achter elkaar. Zo krijgt ze ook meteen de conditie want die had ze nog niet helemaal. ‘Als je bij het team wilt horen zul je sneller moeten worden. Ze rennen je er op dat tempo allemaal uit. Dan zullen ze je de bal niet geven en kan jij ze niet bijhouden om ze te ondersteunen.’ ik zucht diep. Niets wat ik doe of zeg lijkt te helpen. Het lijkt allemaal niet tot haar door te dringen. Mijn hoofd doet ook nog eens ontzettend veel pijn, net als de rest van mijn lichaam en ik wil dat het snel over is. Dan kan ik rustig op bed gaan liggen. Maar het lukt haar maar niet dus ik zal wel moeten blijven.

Ik wil naar haar toelopen maar ze schiet een bal op me af. Waarschijnlijk op te pasen maar hij komt te hoog. Daar kan ik met mijn been niet bij tenzij ik spring. Maar die kans heb ik niet meer. De bal vang ik met mijn maag op. Door de klap van de bal krimp ik in elkaar van de pijn. Die klap was fataal. Ik trok het niet meer met de pijn van de afgelopen dagen. ‘Gazel! Sorry, dat was niet de bedoeling, de bal schoot uit.’ ze was ondertussen al naast me neergeknield. Ik probeer haar boos aan te kijken maar het lukt niet. De pijn is te hevig en is sterker dan mijn woede jegens haar.

Ze twijfelt geen seconde en legt mijn arm om haar schouder en staat op, mij meetrekkend. Ik laat een pijnlijke kreun ontsnappen aan mijn lippen door de beweging. Het gaat wat moeizaam en langzaam maar uiteindelijk zijn we toch aangekomen bij mijn kamer. ‘Ga zitten en probeer je shirt uit te doen. Ik zal kijken of ik je kan helpen.’ ik ga rustig op bed zitten terwijl ze iets later terugkomt met een verbanddoos. Mijn shirt had ik met moeite uitgedaan, maar het was me uiteindelijk toch gelukt. Ze schrikt als ze me ziet, ik verwijt het haar niet. Ik zou ook zijn geschrokken. Heel mijn torso ziet blauw/paars van alle klappen die ik heb gehad. Waarschijnlijk zitten er hier en daar ook zwarte plekken en is het opgezwollen. Ze houdt toch wijselijk haar mond en begint mijn torso in te binden met het verband dat ze heeft gehaald.